Władisław Surkow był kiedyś jednym z najbardziej tajemniczych i jednocześnie najbardziej wpływowych rosyjskich polityków, ale już dawno stał się zestrzelonym pilotem. Był nie tylko „adiutantem Jego Ekscelencji”, ale w rzeczywistości czołowym twórcą ideologii putinizmu, twórcą globalnej gry Moskwy. Surkow był odpowiedzialny za ukraińską politykę na Kremlu, mówi się, że jego zadaniem było stworzenie „Noworosji” w 2014 roku i faktyczne podporządkowanie Kijowa Moskwie. Prawdopodobnie z powodu niepowodzenia tej misji popadł w niełaskę Władimira Putina i stracił wszystkie oficjalne i nieoficjalne stanowiska.
Od czasu do czasu Surkow przypomina o swoim istnieniu dość niezwykłymi artykułami na tematy geopolityczne. A ostatnio wyróżnił się nowym tekstem zatytułowanym „Narodziny Północy” („Narodziny Północy„), opublikowanej na rosyjskim portalu „Aktualne komentarze”.
Niektórzy z czytelników zadają rozsądne pytanie, a raczej wyrzut: dlaczego mielibyśmy zwracać uwagę na pisma niektórych byłych rosyjskich urzędników państwowych, którzy od dawna i głęboko są poza grą w rosyjską politykę? Oskarżenie, na pierwszy rzut oka, jest słuszne. Ale jeśli przeanalizujemy najnowsze artykuły Surkowa głębiej, możemy dojść do wniosku, że ich przeczytanie i zrozumienie może pomóc w przewidywaniu kolejnych kroków polityki zagranicznej najwyższego rosyjskiego przywództwa. Bo nawet teraz, będąc poza murami Kremla, Surkow nie stracił zdolności nie tylko odgadywania myśli i intencji Putina, ale nawet ich przewidywania.
Przypomnijmy jeden z jego poprzednich artykułów, a mianowicie „Gdzie podziały się chaosy? Stabilność rozpakowywania„, opublikowanej na tym samym portalu „Aktualne komentarze” w listopadzie 2021 r.
Pamiętacie tamte dni? Brytyjski i amerykański wywiad ostrzegają Kijów, że koncentracja wojsk rosyjskich w pobliżu granic Ukrainy to nie tylko blef, to przygotowanie do inwazji na dużą skalę. Jaka jest reakcja naszych polityków, politologów, publicystów? Hee-hee, ha-ha, co innego wtargnięcia? Nie może być, bo nigdy nie może być. Czekamy na grilla, majówkę, Wielkanoc-Boże Narodzenie i brak wojny. A w Internecie krążą memy z Panem Fasolą, który nie może się doczekać rosyjskiej inwazji. Nie zrobił tego. I czekaliśmy.
W tym czasie konieczne było uważniejsze przeczytanie Surkowa. Co było interesującego w tym pisaniu? Przede wszystkim autor bronił nie tylko celowości rosyjskiej ekspansji, ale nieuchronności, jej egzystencjalnej konieczności dla Rosji. Co więcej, jako prawdziwy intelektualista, wyjaśnił tę tezę za pomocą drugiej zasady termodynamiki (Surkov studiował w Moskiewskim Instytucie Stali i Stopów), zgodnie z którą entropia (a wraz z nią chaos) nie może się zmniejszyć, nie mówiąc już o zniknięciu.
„Entropia społeczna jest bardzo toksyczna. Nie zaleca się pracy z nim w domu. Trzeba go wynieść gdzieś daleko. Eksport do utylizacji na zagraniczne terytoria”, radzi Surkow. Jego zdaniem permanentna inwazja na obce terytoria, okupacja i aneksja pozostają żywotną potrzebą Rosji. „Przez wieki państwo rosyjskie, z jego surowym i osiadłym trybem życia politycznego, zostało zachowane wyłącznie dzięki nieustannemu dążeniu poza własne granice… Dla Rosji ciągłe rozszerzanie jest nie tylko jedną z idei, ale prawdziwym egzystencjalizmem naszej historycznej egzystencji” – powiedział.
Surkow ostrzegł, że Rosja pozostanie agresywnym, niebezpiecznym państwem dla swoich sąsiadów (i nie tylko). Jednocześnie uzasadniał to, zapewniając, że nie jest to wina ani władz rosyjskich, ani Rosjan w szczególności. Ponieważ ekspansja jest żywotną potrzebą Rosji, „egzystencjalną”, jak mówi, jej „historycznego istnienia”. W rzeczywistości powiedział Ukrainie: „Teraz zaatakujemy was, przygotujcie się!” Ale kto by go słuchał.
Może więc powinniśmy przynajmniej usłyszeć i przeanalizować teraz kolejną wiadomość Surkowa? Przynajmniej po to, by zrozumieć intencje Kremla w polityce zagranicznej.
O czym dokładnie jest nowy artykuł Vladislava Surkova? Nie uwierzycie: o miłości Rosji do Zachodu. W jednym z komentarzy znalazłem ciekawe porównanie, które przemawia do makabrycznego filmu w reżyserii Aleksieja Bałabanowa „Cargo 200”. Oznacza to, że miłość Rosji do Zachodu przypomina miłość maniakalnego policjanta z tego filmu do lokalnego piękna. Stróż prawa porwał dziewczynę, przykuł kajdankami do łóżka, znęcał się nad nią, doprowadzając do szaleństwa. Spodziewał się więc, że w końcu odwzajemni jego uczucia.
Artykuł Surkowa zaczyna się od wzmianki o mitologicznej postaci, prezbiterze Janie (kapłanie Iwanie), który był rzekomo władcą dużego i potężnego państwa chrześcijańskiego gdzieś w Azji Środkowej. Wielu europejskich władców w średniowieczu liczyło na wsparcie prezbitera w walce z „niewiernymi”, ale nigdy go nie otrzymali. Bo w rzeczywistości nie było Jana, nie było potężnegoNa przykład w przypadku Stanów Zjednoczonych Ameryki, Stanów Zjednoczonych Ameryki i Stanów Zjednoczonych Ameryki,
A jak myślisz, jakie podobieństwa Surkow rysuje z teraźniejszością? Że to mityczne państwo to Ukraina. Obecne zachodnie władze postawiły na to wysokie zakłady i przeliczyły się, według Surkowa, oczywiście.
W obecnym podziale świata geopolityczne halucynacje odgrywają nie mniejszą rolę niż w czasach Vasco da Gamy. I nie jest tak ważne, czy stratedzy z Waszyngtonu widzieli we śnie haftowaną koszulę z nadrukiem „wygrasz z tym”. Albo berlińscy stratedzy wyobrażali sobie, że „jak zwykle” ze swoją rzekomo charakterystyczną „niemiecką pedanterią” zdecydowanie wszystko rozgryźli i wszystko przewidzieli. Albo wszyscy razem przyjęli Ukrainę dla królestwa księdza Iwana, za wspaniałe i gotowe na wszystko za granicą, co im pomoże” – powiedział Surkow. Oczywiście pisze słowo „Ukraina” małą literą, po raz kolejny wskazując na iluzoryczny charakter formacji państwowej. Pozwolę sobie poprawić to zarówno gramatycznie, jak i merytorycznie.
A jaka, zdaniem autora, jest siłą, na której „kolektywny Zachód” może polegać, tworząc „kolektywną Północ”? Oczywiście Rosja. Oto jak widzi to Surkow:
„Co można zobaczyć z przodu, jeśli spróbujesz spojrzeć na miraże? Co się stanie, jeśli usuniesz fałszywe figury z szachownicy? Będzie Wielka Północ – Rosja, Stany Zjednoczone i Europa, które stworzą wspólną przestrzeń społeczno-kulturową. Trójjedyny Północny Klaster Geopolityczny”.
Wow! Nie ma już przeklętych „Pindos” i „Anglosasów”, są zachodni partnerzy-wspólnicy.
A czym są te „fałszywe liczby”, które należy usunąć? Przede wszystkim oczywiście Ukraina. Zgodnie z wersją Surkowa Rosja i Zachód powinny przestać się o to kłócić i, jak powiedział Sharikov, „wziąć to i podzielić”.
Ale nie tylko Ukraina powinna zostać pominięta w nadchodzącej historii. Zauważył pan, że w koncepcji geopolitycznej Surkowa nie ma miejsca na Chiny. Chiny! Indie, ostatnio najbardziej zaludniony kraj na świecie, nie są też najludniejszym. Nie ma Brazylii i innych państw członkowskich BRICS, którym Putin do niedawna przysięgał wieczną miłość.
Czy Moskwa wierzy, że wszystkie te kraje będą tolerować taką pogardę? Chciałbym zobaczyć na przykład reakcję Pekinu, który jest w stanie zmiażdżyć Rosję jak robak tylko swoją potęgą gospodarczą.
Surkow pisze lekceważąco o Ukrainie, wskazując na jej nieautentyczność. Jak być może pamiętacie, w Bukareszcie, na marginesie szczytu NATO, Putin próbował przekonać zachodnich przywódców, że „Ukraina nie jest państwem”. Nawet wtedy nic nie wyszło z tego przedsięwzięcia. Choć 15 lat temu nasze państwo było nieporównywalnie słabsze i bardziej podzielone niż obecnie. Teraz, na tle sukcesów militarnych Ukrainy w walce z „drugą armią świata”, takie tezy wyglądają nie tylko absurdalnie, ale i szaleństwu.
Przy okazji, o NATO. W swoim artykule Surkow przypomina, jak na początku lat 2000. Putin poprosił o przyjęcie Rosji do Sojuszu Północnoatlantyckiego, ale spotkał się z odmową. I tu pojawia się ciekawa kwestia: czy przywódca Kremla prosi o „wrogi agresywny blok, który zagraża bezpieczeństwu Rosji”? Być może w tym czasie NATO nie wydawało się jeszcze „wrogie i agresywne” wobec Moskwy? Ale chwileczkę, propozycja Putina pojawiła się po, zdaniem Kremla, „największej zbrodni NATO”, czyli bombardowaniu Serbii podczas konfliktu w Kosowie w 1999 roku.
Przypomnę, że inwazję w Ukrainę Rosja usprawiedliwiała chęcią przystąpienia Kijowa do Sojuszu. Chociaż nawet przed wprowadzeniem, w tym czasie było jak czworaki do nieba. Wychodzi jakaś schizofrenia. W końcu nie ma się czemu dziwić.
Ale nadal, dlaczego tak dokładnie analizuję artykuł Surkowa? Ponieważ, jak zakładam, takie myśli o „globalnej północy” szaleją na najwyższych szczeblach rosyjskiego rządu. Surkow z jednej strony próbuje je usystematyzować i zsyntetyzować. Z drugiej strony, aby dać sygnał Waszyngtonowi i Brukseli, mówią, że w zasadzie jesteśmy gotowi nie tylko do rozmów, ale także do współpracy. Na przykład można zabłocić „nową Jałtę”.
Możemy tylko mieć nadzieję, że zbiorowy Zachód zdobył już wystarczającą mądrość w życiu, zrozumiał, czym jest Rosja i czego się od niej spodziewać, aby nie grać już w te bezsensowne i jednocześnie niebezpieczne gry.
