Poslednjih nedelja, tema pregovora – bilo da su budući, između Ukrajine i zemlje agresora uz posredovanje treće strane, ili uslovno tekući pregovori između Ukrajine i Sjedinjenih Američkih Država o različitim sporazumima – zasenila je događaje na frontu, uspehe u jednoj oblasti, probleme u drugoj. Ponekad se čini da se rat zaista zaustavlja, a sve zavisi od toga kako, u kom formatu će prestati (i nikada se više neće nastaviti). Naravno, to nije slučaj. Rat se nastavlja, vojska umire, okupatori nastavljaju da napreduju i povlače se. I to se nastavlja i nastaviće se bez obzira na uslove pod kojima se Zelenski i Tramp dogovore o sporazumu o retkim zemljama. Ali, kao i uvek u takvim pričama, postoji jedno „ali“.
Ovo „ali“ je da je u svakom slučaju, pod bilo kojim uslovima, sporazumima i sporazumima, Ukrajini potrebna podrška Sjedinjenih Američkih Država. Cela istorija posleratnog sveta, u smislu posle Drugog svetskog rata, nije samo šaputanje o tome – ona vrišti. Jedan od prvih sukoba Hladnog rata (nepotrebno je reći „Prvi hladni rat“?) bio je rat na Korejskom poluostrvu. Rat koji je južni, kapitalistički deo nekada ujedinjene Koreje skoro izgubio. Skoro – zato što su Amerikanci intervenisali u situaciji. Tada su, naravno, komunisti dodani učesnicima rata – i sovjetskim i kineskim, tako da se konačno oslobođenje Koreje od crvene kuge nije dogodilo. Ali Republika Koreja, koja je nastala kao rezultat tog rata, još uvek postoji. I ne samo da postoji, već se oseća dobro, ne bez razloga se smatra jednim od „azijskih ekonomskih tigrova“.
Inače, američke trupe su još uvek na teritoriji Južne Koreje. Ne mnogo, nekih 25 hiljada – ali, naravno, to je u mirnodopsko vreme, jer je u slučaju rata mnogo lakše povećati kontingent na infrastrukturi koja je već pripremljena za to nego graditi sve od nule.
I postojala je još jedna zemlja u Aziji, podeljena na dva dela – kapitalistički i socijalistički. Ova zemlja je Vijetnam. Gde je na jugu postojala zemlja sa slobodnom tržišnom ekonomijom, a na severu je bila komunistička diktatura. Naravno, ekonomija Republike Vijetnam je u velikoj meri zasnovana na američkom novcu. Naravno, nivo korupcije u Južnom Vijetnamu uopšte nije bio američki. Ukratko, zemlja sa glavnim gradom u Sajgonu imala je dovoljno problema. Ipak, to je bio deo zapadnog, slobodnog sveta.
A onda je nestala. I grad Sajgon je nestao. Umesto toga, sada postoji naselje nazvano po komunističkom diktatoru Ho Ši Minu. Naselje u kojem gotovo da nema stanovnika tog predsocijalističkog Sajgona. Zato što je totalitarni Sever, podržan od strane zemlje sa glavnim gradom u Moskvi, gotovo odmah prekršio uslove Pariškog sporazuma i nastavio rat protiv Republike Vijetnam. A nakon zauzimanja Sajgona, počeo je „Crveni teror“ dobro poznat svakom Ukrajincu. U kojoj su „kampovi za prevaspitavanje“ bili najmanji problem stanovnika Vijetnama, koji je juče bio slobodan od komunizma.
Zašto se to dogodilo? Zato što su Sjedinjene Države, iz nekog razloga – masovni protesti, problemi sa ekonomijom – prestale da podržavaju Republiku Vijetnam. A SSSR i Kina nisu prestali da podržavaju „Demokratsku Republiku Vijetnam“. Dakle, Republika Koreja postoji. A Republika Vijetnam ne postoji i nikada neće biti. I te stotine hiljada, milioni ljudi koji su uništeni samo zato što su želeli da žive u slobodnom svetu, njihovi potomci neće biti.
Ili ne možete ići tako daleko, ali zapamtite potpuno nedavnu istoriju. Istorija zemlje zvane Avganistan, koja je nestala samo nekoliko nedelja nakon što su se Sjedinjene Države povukle. Na njegovom mestu pojavio se srednjovekovni obrt, koji u KSKSI veku ne smatra žene punopravnim ljudima.
Naravno, sve ove priče imaju gomilu pratećih faktora. I Republika Vijetnam i predtalibanska Islamska Republika Avganistan nisu se posebno oduprle svojim agresorima. I vijetnamski komunisti i avganistanski talibani nisu neki strani zejdi, već isti Vijetnamci i Avganistanci (Paštuni), kao i oni koji nisu želeli da žive u komunističkom paklu ili islamskom srednjem veku. Ali glavni rezultat je svuda isti. Tamo gde su Sjedinjene Američke Države, a ne neka druga zemlja u zapadnom svetu, naime Sjedinjene Države, nastavile da podržavaju lokalnu želju za slobodom, te zemlje su ostale na političkoj mapi sveta. I takva zemlja kao što je Nemačka generalno povratila većinu teritorija (ne sve, Istočna Pruska i Gornja Šlezija, gde nije bilo Nemaca, ostali su delovi Nemačkog carstva zauvek odsečeni).
Iste zemlje koje su se borile ili barem pokušale da se bore za svoju egzistenciju bez podrške Sjedinjenih Država su nestale. Dakle, ako vam se ne sviđa ideja o primirju duž linije fronta, ako ne mislite da je očuvanje Ukrajine kao nezavisne države pobeda u ovom ratu, samo uporedite Kijev sa Seulom i Sajgonom. I videćete razliku.
Ne, ovaj tekst ne znači da treba da se pomiriSa svim željama sadašnjeg šefa Bele kuće. To znači da ne postoji druga opcija u situaciji u kojoj više niste samo varvari, na čijoj strani stoji Kremlj, već sam tiranin Kremlja, samo da biste prisilili Sjedinjene Države da ostanu na vašoj strani. Samo ova zemlja, uz svo dužno poštovanje prema drugim zapadnim članovima nuklearnog kluba, može biti garant postojanja slobodnih ljudi na granici sa totalitarnim delom planete. To se istorijski dogodilo, pa čak ni Izrael ne može da pobegne od toga, više od toga, možda, niko u zapadnom svetu ne radi na sopstvenoj odbrani.
Tramp nije večan. Vens možda uopšte neće postati predsednik. Ali Ukrajina mora postojati. Zato što jednostavno ne postoji drugi dom za milione ljudi na svetu. I ne želim da vidim kako se ovi ljudi – koji su već dokazali svoje pravo na život – pretvaraju u „ljude u čamcima“. Inače, te ljude, južnovijetnamske begunce, spasili su, između ostalog, američki ratni brodovi. Oni, ti ljudi, preživeli su i čak ušli u slobodan svet o kojem su sanjali. Ali oni su prestali da budu građani zemlje sa glavnim gradom u Sajgonu, i postali su male čestice drugih naroda. I američki.
Kijev bi trebalo da postane Seul, a ne Sajgon. I postoji samo jedan način da se to uradi. Bez obzira koliko teško i ponekad nepodnošljivo može izgledati.
Vijetnam
