I znowu Rosjanie uderzają w teatr działań, znowu pociski lecą na cywilów… Nie. I od tego momentu, od tego „nie” warto było rozpocząć dyskusję o tym, co wydarzyło się w sobotę, 19 sierpnia, w centrum administracyjnym obwodu czernihowskiego. Ponieważ cios nie został zadany regionalnemu akademickiemu teatrowi muzyczno-dramatycznemu im. Tarasa Szewczenki. I za obiekt, który wzbudził całkiem logiczne zainteresowanie militarne wśród przedstawicieli kraju agresora. Zainteresowanie, które polegało na tym, że impreza odbyła się w teatrze, dla którego organizatorzy, firma Zwycięstwo Trutnie zaprosił „producentów, wojskowych, szkoły rolnicze i społecznie odpowiedzialne przedsiębiorstwa”. Czy możesz sobie wyobrazić, jaki królewski rumieniec mogliby uzyskać Rosjanie jednym nieoczekiwanym celnym ciosem? Nie gorzej niż ostatnio w Kołomyi, gdzie celem rosyjskiej armii nie było prywatne gospodarstwo i ośmioletni chłopiec – ale ukraińscy oficerowie, przedstawiciele sił powietrznych, ci, którzy w niedalekiej przyszłości powinni wylecieć samolotem w swoje rodzinne niebo F-16.
Oczywiście głównym problemem jest źródło wycieku informacji. Chociaż, przepraszam za słowo, Czernihów nie jest Kijowem, to miasto nie ma tak wielu (lub przynajmniej połowy) miejsc na takie wydarzenia. Tak więc, wiedząc o organizacji tego wydarzenia – a informacja była w otwartych źródłach – zdecydowanie nie jest twierdzeniem Fermata obliczanie miejsca.
Ale nawet jeśli prace organizacyjne były prowadzone zgodnie ze wszystkimi standardami bezpieczeństwa, przynajmniej administracja regionalna wiedziała o tym wydarzeniu aparat administracyjny, służba prasowa, kilka działów (w szczególności kultury zgromadzone na własnym terytorium, w teatrze regionalnym). Dlatego będzie wystarczająco dużo pracy dla Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. Nie wspominając już o tych, którzy przybyli do Czernihowa na zachód – bo zdrajca mógł równie dobrze być z tej strony.
Ale to, powtarzam, jest praca dla SBU, Policji Narodowej i innych odpowiednich struktur. Porozmawiamy o odpowiedzialności nie kryminalnej, ale moralnej. Nie jest tajemnicą, że w frontowych wspólnotach terytorialnych obwodów donieckiego, zaporoskiego, ługańskiego, charkowskiego jest wiele jednostek Sił Obronnych Ukrainy. I nie zawsze znajdują się poza osiedlami – choćby dlatego, że budowa (składów amunicji i paliwa) w otwartym polu natychmiast przyciągnie wzrok bardzo ciekawskich obywateli Ukrainy z ciekawością Telegram-abonenci w smartfonach.
I znowu, dla mieszkańców tych społeczności terytorialnych nie jest taką tajemnicą, gdzie i dlaczego od czasu do czasu leci do nich z drugiej strony frontu. Ci ludzie doskonale wiedzą, że nie uderzają w stodoły, nie są magazynami kołchozów czy traktorów, że nie wynika to tylko z wielkiej czarnej chęci zabicia jak największej liczby Ukraińców (w tym celu Rosjanie wykazali się już dość skuteczną, zwłaszcza z finansowego punktu widzenia, taktyką a-la/Izyum) – a ponieważ w tych konkretnych punktach jest coś, co interesuje ich przede wszystkim z wojskowego punktu widzenia. Że po chwili może latać do ich głów. Lub pomóż przynieść na front to, co nadchodzi.
Czy można powiedzieć, że w ten sposób ukraińskie wojsko zastępuje ludność cywilną tych wiosek? Prawdopodobnie tak. Ale we wszystkich tych przypadkach istnieją dwa bardzo ważne niuanse. Po pierwsze, żołnierze i dowódcy nie mają wyboru. Nie mogą umieszczać pod ochroną magazynów z paliwem czy amunicją gdzieś w obwodzie kijowskim Patriota’s – i przewożą olej napędowy i pociski do Zaporoże z Obuchowa. Logistyka nie działa w ten sposób. Dlatego są zmuszeni do umieszczenia w optymalnej odległości od przodu. Pod groźbą ciosów wroga.
A po drugie, gdyby nie ci żołnierze, Kupiańsk i Kramatorsk, Orikhiv i Huliaipole byłyby teraz pod kontrolą wojsk kontyngentu okupacyjnego Federacji Rosyjskiej. A zamiast zagrożenia pociskami artyleryjskimi czy rakietami S-300 – które nie docierają zbyt często, zwłaszcza do miast i wsi oddalonych od frontu – ludzie w tych osiedlach żyliby w zupełnie innym strachu. Mieszkańcy Chersonia, wyzwolonego w zeszłym roku, mogą wiele powiedzieć o tym strachu. Ci mieszkańcy, którzy cudem opuścili okupowane miasto, przeżyli okupację i teraz pozostają w swoim rodzinnym mieście, mimo że jest ono regularnie ostrzeliwane przez rosyjskich okupantów.
Krótko mówiąc, są to przypadki, w których nie ma jednoznacznie najlepszej opcji. Czy masz dowództwo brygady w swojej wiosce? Przygotuj się na to, co może nadejść. A jeśli nie ma wojska, przygotuj się na ewentualną okupację.
Ale historia w Czernihowie to inna sytuacja. Nie było pilnej potrzeby organizowania takiego wydarzenia – przepraszam za patos, strategicznie ważny w obecnych warunkach militarnych – w mieście, które z jednej strony znajduje się w strefie dotkniętej epidemią, w szczególności Iskandery, a z drugiej strony nie jest zamknięte przez systemy obrony powietrznej jak Kijów. Jeśli to wydarzenie miało miejsce w kijowskim metrze, w Użhorodzie lub gdzieś w podziemnej fabryce (i mamy toi) – jego znaczenie na pewno by się nie zmniejszyło. Ale prawdopodobieństwo uderzenia rakietowego byłoby znacznie mniejsze.
Tak więc organizatorzy dnia demonstracyjnego w Czernihowie zastąpili się przede wszystkim. Miejscem wydarzenia było centrum miasta, popularne miejsce dla turystów lub po prostu lokalnych wczasowiczów, poza tym był to dzień Przemienienia Pańskiego, a w okolicy było wiele kościołów. Wszystko działo się w taki sposób, że w pobliżu powinno być – i było – dużo ludzi. I tu pułapka: poproś obywateli, aby nie chodzili po teatrze – miejsce wydarzenia jest faktycznie ujawnione (chociaż, jak pokazała sobota, było to już znane wrogowi), nie plakatuj – czekaj na tłum.
Tak, oczywiście, alarm przeciwlotniczy, „idź do schronu”. Ale spójrzcie, jak często Czernihów był ostrzeliwany przez Rosjan po przegranym blitzkriegu wiosną 2022 roku. I jak często od tego czasu w Czernihowie rozbrzmiewał alarm przeciwlotniczy. Jeśli masz te dwie liczby, oblicz prawdopodobieństwo przekształcenia alarmu w uderzenie rakietowe w prosty matematyczny sposób. I zastanów się, czy tylko w Czernihowie, który po kwietniu 2022 r. prawie nie różnił się pod tym względem od Kropywnickiego, Tarnopola, a nawet Użhorodu, ludzie tak bardzo reagują teraz na alarmy. Można oczywiście oskarżyć samych obywateli o nieodpowiedzialność – ale kiedy niemal codziennie przez cały rok rozlega się alarm i nic się nie dzieje, prędzej czy później przestajesz na niego reagować. Ponadto mieszkańcy nie wiedzieli, co dokładnie dzieje się w teatrze (założymy, że wydarzenie zostało zorganizowane na naprawdę wysokim poziomie bezpieczeństwa). Ale organizatorzy wiedzieli.
Jest takie słynne zdanie: „To coś więcej niż przestępstwo. To błąd”. Tak więc to wydarzenie w Czernihowie było błędem. (Przynajmniej jeszcze nie udowodniono, że jest inaczej – powiedzmy, że wszystkie osoby wymienione na początku artykułu zostały tam zebrane specjalnie po to, aby wystawić ich na rosyjskie rakiety.) Pomyłka, za którą zapłacono krwią. Czyjaś krew.
Ponownie, źródłami wycieku informacji powinna zająć się SBU. I ważne jest, aby wszyscy inni zrozumieli, że takie błędy nie powinny się powtórzyć. Aby jednak to zrobić, wielu musi najpierw uświadomić sobie znacznie prostszą prawdę – że Rosjanie, bez względu na to, ilu z nas chciałoby przedstawić ich jako wyjątkowo szalonych głupców i „trampków”, nie zawsze mają na celu jedynie zastraszenie i zabicie przypadkowych cywilów. Uderzają również w konkretne cele wojskowe lub inne strategicznie ważne. A tworzenie dla nich dodatkowych celów jest, delikatnie mówiąc, niezbyt poprawne.
