Są takie dni w historii, o których się mówi: dzieliły one życie na „przed” i „po”. W przypadku Stanów Zjednoczonych Ameryki jest to 11 września 2001 roku. Dla Ukrainy oczywiście 24 lutego 2022 r. Dla Izraela, ze wszystkimi wojnami i atakami terrorystycznymi, których ten mały kraj na Bliskim Wschodzie doświadczył w ciągu niespełna ośmiu dekad swojego istnienia, jest to 7 października 2023 roku.
Dla wielu, w Izraelu i poza nim, życie było rzeczywiście podzielone na życie przed i po ataku Hamasu. Ale jest jeszcze jeden aspekt w historii od 7 października, o którym trzeba nie tylko pamiętać, ale stale o nim przypominać. Tego dnia świat, nasz współczesny świat zachodni, był podzielony.
Dla Ukraińców nie jest to łatwe do zrozumienia, ponieważ w naszym przypadku w przypadku inwazji innego azjatyckiego agresora, Federacji Rosyjskiej, świat zachodni szybko doszedł do pewnego konsensusu. Nie tylko oczywiście, pamiętajmy słowa ukraińskiego dyplomaty Andrija Melnyka, o tym, jak część niemieckiej elity politycznej już w pierwszych godzinach pełnoskalowej wojny rosyjsko-ukraińskiej przygotowywała się do uznania nowego „rządu” Ukrainy, kontrolowanego przez Moskwę. Ale odwaga Sił Obronnych Ukrainy i wywiad ówczesnego dowództwa Sił Zbrojnych Ukrainy usunęły ten wybór z porządku obrad.
Cywilizowany świat stanął wówczas po stronie Ukrainy. Nawet otwarcie prorosyjskie siły polityczne były zmuszone brać to pod uwagę. Przypomnijmy sobie wypowiedzi de facto liderki skrajnie prawicowego Zjednoczenia Narodowego, Marine Le Pen, przed wyborami we Francji w 2024 roku. Wyraziła poparcie dla Ukrainy, ponieważ obawiała się sprowokowania oskarżeń ze strony przeciwników o zajęcie stanowiska, które tylko zaszkodzi szansom jej partii w dniu wyborów. Jeśli siły parlamentarne w Europie dopuszczają się jakichś antyukraińskich sztuczek, to są to jedynie démarche w rodzaju tych stosowanych przez niemieckich prawicowych (Alternatywa dla Niemiec) czy lewicowych (Sojusz Sary Wagenknecht) radykałów, którzy nie głosują za proukraińskimi rezolucjami. Nie opłaca się otwarcie sprzeciwiać Ukrainie. To jest droższe dla ciebie.
Z Izraelem sytuacja jest inna. Społeczeństwa zachodnie, zwłaszcza europejskie, mają długą, można by rzec – stabilną tradycję lewicowych, antyizraelskich działań. W dodatku, choć dla Europejczyków jest to nieprzyjemne, inna tradycja antysemityzmu jest znacznie dłuższa i bardziej zakorzeniona w zbiorowej podświadomości. Oczywiście, po Holokauście, po II wojnie światowej i ujawnieniu tego, co działo się w licznych gettach i obozach koncentracyjnych III Rzeszy, antysemityzm na pewien czas (z punktu widzenia życia ludzkiego, nawiasem mówiąc, dość długo) stał się prawdziwym tabu w cywilizowanym świecie. Ale historia cywilizacji jest dłuższa niż jakiekolwiek życie.
A już na amerykańskim Uniwersytecie Columbia studenci nie tylko wypowiadają się na rzecz Palestyny (nie bardzo rozumiejąc, czym jest Palestyna, jaką rolę odgrywa tam Hamas, która w rzeczywistości jest całą Strefą Gazy, trzymającą warunkowo pokojowo pokojowo pokojową ludność tej części Autonomii Palestyńskiej jako zakładników, tak jak inni terroryści – Hezbollah – trzymają cały kraj, Liban, jako zakładników), ale „bardzo doceniają” kolejny akt terrorystyczny. co zdarzyło się niedawno w Tel Awiwie. A we Frankfurcie, w Niemczech, sąd zezwolił na propalestyński wiec 7 października – jakby nie rozumiał, czego będzie dotyczyła ta akcja, zaplanowana specjalnie na rocznicę inwazji Hamasu na Izrael.
Podczas gdy w przypadku Ukrainy świat zachodni jako całość pozostał monolitem, wojna Izraela z Hamasem podzieliła go prawie na pół. A konsekwencje tego wpływu na demokratyczną część planety Ziemia będą o wiele bardziej namacalne niż wojna rosyjsko-ukraińska. Przypomnijmy sobie chociaż Niemcy. Głównym problemem Berlina po inwazji wojsk rosyjskich na terytorium Ukrainy był problem praktyczny – jak i czym zastąpić rosyjski gaz. W tym czasie niektórzy ukraińscy analitycy przewidywali niemal kolejny triumf Putina, który po raz kolejny „ograł wszystkich” żądaniem płacenia za gaz w rublach. Ale co widzimy na teraz? Fakt, że Niemcom udało się zastąpić rosyjski gaz gazem norweskim i nie tylko, a jeśli ktokolwiek siedzi na gazowej igle Kremla, to są to otwarcie prorosyjscy sługusy Unii Europejskiej – Węgry (dopóki gniew ludu nie obalił tam „Putina o płacy minimalnej” Viktora Orbána) i Słowację. Okazało się, że kłopoty gospodarcze wcale nie są tak trudne, jak wszyscy się obawiali. Ale sytuacja z problemami światopoglądowymi jest zupełnie inna.
I tu Zachód w pełni pokazał swoją słabość. Bo część cywilizowanego świata nie tylko nie poparła Izraela, jedynego demokratycznego państwa na Bliskim Wschodzie, ale także zajęła otwarcie antyizraelskie stanowisko. Przypomnimy, w maju prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze, Karim Khan, zwrócił się do MTK o wydanie nakazu aresztowania premiera Izraela Benjamina Netanjahu. Ten sam Netanjahu, który przewodzi krajowi broniącemu się przed Hamasem i Hezbollahem, przed Huti i Iranem. Znajdź przynajmniej elementy demokracji wśród nazw własnych wymienionych w poprzednim zdaniu. I w sytuacji, gdy Izrael utrzymuje faktCzy chcą potępić przywódcę tego kraju? Niby dlaczego? Jeśli chcesz zapewnić spokojne, bezpieczne życie obywatelom swojego kraju? Wyobraźmy sobie, że MTK ściga wojskowych i politycznych przywódców Ukrainy, na przykład za ofensywę na Łuku Kurskim. Lub do ataków dronów na terytorium Federacji Rosyjskiej. Wyobrażasz sobie? Więc nie robię tego. Bo to niemożliwe. Przynajmniej tu i teraz. A Izrael, który od pierwszego dnia jest w stanie wojny ze swoimi arabskimi sąsiadami jako niepodległe państwo, jest możliwy.
Jeśli chodzi o Netanjahu, to przypomnę, że przyszedł do polityki nie bez powodu – ale po tym, jak jego starszy brat Joni zginął podczas uwalniania zakładników na lotnisku Enteb w Ugandzie. Dla obecnego premiera Izraela wojna z terrorystami to nie tylko święty obowiązek przywódcy narodu, ale także osobisty ból. I chcą go za to potępić. Dziwne są twoje czyny, cywilizacji.
Świat zachodni wielokrotnie poddawał swoje placówki w Azji. Na przykład Wietnam Południowy jest zły, skorumpowany, biedny, ale wciąż o wiele bardziej demokratyczny niż jego północni sąsiedzi. Wszyscy wiemy, jak to się skończyło. Niedawno, tuż przed wojną, Stany Zjednoczone wycofały swoje poparcie dla świeckiego rządu Afganistanu – teraz miejsce w kraju są talibowie. Za kilka lat wojska amerykańskie planują opuścić Irak. Czy możecie sobie wyobrazić, w co zamieni się ten kraj, wokół którego, jeśli nie irański reżim ajatollahów, to „Państwo Islamskie”, w najlepszej i najłagodniejszej wersji – autorytarny władca Turcji Erdogan, dla którego kwestia kurdyjska (czyli w Iraku Kurdowie uzyskali szeroką autonomię, de facto niepodległość, a w Turcji, Iranie i Syrii, gdzie też mieszkają Kurdowie – dyktatorzy nie mogli tego nie zauważyć) jest jak kość w gardle.
W przypadku Ukrainy demokratyczny Zachód pokazał, że potrafi być zjednoczony, a nawet silny. Ale wojna izraelska przypomniała nam o problemach, które na przykład w Niemczech już przerodziły się w triumf Alternatywy dla Niemiec w jesiennych wyborach lokalnych. A to tak naprawdę dopiero początek. Jeśli demokratyczni przywódcy nie zrozumieją, że porażka Izraela uderzy w Zachód jeszcze mocniej niż w Ukrainę, to w końcu przegrają. Oni i ich kraje. I nawet nie chcę teoretyzować na temat tego, co będzie dalej…
