Izraelskie Siły Obronne (IDF) przygotowują się do operacji wojskowej na dużą skalę w Strefie Gazy. Izraelskie społeczeństwo szuka zemsty. Jednak dowództwo wojskowe nie spieszy się z wydaniem ostatecznego rozkazu, ponieważ doskonale zdaje sobie sprawę, że zarówno IDF, jak i przywódcy polityczni kraju są obecnie w Zugtswang. Bez względu na to, jaka decyzja zostanie ostatecznie podjęta, będzie ona nieopłacalna. Postaram się wyjaśnić tę tezę.
7 października państwo Izrael otrzymało jeden z najbardziej bolesnych ciosów w całym swoim istnieniu. Tak, były wojny, w których zginęło o wiele więcej obywateli Izraela, ale wtedy chodziło o śmierć żołnierzy w bitwie. A potem zginęli niewinni cywile. Według najnowszych danych w wyniku ataku bojowników Hamasu na południowe terytoria kraju brutalnie zginęło ponad 1300 osób, ponad 3 tys. zostało rannych, a około 150 obywateli wzięto jako zakładników (obecnie są przetrzymywani w niewoli przez terrorystów).
Izrael poniósł tak wysokie straty z powodu awarii systemu bezpieczeństwa. Jest to szczerze uznawane w samym Izraelu. Lokalni analitycy w komentarzu dla gazety The New York Times Mówiąc pod warunkiem zachowania anonimowości, podzielili się wstępnymi przemyśleniami na temat przyczyn tej porażki. Główne powody, według nich, są cztery.
W szczególności mówimy o problemach izraelskiego wywiadu w monitorowaniu linii komunikacyjnych Hamasu. Najwyraźniej bojownicy otrzymali nowe bezpieczne środki komunikacji, co znacznie utrudniło podsłuchiwanie. Jednak nadal był prowadzony z żalem na pół. Nawet na krótko przed atakiem izraelski wywiad ostrzegł władze armii o niezwykłej aktywności na liniach komunikacyjnych Hamasu, ale to ostrzeżenie pozostało bez odpowiedzi.
Drugim powodem było nadmierne poleganie dowództwa wojskowego na elektronice w monitorowaniu sytuacji na granicy ze Strefą Gazy. W ostatnich latach zmniejszyła się liczba żołnierzy stacjonujących wzdłuż granicy z Gazą. Zamiast tego na granicy zainstalowano liczne kamery monitorujące, czujniki i zdalnie sterowane karabiny maszynowe. Nie wspominając już o obecności wysokiego muru, który uniemożliwiłby terrorystom wejście na terytorium Izraela.
I właśnie tę nadzieję Izraelczyków na środki techniczne wykorzystali terroryści. Przed atakiem z użyciem dronów kamikaze zniszczyli wieże komórkowe, praktycznie pozbawiając armię izraelską dostępu do tego sprzętu. Pozwoliło im to przekroczyć granicę niezauważeni i bez strat w trzech tuzinach miejsc. Co więcej, bojownikom Hamasu udało się zaskoczyć izraelskie wojsko, niektórzy z nich praktycznie w swoich łóżkach.
Trzecim powodem był błąd operacyjny izraelskiego dowództwa wojskowego, które stacjonowało dowództwo dywizji granicznej w jednej bazie. Dobrze wyszkoleni bojownicy Hamasu zdobyli bazę natychmiast po rozpoczęciu ataku. W ten sposób ścięto dowództwo wojskowe regionu przygranicznego.
Innym powodem porażki było to, że izraelskie przywództwo wojskowe i polityczne przesadziło z przechwyconymi twierdzeniami przywódców bojowników, że nie planują ataku na Izrael. Najprawdopodobniej przywódcy Hamasu wiedzieli, że ich rozmowy są podsłuchiwane, więc wprowadzili w błąd izraelski wywiad.
Były wysoki rangą funkcjonariusz izraelskiej Rady Bezpieczeństwa Narodowego, Yoel Guzansky, ubolewał: „Wydajemy miliardy na zbieranie danych wywiadowczych na temat Hamasu. A potem, w sekundę, wszystko rozpadło się jak kostki domina”.
I głównyNa przykład w Brak System bezpieczeństwa Izraela polega na tym, że jego funkcjonariusze są całkowicie rozproszeni. Nie widzieli żadnych poważnych zagrożeń z drugiej strony. W końcu wielcy przeciwnicy – Egipt, Jordania, Syria – od dawna są pacyfikowani, a fundamentalistyczne organizacje, takie jak Hamas czy Hezbollah, nie są w stanie wyrządzić znaczących szkód. I są ściśle monitorowani, infiltrowana jest wystarczająca liczba agentów, aby zapobiec niebezpieczeństwu w nagłych wypadkach. Nikt z izraelskich przywódców nie mógł sobie wyobrazić, że ci terroryści byli zdolni do tak dobrze przemyślanego i starannie przygotowanego ataku.
A kto to wymyślił i przygotował? Kim był ten think tank, ten zbrodniczy „Mr. Mind”? Prawdopodobnie Iran – przynajmniej pierwsze, co przychodzi mi do głowy, to właśnie takie przypuszczenie. Iran ma wystarczające zasoby, aby przygotować takie operacje. Motywów jest wiele. Na przykład, aby zaszkodzić ich odwiecznemu wrogowi – państwu Izrael. Jest jeszcze jeden, bardziej konkretny motyw: uniemożliwić normalizację stosunków między Izraelem a Arabią Saudyjską, podpisanie umowy o współpracy między dwoma krajami. Porozumienie to znacząco wzmocniłoby pozycję Izraela w regionie, czego Teheran nie chce.
Iran finansuje Hamas, dostarcza mu broń, a w Teheranie jest oficjalne przedstawicielstwo tej organizacji terrorystycznej. W rzeczywistości Teheran jest prawie oficjalnie jednym z nich.Hamas jest jednym z ojców Hamasu.
Gazeta The Wall Street Journal wyraźnie i otwarcie oskarża Teheran, że to on, poprzez Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej (IRGC), przygotował i rozpoczął operację ataku na Izrael. Artykuł, opublikowany 8 października, dzień po ataku, nosi tytuł „Iran pomagał planować atak na Izrael przez kilka tygodni” (Iran pomagał planować atak na Izrael przez kilka tygodni). Mówi się, że oficerowie IRGC współpracują z bojownikami od sierpnia Hamas nad planowaniem wtargnięć powietrznych, lądowych i morskich, a przywódcy Iranu dali palestyńskim bojownikom zielone światło do inwazji.
Jednak gazeta The New York Times nie zgadza się z tą opinią. W artykule zatytułowanym „Wstępne dane wywiadowcze pokazują, że atak Hamasu zaskakuje przywódców Iranu” (Wczesne dane wywiadowcze pokazują, że atak Hamasu zaskoczył irańskich przywódców), Opublikowane 11 października twierdzenia, że irańskie kierownictwo nie tylko nie dało dowództwu „twarzy”, ale także zostało złapane w skoku przez operację Hamasu 7 października. W swoich wnioskach publikacja odwołuje się do słów urzędników Białego Domu, izraelskiego urzędnika i innego urzędnika na Bliskim Wschodzie.
I jest w tym pewna logika. W końcu, pomimo całej nienawiści, jaką Teheran czuje do Izraela, Irańczycy są wyraźnie świadomi ryzyka związanego z ich zaangażowaniem w atak 7 października. Rozumieją, jak druzgocąca może stać się reakcja Izraela i Stanów Zjednoczonych.
Powiedzieliśmy już, że Iran jest ojcem Hamasu. Kim zatem jest matka lub „ojciec nr 2”? Oczywiście, Moskwa. Czy pamiętacie takiego rosyjskiego polityka jak Jewgienij Primakow, który był nawet premierem za czasów Jelcyna? Na świecie do tej pory Pamiętać Jego słynny „Rozprzestrzenianie się nad Atlantykiem”, jako reakcja na bombardowanie serbskich obiektów wojskowych przez samoloty NATO podczas wojny w Kosowie.
Primakow był doświadczonym oficerem wywiadu, który udawał dyplomatę. W okresie „pierestrojki” rola Primakowa w polityce wzrosła: został doradcą PrimakowaiMichaił Gorbaczow w kwestiach polityki zagranicznej i jeden z tych, którzy determinowali politykę Kremla na Bliskim Wschodzie. To wtedy, w 1987 roku, wyłonił się ruch Hamasu. Losowość? Nie wydaje mi się.
Primakow nawet oficjalnie nie ukrywał swojego dobrego stosunku do Hamasu, mimo że w krajach zachodnich uważano go za organizację terrorystyczną. Aż do śmierci oświadczył, że palestyńscy bojownicy nie mogą być uważani za terrorystów, ponieważ rzekomo „działają w odpowiedzi na izraelską agresję przeciwko cywilnej ludności Palestyny”.
Nie jest tajemnicą, że Rosja wspierała Hamas nie mniej niż Iran. Chociaż próbowała to robić potajemnie. Jednak kontakty między Kremlem a organizacją terrorystyczną okazjonalnie wychodzą na jaw. Interesujące jest to, że kiedyś oficjalna Moskwa nawet potępiła Hamas, przynajmniej dla ludzkiego oka. Na przykład w sierpniu 2004 r., kiedy na czele rosyjskiej dyplomacji stał już Siergiej Ławrow, jego departament wydał oświadczenie w sprawie samobójczego ataku Hamasu w izraelskim mieście Beer Szewa, w którym zginęło 17 osób. „Moskwa zdecydowanie potępia nowy barbarzyński atak ekstremistów. Jesteśmy przekonani, że żadne cele polityczne lub inne nie mogą zostać osiągnięte za pomocą przemocy i terroru” – czytamy w oświadczeniu.
Jednocześnie Kreml nie chciał oficjalnie uznać Hamasu za organizację terrorystyczną. I jasne dlaczego. Ponieważ za kulisami trwały kontakty między Moskwą a palestyńskimi islamistami. Te dwa terrorystyczne reżimy zawsze znajdą wspólny język.
Znamienne jest, że to Ławrow działa teraz jako główny kontaktowiec z Hamasem. Wiadomo o regularnych spotkaniach rosyjskiego ministra z przywódcami organizacji, z których ostatnie (przynajmniej te, które stały się znane) odbyły się rok temu, we wrześniu 2022 r.
Dokąd to wszystko prowadzimy? Jak można się domyślić, do tego stopnia, że za atakiem z 7 października stoi Rosja. Stwierdził to przecież jasno i jednoznacznie prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski w wywiadzie dla francuskiego kanału Francja 2. Zapewnił, że ukraińskie służby specjalne mają odpowiednie dowody.
„Rosja wspiera operacje Hamasu w taki czy inny sposób. Dla naszych służb specjalnych jest to oczywiste. Mamy wszystkie wskazówki, które każą nam wierzyć, że Rosja ułatwia pewne operacje terrorystyczne” – zapewnił.
Słowa prezydenta potwierdził szef Głównego Zarządu Wywiadu Ministerstwa obrony Ukrainy Kyryło Budanow w wywiadzie dla „”Ukraińska Prawda». Zwrócił uwagę na stosowanie przez bojowników taktyki przeciwko Izraelowi FPV-drony przeciwko pojazdom opancerzonym. Powiedzieliśmy już, że to za pomocą dronów kamikaze terroryści Hamasu zdołali „oślepić” strażników Stanów Zjednoczonych.a) W zakresie dozwolonym przez postanowienia niniejszego T Działali dokładnie tak, jak Rosjanie.
Budanow powiedział również, że pod koniec września Rosjanie cudownie zmienili orbitę geostacjonarną jednego ze swoich satelitów szpiegowskich. I zrobili to w taki sposób, żeby lepiej widzieć region, który następnie został zaatakowany przez Hamas.
Budanow opowiedział wiele innych szczegółów, które pośrednio wskazywały na udział Kremla w ataku na Izrael. Jednak główny dowód można uznać za motyw. A motyw Rosji jest tu bardzo jasny: można argumentować, że stała się głównym beneficjentem tego ataku. W końcu, po pierwsze, uwaga świata gwałtownie przesunęła się z wojny rosyjsko-ukraińskiej na wojnę Izraela z Hamasem. Po drugie, istnieje niebezpieczeństwo, że amerykańska pomoc wojskowa zostanie teraz rozproszona między Ukrainę a Izrael. Po trzecie, świat zachodni jest teraz przerażony zagrożeniem ze strony islamistów. W wielu krajach europejskich miały miejsce masowe demonstracje muzułmanów i partii lewicowych w obronie Palestyńczyków. To sprawia, że Europejczycy bardziej dbają o własne bezpieczeństwo, a mniej troszczą się o bezpieczeństwo Ukrainy. Po czwarte, w regionie Bliskiego Wschodu ponownie nasilają się napięcia. I ta sytuacja gra na korzyść Rosji, która znowu będzie udawać rozjemcę lub coś w rodzaju „pana Wolfe’a”, który rozwiązuje problemy.
Nie należy jednak wykluczyć, że przebiegli stratedzy Kremla prześcigają się w grę. I w tym sensie amerykański prezydent Joe Biden wykonał bardzo udany ruch rycerski, proponując Kongresowi przyjęcie wspólnego pakietu pomocowego dla Ukraina i Izrael. W ten sposób grunt zostanie wybity spod nóg tych republikańskich kongresmenów, którzy są za pomocą Izraelowi, ale przeciwko zwiększeniu pomocy dla Ukrainy.
Rosja prześcignęła się także w przypadku atrap broni. Mówimy o broni z zachodniej pomocy wojskowej, która „o dziwo” trafiła w ręce terrorystów z Hamasu. Rosja już podniosła krzyk, że Ukraina sprzedaje go terrorystom. Myślę jednak, że nie będzie trudno dowiedzieć się, że dotarł do Strefy Gazy rosyjskimi kanałami. Co de facto będzie kolejnym dowodem na udział Kremla w ataku na Izrael.
Jednym słowem, wszystko jest jasne z Rosją. Wróćmy do iizraelskiego Zugzwanga. Minęło kilka dni, odkąd IDF przygotowała wszystko, co było konieczne do operacji lądowej w Strefie Gazy, by raz na zawsze położyć kres terrorystom Hamasu. Zmobilizowano 300 tys. osób. Sprowadzono rezerwistów, wszystkie niezbędne pojazdy opancerzone i artylerię. Oznacza to, że wszystko jest gotowe, ale rozkaz ataku nie został jeszcze wydany. I nie jest to zaskakujące, ponieważ bez względu na to, jaką decyzję podejmie izraelskie kierownictwo, będzie ona zła.
Ci, którzy wymyślili cały ten atak terrorystyczny (zakładamy, że była to Rosja lub Rosja w sojuszu z Iranem) bardzo dobrze i bardzo cynicznie obliczyli prawdopodobną reakcję Izraela. Nie było to takie proste, nie dla zabawy, że terroryści otrzymali rozkaz traktowania ludności cywilnej tak brutalnie, jak to możliwe. Ludzie nie tylko byli zabijani, ale zabijani ze szczególnym okrucieństwem, niektórzy nawet ścinano. Widzimy setki ciał młodych ludzi, którzy wzięli udział w festiwalu muzycznym, ścięte zwłoki kobiet, dzieci, starców w zdewastowanych kibucach, zastrzelone samochody rodzin, które próbowały uciec z tego piekła. Wielu naocznych świadków porównywało te obrazy z, Irpin i Hostomel w marcu 2022 roku.
Wszystkie te przerażające obrazy wołają o zemstę, której domaga się społeczeństwo izraelskie. Można śmiało powiedzieć, że organizatorzy zamachu Hamasu liczyli na taką reakcję. Oczekują, że izraelscy żołnierze, kierując się poczuciem zemsty, zaczną niszczyć Gazę i wszystkich jej mieszkańców. Nietrudno przewidzieć, jaką reakcję wywołają takie działania na świecie. Zwłaszcza w świecie arabskim, z którym Jerozolima zaczęła mniej lub bardziej nawiązywać stosunki.
Odmowa ukarania terrorystów również nie wchodzi w grę. Tego przecież domaga się całe społeczeństwo izraelskie – z jednej strony. Z drugiej strony, jeśli tak straszna zbrodnia pozostanie bezkarna, sytuacja będzie się powtarzać.
Co więcej, sytuację bardzo komplikuje fakt, że terroryści zabrali ze sobą półtora setki zakładników, których mogą rozstrzelać, aby powstrzymać operację izraelskiego wojska. Czy jest kwestią zasadniczą odmowę rozmów z terrorystami lub próbę negocjowania z nimi wymiany? W 2011 roku izraelskie kierownictwo musiało uwolnić z więzienia ponad 1000 palestyńskich terrorystów tylko po to, by uwolnić jednego z zakładników, kaprala Gilada Szalita. Jest prawdopodobne, że tym razem terroryści ustalą podobny „kurs wymiany”. A potem co robić?
W każdym razie premierowi Benjaminowi Netanjahu i dowództwu IDF nie można teraz zazdrościć, biorąc pod uwagę decyzje, które muszą podjąć. Na razie zdecydowali się oblegać Strefę Gazy, odcinając wszelką komunikację z enklawą, w tym elektryczność i wodę. Oczywiste jest, że jest to tylko środek tymczasowy, Prędzej czy później będziesz musiał podjąć niezręczną decyzję.
