To jest w ogóle dziwne – wiara Zachodu w nasze zwycięstwo. Z jednej strony wydaje się ona iluzoryczna, z drugiej zaś determinuje przyszłość narodów i kontynentów na długie lata.
Przypomnijmy, że nawet w przededniu rosyjskiej inwazji na dużą skalę Stany Zjednoczone nie bardzo wierzyły, że Ukraina, jej armia i naród są w stanie przetrwać, utrzymać przynajmniej większość terytorium pod naporem „drugiej armii świata”.
Na przykład w Waszyngtonie liczono przede wszystkim na naszą odważną partyzantkę na okupowanych ziemiach. Dlatego dostarczyli nam odpowiednich środków do prowadzenia wojny partyzanckiej – Stinger (żądło)„oraz Oszczepa) W zakresie dozwolonym przez postanowienia niniejszej Konwencji Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zapewni, aby Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych miał prawo do W ten sposób Amerykanie zaopatrywali niegdyś afgańskich mudżahedinów, którzy bronili swojej ziemi przed sowieckimi najeźdźcami.
A Berlin w ogóle nie wierzył w zdolność Ukraińców do stawiania oporu. Dlatego Niemcy dostarczyli tylko pięć tysięcy starych hełmów. W końcu nawet tego nie zapewnili, a tylko obiecali.
Brytyjczycy i Polacy nieco bardziej wierzyli w nasz opór. Znacznie wcześniej zdali sobie sprawę, że konieczne jest wyposażenie armii ukraińskiej w najpotężniejsze środki militarne.
Jest ona jeszcze większa wśród ludów bałtyckich, nawet jeśli była spowodowana egzystencjalną koniecznością. Estończycy, Łotysze i Łotysze doskonale zdawali sobie sprawę, że jeśli Ukraina nie stawi oporu, staną się kolejnymi ofiarami rosyjskiej agresji.
Wiara w odporność Ukrainy rosła wraz z naszymi sukcesami na polach bitew. Nasze Siły Zbrojne zdołały zatrzymać wroga na obrzeżach Kijowa, nie wpuściły go do Mikołajowa i obroniły Charków. Nasze zwycięstwa w naturalny sposób przyczyniły się do wzrostu wiary w nas na Zachodzie. Z tym przekonaniem zrosła się potęga pomocy wojskowej. Było to szczególnie widoczne po błyskotliwej ofensywie charkowskiej i niemal bezkrwawym wyzwoleniu Chersonia, które już wcześniej przepowiadano jako los nowego Stalingradu.
Podobnie brak powodzenia doprowadził do upadku wiary. W ten sposób coraz częściej na wszystkich platformach analitycznych, forach politycznych i autorytatywnych publikacjach pada teza: ofensywa Ukraińców ugrzęzła, Ukraina straciła potencjał ofensywny, czas więc wrócić do negocjacji. A broni nie można już dawać Ukraińcom. Albo dawać tylko na ochronę terytoriów, które nie zostały jeszcze zajęte.
Te rozmowy przypominają mi radziecką anegdotę o motorniczym. Każdego ranka obserwował, jak pewna pani, spóźniając się do pracy, za każdym razem biegła na przystanek autobusowy i w ostatniej chwili wskakiwała do tramwaju. Ale pewnego dnia kierowca zamknął drzwi przed nosem kobiety i pomyślał: „Nie miałem na to czasu”.
Tak więc nasi zachodni partnerzy, podobnie jak ten kierowca, nie mogą zdawać sobie sprawy, że wszystko zależy od nich. Stale zwlekają z dostarczeniem niezbędnej broni, przez długi czas, jak mówią w Galicji, kremują, wyrażają ostrzeżenia, obawy (żeby nie rozgniewać Rosji), a na koniec je dają. Ale są zdziwieni: „Och, nie mieli na to czasu”.
Oczywiście i tak jesteśmy im wdzięczni, ale gdyby przekazali tę broń szybciej, sytuacja na froncie byłaby o rząd wielkości korzystniejsza dla Ukrainy. Na przykład, gdybyśmy otrzymali haubice „trzy tosie” przed rozpoczęciem inwazji, jest całkiem prawdopodobne, że nie doszłoby do tragedii w Buczy i Irpieniu, być może nawet Chersoń i Mariupol nie musiałyby się poddać. Byłby z nami wcześniej HIMARYLisiczańsk i Siewierodonieck najprawdopodobniej by przetrwały. Gdybyśmy mieli Leopardy w czasie ofensywy charkowskiej, prawdopodobnie udałoby nam się przebić na Morze Azowskie rok temu. Gdyby tylko Siły Powietrzne Ukrainy otrzymały Samolot F-16 Przed rozpoczęciem letniej ofensywy na kierunku zaporoskim Siły Zbrojne Ukrainy miałyby wszelkie szanse przebić się przynajmniej do Mariupola i faktycznie zablokować „nieziemski korytarz” na Krym.
Oczywiście historia, a tym bardziej historia wojskowości, nie toleruje nastroju łączącego, ale faktem jest, że zwłoka Zachodu w dostarczeniu Ukrainie odpowiedniej broni prowadzi do fatalnych konsekwencji.
W poprzednim artykule pisałem już, dlaczego negocjacje ukraińsko-rosyjskie są bezsensowne nawet przy obecnej równowadze stron. Nie będę więc powtarzał moich argumentów ponownie. Zastanówmy się nad prawdopodobieństwem i wykonalnością kontynuowania militarnej ścieżki rozwiązania problemu. A ta opcja jest możliwa tylko przy silnym wsparciu militarnym ze strony Zachodu. Co więcej, wsparcie to powinno być udzielane na zasadzie „wszystko i natychmiast”.
I tu wracamy do kwestii wiary. Czy Zachód nadal wierzy w nasze zwycięstwo? W kontekście odpowiedzi na to pytanie przytoczę fragment artykułu pt. „Zachód musi pokonać Rosję” (Zachód musi pokonać Rosję) znana dziennikarka Anne Applebaum, która jest dobrze zorientowana w sytuacji w Ukrainie:
„Kijów miał być zajęty w trzy dni, reszta Ukrainy w sześć tygodni. Ponad 21 miesięcy później rosyjskiA wojska opuściły połowę terytorium, które zajęły w lutym ubiegłego roku. Prawdopodobnie zginęło co najmniej 88 000 rosyjskich żołnierzy – ostrożnie szacuje się – a co najmniej dwa razy więcej zostało rannych. Zniszczony został sprzęt wart miliardy dolarów, rosyjskie czołgi, samoloty, artyleria, helikoptery, pojazdy opancerzone i okręty wojenne. Gdyby ktoś przewidział taki wynik przed wojną – a nikt tego nie zrobił – nazwano by to fantazją. Nikt by nie uwierzył, że prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski, zawodowy komik, może poprowadzić kraj w stanie wojny, że demokratyczny świat zjednoczy się, by mu pomóc, ani że prezydent Rosji Władimir Putin dozna takiego upokorzenia.
Tak więc rok temu, kiedy Putin został znokautowany, pojawiła się szansa, by go wykończyć, zadać zwycięski nokaut. Ale Zachód nie był wtedy przygotowany. W Europie i Ameryce wyrażano obawy, że w stanie desperacji szef Kremla naciśnie „czerwony guzik”, zleci wypadek w ZNPP lub wymyśli jakąś inną demoniczną zemstę.
Choć jest to dziwne, było już tak wiele powodów, by uciekać się do „asymetrycznych reakcji”: albo most krymski zostałby wysadzony w powietrze, albo okręt flagowy Floty Czarnomorskiej zostałby wysłany na dno, albo Sewastopol zostałby zaatakowany. A kara nie jest na czas. Na przykład Rosjanie z hańby wysadzili tamę w Nowej Kachowce, zalewając własne reduty obronne – i to okazało się maksimum ich gniewnej odpowiedzi.
Ale poza tym strach przed upadkiem Rosji nie zniknął na Zachodzie. Zdaniem wielu polityków na wysokich stanowiskach w Waszyngtonie, Brukseli, Berlinie czy Paryżu krytyczna porażka rosyjskiej armii mogłaby wstrząsnąć reżimem Putina, zapoczątkować procesy rozpadu Rosji, a nawet nieoczekiwane dla świata skutki wojny domowej. Choć powinniśmy obawiać się czegoś zupełnie innego – zwycięstwa Rosji i umocnienia reżimu Putina. A Rosję można uznać za zwycięzcę, nawet jeśli nie posunie się ani o centymetr dalej na froncie ukraińskim. Jeśli zabezpieczy już okupowane terytoria nawet w jakimś tymczasowym statusie, w jakimś porozumieniu o zawieszeniu broni (nawet nie rozejmie). Życie udowodniło, że nie ma nic trwalszego niż tymczasowe. Przypomnijmy sobie porozumienia mińskie, gdzie okupowane ziemie nie były nawet uznawane za rosyjskie, a jedynie „przejściowo nieukraińskie”. Więc co? Świat de facto uznał prawo Rosji do ich posiadania. Właściwie tak samo jak na okupowanym Krymie.
I to będzie problem nie tylko w Ukrainie. Wszak system globalnego bezpieczeństwa, zbudowany po II wojnie światowej i zapisany w Porozumieniach Helsińskich, zostanie ostatecznie złamany. W tym miejscu należy raz jeszcze zacytować artykuł Anne Applebaum:
„W tym sensie wyzwanie, jakie Putin stawia Europie i reszcie świata, nie zmieniło się od lutego 2022 roku. Jeśli porzucimy to, co osiągnęliśmy do tej pory i zrezygnujemy ze wsparcia dla Ukrainy, rezultatem może być militarny lub polityczny podbój Ukrainy. Podbój Ukrainy może jeszcze wzmocnić Iran, Wenezuelę, Syrię i resztę sojuszników Putina. Może to skłonić Chiny do inwazji na Tajwan. Mogłoby to doprowadzić do nowej sytuacji w Europie, w której Polska, kraje bałtyckie, a nawet Niemcy byłyby stale zagrożone fizycznie, ze wszystkimi tego konsekwencjami dla handlu i dobrobytu. Europa, która jest w ciągłym stanie wojny, idea, która wydaje się niemożliwa do zrealizowania większości ludzi na Zachodzie, wciąż wydaje się niezwykle prawdopodobna dla rosyjskiego prezydenta. Putin spędził pamiętną część swojego życia jako oficer KGB, reprezentując interesy sowieckiego imperium w Dreźnie. Pamięta czasy, gdy Niemcy Wschodnie znajdowały się pod panowaniem Moskwy. Skoro mogło tak być, to dlaczego nie znowu?
A żeby nie dopuścić do opisywanej katastrofy, trzeba zapewnić Ukrainie wszystko to, co opisał Naczelny Wódz Walerij Załużny w artykule dla gazety Ten Ekonomista. W porównaniu z wydatkami Zachodu na projekt afgański jest to znikome. A jeśli przewidzimy straty, jakie poniesie demokratyczny świat, jeśli przepowiednia Anne Applebaum się spełni, to rzędy wielkości liczb są na ogół nieporównywalne.
Upadek Rosji? Czy nie jest jasne, że jest to znacznie mniejszy problem niż istnienie obecnej agresywnej Rosji Putina, która chce wywrócić cały świat do góry nogami?
