W rosyjskim ataku rakietowym na Lwów w nocy 4 września zginęło siedem osób. Wśród zabitych była prawie cała rodzina: 18-letnia studentka Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego Daria Bazylewycz, jej matka Jewhenia oraz dwie siostry Jaryna (21 lat) i Emilia (7 lat). Przeżył tylko jego ojciec, Jarosław Bazylewicz, który obecnie przebywa na oddziale intensywnej terapii. Nieopisany i nie do zniesienia ból ogarnia serca wszystkich w tych mrocznych dniach, a zwłaszcza ich bliskich. W końcu dla niektórych byli całym światem, silnym wsparciem, prawdziwym przyjacielem.
Daria miała zaledwie 18 lat. Była studentką drugiego roku studiów na kierunku Kulturoznawstwo na Wydziale Humanistycznym UCU. Była aktywna i energiczna, udzielała się jako wolontariuszka i miała wiele planów na życie. Nauczyciele z kierunku kulturoznawstwo na UCU wspominają, że Daria była zawsze uśmiechnięta, przyjazna i delikatna. Była bardzo drobną, słodką i bystrą dziewczyną. Już przy pierwszej znajomości wzbudziła sympatię, a później, w trakcie studiów, dała się poznać jako wytrwała i zmotywowana uczennica. Znajomi mówią o niej również jako o osobie skromnej, nigdy nie stawiała siebie na pierwszym planie, była dla wielu podporą w swojej codziennej pracy. – Darusia była zdecydowana i odpowiedzialna, co inspirowało jej przyjaciół i kolegów z klasy – mówi Zoryana Rybczyńska, kierowniczka studiów licencjackich z kulturoznawstwa, na których studiowała Daria Bazylevych.
Ukraiński Uniwersytet Katolicki publikuje wspomnienia studentów o Darii Bazylevych. Za zgodą uczelni przedrukowujemy tekst.
Moja rodzina jest dla mnie niewyczerpanym źródłem wsparcia
Dzięki darowiznom od darczyńców dziewczyna z UCU otrzymała stypendium. Każdego roku studenci, którzy mają wsparcie stypendialne, piszą listy do swoich darczyńców. Ku pamięci Darii udostępniamy fragmenty listu dziewczyny, który wysłała do swoich dobroczyńców z Kanady. Dziewczyna opowiedziała o swoich osiągnięciach na pierwszym roku studiów i planach na przyszłość. Daria Bazylevych nagrała też wideowiadomość do swoich dobroczyńców, którzy ufundowali jej stypendium.
„Interesuje mnie kultura i historia mojego kraju, a w przyszłości chcę rozwijać kulturę Ukrainy i opowiadać o niej całemu światu. Ta pasja zrodziła się we mnie dzięki mojej rodzinie, która zawsze dzieliła się ze mną historiami o próbach, jakie przechodzili nasi przodkowie w wyniku wojen światowych, Hołodomoru i w czasie Związku Radzieckiego” – napisała Daria Bazylevych w liście motywacyjnym do stypendium na UCU. „Oprócz mnie moi rodzice wychowują jeszcze dwie siostry i mamy niesamowicie przyjazną i harmonijną rodzinę. Moja rodzina to niewyczerpane źródło wsparcia, którego nie da się porównać z żadnym innym. Są największym filarem w moim życiu, pomagają mi pokonywać wszelkie przeszkody.”
Rodzina Bazylewiczów, zdjęcie ze strony ojca Jarosława na Facebooku
Daria pisała, że pierwszy rok studiów nie był dla wszystkich łatwy ze względu na wojnę: „Wraz z wojną przyszła świadomość, zrozumienie tego, co się naprawdę dzieje, zmieniły się wartości i zasady. Ale co najważniejsze, zdałem sobie sprawę, jak ważne jest poznanie historii swojego kraju. Dlatego zacząłem studiować go bardziej szczegółowo, czytać książki i oglądać filmy na ten temat. W ten sposób nie tylko dowiedziałem się wiele o moim kraju, ale także odkryłem wielkie zainteresowanie historią”.
Daria zaznaczyła, że pierwszy rok na UCU był dla niej dość trudny, ponieważ musiała przystosować się do studiowania na uczelni i jednoczesnego uczestnictwa w organizacjach studenckich, ale dziewczyna pracowała sama, w szczególności nad umiejętnościami przywódczymi i komunikacyjnymi.
Uczennica napisała, że mimo wszystkich trudności starała się dołożyć wszelkich starań, aby uczyć się pomyślnie: „Udało mi się zdobyć 90+ punktów ze wszystkich przedmiotów, a z niektórych nawet 100. Bardzo interesowały mnie tematy i kultura w ogóle. W zeszłym roku nie miałam pojęcia o literaturze, historii, sztuce i kulturze, ale dziś jestem bardzo podekscytowana. Chcę dużo czytać, chodzić na wystawy, słuchać wykładów, badań. I teraz nie mam wątpliwości, że jestem na dobrej drodze i że to właśnie w sferze kultury odnajdę swoje miejsce.”
Mimo aktywnych studiów dziewczynka brała udział w wielu inicjatywach wolontariackich. W szczególności uczyła języka ukraińskiego studentów na Indiana University.
„To było bardzo ciekawe doświadczenie. Nie tylko spróbowałam swoich sił jako nauczycielka, ale także mogłam ćwiczyć swój angielskiNa przykład w przypadku Stanów Zjednoczonych Ameryki To był dla mnie wielki zaszczyt uczyć obcokrajowców języka ukraińskiego, ponieważ jest to bardzo ważne dla szerzenia ukraińskiej kultury i podnoszenia świadomości na temat Ukrainy” – napisała Daria.
Jesienią 2023 r. studenci wraz z zespołem Centrum Wolontariatu UCU zorganizowali konkurs intelektualny dla uczniów 9. klasy lokalnej szkoły we wsi Obrosyne w obwodzie lwowskim, a wiosną imprezę dla uczniów 6 klasy tej samej szkoły, podczas której opowiedzieli dzieciom o ukraińskich tradycjach. „Jeździliśmy na hajówkach, graliśmy w tradycyjne gry i śpiewaliśmy pieśni ludowe. Następnie zorganizowaliśmy sesję poradnictwa zawodowego dla dziesiątoklasistów i opowiedzieliśmy im o życiu studenckim” – powiedziała dziewczyna.
Daria była również wolontariuszką na imprezie „Mołodwiż. Nie jest to łatwe, ale to marzenie!” i uważał, że „wolontariat to nie tylko pomoc wojsku. Musimy też pamiętać o rozwoju intelektualnym kraju”.
Dziewczyna napisała, że mimo napiętego grafiku udało jej się osiągnąć sukces na studiach i nie zapomnieć o życiu osobistym. „Teraz, oprócz edukacji, ćwiczę na siłowni i chodzę do studia teatralnego. Jestem bardzo zmotywowany do nowych przygód, mam dużo nowych pomysłów i celów. W przyszłym roku planuję zostać mentorem-wolontariuszem, a także dołączyć do organizacji studenckiej „Motanka”, która organizuje wydarzenia popularyzujące ukraińskie tradycje. Również w przyszłym roku planuję skorzystać z programu wymiany przez jeden semestr” – napisała Daria.
Wspólna wycieczka studentów kultury UCU, Wyhoda, 2024. Kurs, w którym uczestniczyła Daria, dziewczyna w pierwszym rzędzie w zielonej bluzie z kapturem
Dziękując darczyńcy za wsparcie, Daria podsumowała: „Przed mną jeszcze wiele wyzwań, ale jestem na nie gotowa i nie mogę się doczekać. Wszystkie te możliwości mam tylko dzięki Wam i mojej uczelni. Jestem niesamowicie wdzięczna, że moje życie toczy się teraz w ten sposób i mam możliwość myślenia nie tylko o moich studiach, ale również o moim rozwoju osobistym. Mam możliwość poznawania siebie i otaczającego mnie świata, a to tylko motywuje mnie do większych osiągnięć i nowych przygód. Bardzo dziękuję za hojne wsparcie, które daje mi możliwość zdobycia wysokiej jakości wykształcenia i spełnienia moich marzeń. Wasza pomoc jest nieoceniona, szczególnie w tym trudnym czasie. Jestem przekonany, że dzięki Waszemu wsparciu i mojej ciężkiej pracy będę w stanie osiągnąć znaczący sukces i przyczynić się do rozwoju Ukrainy”.
Była anielska: wspomnienia jej kolegów z klasy o Darii
Uczniowie bardzo kochali Darię i pieszczotliwie nazywali ją Darusią. To był dla nich prawdziwy szok, gdy zobaczyli tę wiadomość.
Studenci kulturoznawstwa UCU
Jej koleżanka z klasy, Irina Makarewicz, wspomina: „Darinka była bardzo słodka, delikatna, po prostu piękna. Jej oczy zawsze błyszczały, ciemne i duże, jak dwie galaktyki. Nikt nigdy nie widział Darynki ani poważnej, ani zawstydzonej. Była bardzo, bardzo, bardzo wyjątkowa, trochę jak anioł. Darinka nie powiedziała o nikim nic złego. Nigdy się nie kłóciła, zawsze się uśmiechała. Kiedy na nią spojrzałem, dostrzegłem jej blask”.
Dziewczyna mówi, że Darinka była bardzo pracowita, zawsze starannie przygotowana do seminariów i była zafascynowana światem kultury: „Często siedziałyśmy obok siebie. Zauważyłem, że słuchała uważnie. Miała bardzo bliskie i ciepłe relacje ze swoimi przyjaciółmi, wspaniałą rodziną. Myślę, że to dzięki swojej rodzinie Darinka była taka piękna.
Po tym strasznym wydarzeniu koledzy i koleżanki Darii Bazylevych zebrali się w kościele uniwersyteckim. „Ojciec Nazarij Mysiakowski powiedział bardzo cenne i ważne słowa: 'Nie zostawiajcie waszych serc samych w bólu’. To mi pomogło, bo na początku chciałem się zamknąć. Ale razem czuliśmy się trochę lżej. Zebraliśmy się w kręgu i po prostu rozmawialiśmy o naszym stanie. Wielu z nas włączyło się w działania wolontariackie. To bardzo pomogło przekuć ból, rozpacz, złość w coś pożytecznego – mówi Iryna.
Daria Bazylevych z koleżankami i kolegami z UCU
Zoryana Verkhola, studentka filologii UCU, była mentorką Darii na Kursie Służby: „Podczas naszej pracy nie pamiętam nic złego. Była naprawdę miła, uśmiechnięta, słodka. Była niskiego wzrostu. Ostatnim razem, gdy ją przytulałem, powiedziałem, że jest taka mała, a ja jestem taki duży. Śmialiśmy się z tego. Gdybym wiedziała, że to ostatni raz, przytuliłabym ją trochę mocniej”.
Jedność w bólu: jak uczniowie doświadczają bólu i strachu
Doktor filologii Zoryana Rybczyńska, kierowniczka studiów licencjackich na kierunku kulturoznawstwo, na których studiowała Daria Bazylevych, mówi, że w czasie wojny jest to szczególnie trudne dla młodych ludzi.
„W poniedziałek rozpoczęliśmy rok szkolny od tego, że obchodziliśmy Dzień Pamięci o uczniu Zenyku Kozyckim, który miał studiować na III roku kulturoznawstwa, ale niedawno zmarł z powodu ciężkiej choroby. I dosłownie następnego dnia Daria tragicznie zmarła…” – mówi Zoryana Rybczyńska. „Jako dorosłemu człowiekowi bardzo przykro nam, że nasza młodzież mówi o lęku przed przyszłością: czy jutro oni sami lub ktoś z ich bliskich, przyjaciół czy kolegów z klasy stanie się kolejną ofiarą tej wojny. Taki świadomy lęk w młodym wieku jest bardzo tragiczny. Ale z drugiej strony ci młodzi ludzie wspierają się nawzajem i mówią, że z powodu tego strachu i bólu musimy stać się silniejsi w naszej miłości. I musimy uczyć się od naszych uczniów. Nie jesteśmy ich nauczycielami w tej sytuacji, ale jesteśmy równi w tym smutku, który przeżywamy razem”.
Dziś na kursie, na którym studiowała Daria Bazylevych, zajęcia zostały odwołane. „Poszliśmy ze studentami do parku. Siedzieliśmy w kręgu przez dwie godziny, rozmawiając i płacząc. Każdy, kto miał jakąś potrzebę i pragnienie, dzielił się swoimi doświadczeniami i bólem. To są mądrzy i silni ludzie, mimo że wielu z nich ma swoje dodatkowe okoliczności: czyjś ojciec walczy od 10 lat i jest teraz w bardzo trudnej sytuacji na froncie; Ktoś doświadczył utraty bliskich i nadal jest w żałobie. Ta strata jest dla nich dodatkowym ciosem i starają się sobie z tym poradzić. Widziałam, że uczniowie potrzebują tej możliwości, aby się wypowiedzieć – dodaje Zoryana Rybczyńska.
