10 marca w Wenecji we Włoszech ukraiński żołnierz, który przyjechał tam na wakacje, uratował mężczyznę z raną zadaną nożem. Wiadomość ta szybko rozeszła się po lokalnych i ukraińskich mediach. rozmawiał z 32-letnim Janisem Tierieszczenko, pytał o jego służbę i szczegóły ratowania chłopaka.
Kiedy broniliście Ukrainy?
W 2022 r. Wstąpił do oddziału obrony terytorialnej Azow, który ostatecznie przekształcił się w 3 Brygadę Szturmową. Od 2022 roku jestem w tej jednostce i jej nie zmieniłem.
Dlaczego zdecydowałaś się na wolontariat?
Gdyby ktoś zapytał, czy istnieje inna opcja na życie, być może nie podjąłbym wtedy takich decyzji. Nie mieliśmy jednak wyboru. Nie wiem, jak można dalej żyć, zdając sobie sprawę, że w naszym życiu jest taki problem jak Federacja Rosyjska. Nie żebym podjął taką decyzję, inaczej było po prostu niemożliwe.
Jakie obowiązki wykonujesz w wojsku?
Jestem batalionem zwiadowczym.
Któregoś dnia okazało się, że 3 Brygada Szturmowa stała się korpusem. Czy jesteś dumny z tego, że tam służysz?
Wiedzieliśmy o tym już wcześniej, mieliśmy pewne plany nawet w naszej jednostce, to znaczy wiedzieliśmy, co będziemy musieli zrobić w najbliższej przyszłości. To bardzo duży krok dla całego systemu Sił Zbrojnych Ukrainy. Mówimy o zwiększeniu jednostki współdziałania, uzyskaniu większej linii odpowiedzialności, która będzie skoncentrowana w rękach jednego dowództwa – dowództwa korpusu. To jest znaczący krok, to jest znacząca poprawa, skalowanie i to pokazuje, że armia ukraińska jest na to gotowa i jest zdolna, a wszelkie gadania, fantazje czy propaganda, że wydaje się, że jesteśmy w trudnej sytuacji, nie są prawdziwe.
Cały czas dynamicznie się rozwijamy. Nie jesteśmy jedyną brygadą, która rozrosła się do korpusu: inne brygady złożą o tym raport później. Jestem dumny, że jestem w tym towarzystwie, z tymi ludźmi, pod tym dowództwem w tym czasie.
Skąd pochodzisz? Co robiliście przed rozpoczęciem wojny na pełną skalę?
Z Krzywego Rogu, ale mieszkał w Kijowie, gdy rozpoczęła się inwazja na pełną skalę. Ogólnie rzecz biorąc, od 5-6 lat mieszkam w Kijowie, pracowałem w szkole. Uczyłam różnych dyscyplin: historii, geografii, ale ostatnio pracowałam jako korepetytorka – to specjalista, który towarzyszy edukacji dziecka, z którym dziecko się komunikuje i ufa.
Czy po wykonaniu usługi chciałbyś wrócić do swojej poprzedniej pracy?
Szczerze mówiąc, jeszcze o tym nie myślałem. Często wspominam tę pracę i komunikuję się z wieloma byłymi kolegami, komunikuję się z innymi nauczycielami z innych szkół, innymi pracownikami. Ale niestety trudno mi sobie teraz wyobrazić siebie w edukacji.
Stałeś się sławny po uratowaniu rannego faceta w Wenecji. Opowiedz nam więcej o tym, jak przebiegały te wydarzenia?
Widziałem zgiełk i zgiełk zmierzający do hotelu po przyjeździe do miasta. Wysiedliśmy z łodzi na stacji i udało nam się przejść kilkaset metrów. To nie był tylko gwar turystów na ulicy, wyglądał groźnie, z nagłymi ruchami. Widziałem faceta, który upadł, próbowali mu pomóc, uszczypnąć go w nogę, żeby nie krwawiła.
Nasz syn ma 5 lat, a jego żona zasugerowała, żebyśmy unikali tej ulicy, aby go nie skrzywdzić. Postanowiłem jednak odwrócić jego uwagę, najpierw wziąłem go na ręce, pokazałem okno, potem kazałem mu stanąć z boku, a w drodze wyjąłem z torby apteczkę. Kelner mi pomógł, przyniósł wodę i środek antyseptyczny, dał mi rękawiczki. Mogłam tylko ocenić ranę, zrozumieć, że chłopiec przeżyje do przyjazdu karetki i odejść. Ale nie myślałem o tym. Wiedziałam, że mam opaskę uciskową i że potrzebuję pomocy. Facet miał dużo szczęścia, choć stracił dużo krwi. Miał wiele ran kłutych, ale jedna była krytyczna – rana biodra, jedna opaska uciskowa wystarczyła.
Wiesz, co się teraz dzieje z tym facetem?
Nie, nie był zainteresowany i nie skontaktowali się ze mną. Przekazałem go specjalistom z karetki ratunkowej absolutnie stabilny, przytomny, z zatamowanym krwawieniem. Nie mam wątpliwości, że mu pomogło.
Czy zapytano cię, skąd masz te umiejętności, kim w ogóle jesteś? Bo najpierw media informowały, że chłopca miał uratować rosyjski turysta.
Kilkakrotnie pytali mnie o to różne osoby. Wyglądam jak amerykański żołnierz, ale powiedziałem, że jestem Ukraińcem. Karetka pogotowia i policja wiedziały, kim jestem, policja poprosiła mnie również o pokazanie dokumentów, a ja podałem swoje kontakty. Ale to nie jest to, co chciałabym robić na wakacjach w Wenecji.
Jeśli chodzi o to, że zostałem nazwany rosyjskim turystą, to później skontaktował się ze mną reporter – po trosce Ukraińcy zwrócili na to uwagę. Było to już kilka godzin po incydencie. Co więcej, mówiła po ukraińsku: jasne jest, że z pomocą tłumacza, ale sam fakt jest przyjemny. Przeprosiła i zapewniła, że wszystko naprawi, wyraziła duże wsparcie, powiedziała, że rozumie, jak fundamentalne jest to zjawisko. Jednak wciąż widzę komentarze na portalach społecznościowych, że jestem Rosjaninem.
Czy zawsze nosisz przy sobie apteczkę pierwszej pomocy?
Przed wojną miałam przy sobie plaster jako środek do niesienia pomocy. W 2023 roku przyjechałem na swoje pierwsze wakacje – i od tego czasu zawsze byłem z apteczką nieczynną. Kiedyś zabierałam ze sobą kilka opasek uciskowych, w tym dziecięce, ale teraz przyzwyczaiłam się do wyjazdów na wakacje, więc mam tylko dwie opaski uciskowe.
Czy uczyłeś się udzielania pierwszej pomocy już w wojsku, czy wiedziałeś, jak to robić jeszcze przed służbą?
Pewne rzeczy wiedziałem, bo pracowałem w szkole, ale to nie jest ta wiedza, która przyda się w wojsku. Już w 3 Brygadzie Szturmowej nauczono mnie udzielać pomocy w nagłych wypadkach. Dużą uwagę przywiązujemy do medycyny: zarówno na poziomie zespołu, jak i na poziomie naszej jednostki. Zachęca się nas do noszenia ze sobą opasek uciskowych, nawet jeśli nie jesteśmy w mundurze wojskowym i nie pełnimy służby, a jeśli tego nie robimy, możemy zgłaszać uwagi.
Burmistrz Wenecji przyznał Ci „Nagrodę Lwa”. Jak do tego doszło? Jakie emocje Ci towarzyszyły?
Nie uważam tego czynu za coś zbyt heroicznego. O wiele straszniejsze rzeczy dzieją się w Ukrainie. W rzeczywistości sytuacja była dość prosta. Obejrzałem rany faceta i szybko założyłem mu opaskę uciskową. Po 10 minutach został już zabrany przez karetkę pogotowia. Potem spędziłem więcej czasu na rozmowach, wyjaśnieniach z policją.
Nie liczyłem na tak uroczyste przyjęcie u burmistrza, myślałem, że ograniczymy się do uścisku dłoni i dziękczynienia. Ale to było takie podniosłe wydarzenie z udziałem prasy, byli inni pracownicy biura burmistrza, spotkała mnie cała delegacja. Kiedy rozmawialiśmy z burmistrzem, wokół nas było dużo ludzi. Nie liczyłem na taki zaszczyt. Moja rodzina i ja oferowaliśmy różne wycieczki do muzeów, ponieważ jestem ich gościem honorowym. Zgodziliśmy się na jedno – do muzeum historii naturalnej, bo mój syn to uwielbia. Ponadto mer wyraził duże wsparcie dla Ukraińców i powiedział, że jest pod wrażeniem pracy naszych Sił Zbrojnych. On sam był w Odessie i widział pracę obrony przeciwlotniczej. Ucieszyłem się, słysząc to osobiście i jako obywatel Ukrainy.
