Prezydent Wołodymyr Zełenski za każdym razem po zmasowanym ataku rakietowym rosyjskich agresorów na spokojne ukraińskie miasta apeluje do zachodnich partnerów o dostarczenie nam większej ilości systemów obrony powietrznej, więcej rakiet dalekiego zasięgu, a co najważniejsze, o umożliwienie im uderzenia na terytorium Rosji – lotniska, składy wojskowe i inne obiekty wojskowe – skąd de facto grozi nam niebezpieczeństwo. W ten sposób za każdym razem, wraz z niszczeniem budynków i infrastruktury cywilnej, a co najważniejsze, z utratą życia ludzkiego, Ukraina zyskuje moralne prawo do szukania pomocy i pozwolenia u Zachodu.
Nie chcę przez to powiedzieć, że zachodni przywódcy są obojętni na nasz smutek. Na przykład po jednym z najbardziej krwawych ataków – uderzeniu rakietą balistyczną na Połtawę – prezydent USA Joe Biden, do którego skierowane były przede wszystkim nasze apele o pomoc, oficjalnie oświadczył:
„Dziś rano rosyjskie rakiety uderzyły w wojskowe centrum szkoleniowe i szpital w Ukrainie, zabijając ponad 50 osób i raniąc dziesiątki. Potępiam ten przerażający atak w najostrzejszych słowach.
Ten atak jest tragicznym przypomnieniem o nieustannych i skandalicznych próbach złamania woli wolnego narodu przez Putina. Ale od dwóch i pół roku naród ukraiński jest nieugięty. A Stany Zjednoczone będą nadal stać po jego stronie – w tym poprzez dostarczanie systemów obrony powietrznej i zdolności, których potrzebuje do obrony swojego kraju.
Nie dajcie się zwieść: Rosja nie wygra tej wojny. Naród ukraiński zwycięży. I w tym tragicznym dniu, i każdego dnia, Stany Zjednoczone stoją po jego stronie”.
Miłe słowa, oczywiście. Szef Białego Domu nie wspomniał jednak o rzeczy najważniejszej, najbardziej oczekiwanej – przyzwoleniu na użycie amerykańskich rakiet do uderzenia w cele wojskowe na terytorium Rosji.
Dlatego Zełenski i cały blok polityki zagranicznej ukraińskiego rządu postrzegają teraz główny priorytet dyplomatyczny Ukrainy jako przekonanie Waszyngtonu i innych zachodnich stolic, aby pozwoliły jej uderzyć na bazy lotnicze i inne obiekty wojskowe w głębi Rosji, które są wykorzystywane do uderzenia w Ukrainę. „Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Francja i inni partnerzy mają możliwość pomocy nam w powstrzymaniu terroryzmu” – powiedział ukraiński prezydent.
Ale ta pozornie prosta kwestia nie została rozwiązana od dwóch i pół roku. Co więcej, podzieliła zachodnich partnerów Kijowa. Na przykład Wielka Brytania i Francja rzekomo pozwalają Ukrainie uderzać swoją bronią w cele wojskowe głęboko na terytorium Rosji. Ale Stany Zjednoczone wciąż się wahają. Z drugiej strony Niemcy są generalnie temu przeciwne i nie chcą dostarczać nam rakiet BYK.
Chociaż za zgodą Londynu i Paryża, nie wszystko jest takie proste. Przypomnijmy, że Wielka Brytania dostarczyła Ukrainie rakiety swojej produkcji w ubiegłym roku Cień burzy, a Francja – w rzeczywistości podobne pociski o nazwie Skóra głowy-EG. I stamtąd ciągle słychać stwierdzenia, które są ze sobą sprzeczne. Podobno te rakiety zostały już przekazane Ukrainie, więc są już faktycznie ukraińskie, a Ukraińcy mogą nimi dysponować według własnego uznania. Zaprzecza się, jakoby nikt rzekomo nie wydał zgody na ataki rakietowe na terytorium Rosji. Więc spróbuj to rozgryźć tutaj.
W przypadku Stanów Zjednoczonych sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana. Tak, długo oczekiwane rakiety ATACMS (Sieć ATACMS) Udało się. Chciałbym, żeby mogli uderzyć w rosyjskie lotniska wojskowe, z których startują rosyjskie bombowce ze śmiercionośnym ładunkiem.
Ukraina chce też prawa do używania do bombardowania celów w Rosji otrzymanych w końcu otrzymanych myśliwców F-16, wyprodukowanych w Stanach Zjednoczonych, ale dostarczonych przez Danię i Holandię, a wkrótce przez Norwegię i Belgię. A nie można – Biały Dom nie daje sankcji.
Kijów od dłuższego czasu prosi Berlin o niemieckie rakiety BYK, które mają zasięg 500 km, czyli prawie dwa razy dłuższy niż Storm Shadow, a co najważniejsze, znacznie potężniejszą głowicę bojową zdolną do całkowitego zniszczenia bunkrów i mostów. Większość sił politycznych w Bundestagu już zgodziła się na dostarczenie nam tych pocisków. Ale kanclerz Olaf Scholz uparcie się temu sprzeciwia.
Zełenski po raz kolejny wyjaśnił swoim zachodnim kolegom, że Kijów powinien być w stanie przeprowadzić głębokie uderzenia przez granicę, aby „chronić Ukrainę przed rosyjskimi rakietami i kierowanymi bombami lotniczymi, zapobiec przerzutowi rosyjskich wojsk i przeciwdziałać presji okupantów na kluczowych liniach frontu”. W tym celu konieczne jest uderzenie pociskami dalekiego zasięgu w bazy lotnicze, centra logistyczne, centra kontroli i formacje wojskowe.
Chociaż Siły Zbrojne Ukrainy, nawet bez pomocy Zachodu, odniosły już poważne sukcesy w atakach na rosyjskie lotniska, składy broni, składy paliw i kompleksy obrony przeciwlotniczej. Aby to zrobić, Ukraińcy umiejętnie i pomysłowo używają domowych dronów. Rok temu promień ich zniszczenia był ograniczony do 500 km, potem sięgał tysiąca, półtora kilometra. A teraz ukraińskie drony bojowe są już w stanie polecieć aż na Ural.
Nie są one jednak w stanie całkowicie zastąpić zachodnich rakiet. Pociski są szybsze, celniejsze, trudniejsze do przechwycenia i mogą przenosić znacznie większe ładunki niż drony.
Ostrożni zachodni politycy wciąż rysują w swoich głowach jakieś wyimaginowane czerwone linie, których „w żadnym wypadku nie należy przekraczać, by nie sprowokować Kremla do brutalnej reakcji”. Chociaż Ukraina wielokrotnie dyskredytowała te rosyjskie linie, demonstrując całemu światu, że nie przynoszą one żadnego efektu. Zatopili rosyjski okręt flagowy Moskwa, uderzyli na Krym, zniszczyli most Kerczeński i zaatakowali lotnisko na „kanonicznym” terytorium Rosji. Mały? Wtedy naruszymy rosyjską granicę, zajmiemy część rosyjskiego obwodu kurskiego. Więc co? Gdzie jest ta oczekiwana „okrutna odpowiedź”?
Podobnie jest ze zwiększeniem pomocy wojskowej dla Ukrainy, kiedy to przestraszeni zachodni politycy wskazywali na ryzyko prowokacji ze strony Kremla, aby uzasadnić niedostarczenie Ukrainie precyzyjnych rakiet, czołgów i myśliwców Samolot F-16. Ale za każdym razem, gdy broń ta była w końcu dostarczana, groźby Moskwy nie były realizowane. Może w końcu powinniśmy zrozumieć, że Kreml po prostu nie jest w stanie zrealizować tych gróźb.
Ale nawet to nie do końca przekonuje, wahanie pozostaje. „Oczywiście, jesteśmy zaniepokojeni eskalacją. A to, że Rosja na coś nie zareagowała, nie oznacza, że nie może lub nie będzie reagować w przyszłości” – podkreśla jeden z rzeczników Białego Domu.
Okazało się, że od kilku miesięcy Londyn przekonywał Waszyngton, że Ukraina powinna być w stanie wystrzelić zachodnie rakiety dalekiego zasięgu na terytorium Rosji. Podał bardzo pragmatyczne argumenty, że jest to konieczne nie tylko dla Ukrainy, nie tylko ze względu na zwycięstwo w wojnie, wybaczyć Rosji. Swój bezpośredni interes ma tu Zachód i w ten sposób będzie mógł zbadać wszystkie plusy i minusy tej broni w realnej sytuacji bojowej. Na przykład, jak podatne są te pociski na przeciwdziałanie rosyjskiemu systemowi obrony powietrznej, jak skuteczna jest rosyjska walka elektroniczna, jakie szkody pociski mogą wyrządzić żołnierzom, sprzętowi, fortyfikacjom itp. A potem zdecydować, czy zmienić coś w konstrukcji pocisków, wprowadzić jakieś zmiany, aby były jeszcze bardziej skuteczne na polu walki.
Dobrze, że w ostatnich miesiącach Waszyngton powoli zmienia swoje stanowisko w sprawie uderzeń na rosyjskie cele, przynajmniej w pobliżu granicy z Ukrainą. Początkowo argumentem był rosyjski atak na obwód charkowski. Podczas rosyjskiej ofensywy Kijów skarżył się, że nie wolno mu używać zachodniego sprzętu do uderzeń odwetowych przez granicę. USA zmieniły więc swoją politykę, pozwalając Ukrainie uderzać w cele graniczne, które wspierają rosyjską ofensywę.
Teraz, wraz z ofensywą w obwodzie kurskim w Rosji, Ukraina konfrontuje Zachód z faktem: bez pozwolenia na uderzenie zachodnimi rakietami na rosyjskie cele w głębi terytorium Rosji nie warto mówić o pojedynczym zwycięstwie, a nawet parytecie na froncie. I wszystko wskazuje na to, że zachodnie stolice to rozumieją, ale wciąż się wahają. Przez bezwładność.
