W dniach 11–12 lipca w stolicy Litwy, Wilnie, odbędzie się kolejny szczyt Sojuszu Północnoatlantyckiego. Szczyt, który zajmie się wspólną przyszłością NATO i Ukrainy w takiej czy innej formie. A tuż przed tym szczytem w przestrzeni informacyjnej – a im bliżej daty, tym częściej – temat możliwych kroków Sojuszu wobec Ukrainy jest regularnie poruszany w przestrzeni informacyjnej – a im bliżej daty, tym częściej – temat możliwych kroków Sojuszu wobec Ukrainy i w odniesieniu do bieżących wydarzeń na froncie.
Nawet prezydent Wołodymyr Zełenski powiedział niedawno w wywiadzie dla europejskiego kanału telewizyjnego, że Ukraina rzekomo chce pokazać pewien wynik na polu bitwy do 11 lipca, dnia rozpoczęcia szczytu Sojuszu Północnoatlantyckiego.
Chęć połączenia tych dwóch wydarzeń – szczytu NATO i kontrofensywy Sił Obronnych Ukrainy – z jednej strony jest zrozumiała. Z drugiej strony nie ma to praktycznego sensu, jeśli nie gorzej i nazywamy wszystkie te próby zbrodniami zarówno w odniesieniu do ukraińskiej armii, jak i całego państwa ukraińskiego.
Po pierwsze dlatego, że dostosowanie jakichkolwiek „wyników” do konkretnej daty jest modelem zachowania zupełnie innej armii, a nie ukraińskiej. Ten, o którym rosyjski pisarz emigracyjny Jurij Nesterenko napisał wersy, które nadal nie pozwalają tamtejszym imperialnym spać spokojnie:
I byli żołnierze,
Z domu rozdartej wojny,
Że miasto jest wzięte – do daty.
A potem – za wszelką cenę.
Chodzi o armię, której potomkowie rzucili Bachmuta swoimi ciałami, a Buchę, Izyum i Mariupol z obcymi. Siły zbrojne Ukrainy – a pokazała to pomysłowa taktyka pierwszych dni wojny, która od dawna nie była tajemnicą – walczą zupełnie inaczej. Nie „pod datami”, ale poważnie, profesjonalnie i zachowując personel w jak największym stopniu. Które po prostu mamy z przyczyn naturalnych kilka razy mniej niż kraj agresora.
Ale nie chodzi tylko o zachowanie ukraińskiej armii. A faktem jest, że kontrofensywa Sił Zbrojnych Ukrainy i przystąpienie Ukrainy do NATO to procesy, które w ogóle się ze sobą nie łączą.
Przyszłe członkostwo Ukrainy w Sojuszu Północnoatlantyckim – i to powinni rozumieć wszyscy uczestnicy procesu, a im szybciej, tym lepiej – nie jest przynajmniej uważane za zachętę, „nagrodę” dla Ukrainy za udaną letnią kontrofensywę w 2023 roku. Choćby dlatego, że Siły Zbrojne już pokazały, jak potrafią walczyć. A zachodni analitycy, prawdziwi, nie czarterowani przez Kreml, dostrzegli tę umiejętność, zareagowali i odpowiednio ocenili. Doświadczenie ukraińskiej armii będzie nadal badane w podręcznikach do spraw wojskowych, uwierzcie mi. Żołnierzy i żołnierzy, których po zakończeniu wojny, po przystąpieniu Ukrainy do NATO (lub nawet bez niego) zobaczymy jeszcze w wielu konfliktach zbrojnych. Nie, nie na terytorium Ukrainy, tylko ci, którzy przeżyją i przejdą przez tę wojnę do końca, będą nieocenionym atutem na poziomie światowym i grzechem będzie oczywiście nie wykorzystać ich do odpowiednich nagród finansowych. A niektórzy ukraińscy żołnierze wybiorą zawód wojskowego już poważnie i na zawsze – będzie coś takiego, jest to powszechna praktyka, której nie należy unikać.
Członkostwo Ukrainy w NATO nie powinno być więc reakcją na działania ukraińskiej armii na froncie wojny z Rosją. To wcale nie powinien być proces reaktywny, jest to główny błąd każdego, kto tak myśli. Bo włączenie naszego państwa do Sojuszu Północnoatlantyckiego jest krokiem naprzód, poza wojną. Jest to absolutnie logiczne posunięcie mające na celu zapewnienie pokoju i spokoju na kontynencie europejskim.
Nie jest tajemnicą, że polityczne kierownictwo Federacji Rosyjskiej (sam Putin, triumwirat Putin-Patruszew-Bortnikow czy jakaś inna konfiguracja władzy Kremla – to nie ma znaczenia) rozpoczęło wojnę na pełną skalę przeciwko Ukrainie nie z powodu „ośmiu lat bombardowania Donbasu”, „zbliżania NATO do granic Rosji” lub z innych wymyślonych powodów w Moskwie. Nikt nie zbombardował Donbasu, Sojusz od dawna sąsiaduje z regionem Leningradu Federacji Rosyjskiej od 29 marca 2004 roku. Powód był tylko jeden – „ostateczne rozwiązanie kwestii ukraińskiej”. I szerzej: to rozwiązanie jest „sowieckie”, jest też „rosyjskie imperialne”. To znaczy, jak sam Putin przyznał kilka miesięcy po rozpoczęciu agresji, odzyskanie kontroli nad „terytorium historycznej Rosji”. Na początek, w ZSRR. (Ale tylko na początek – bo np. „historyczna Rosja” obejmowała Polskę i Finlandię.)
Dlatego logiczne jest, że głównym osiągnięciem Putina było uczynienie największej, najcenniejszej części tej „historycznej Rosji” – Ukrainą. A dla krajów bałtyckich, które w rzeczywistości były również częścią zarówno Imperium Rosyjskiego, jak i Związku Radzieckiego – i w których naprawdę miały miejsce antyrosyjskie rzeczy (jeden „paszport nie-obywatela” był tego wart, Ukraina wciąż tylko marzy o takiej „dyskryminacji rosyjskojęzycznych”) – Kreml, nawet w cienkich miejscach, takich jak łotewska Łatgalia, nie rozpoczął żadnych agresywnych działań.
Nie zacząłem z jednego prostego powodu – ponieważ to trio jest członkami NATO. Oznacza to, że pióroznajdują się pod parasolem nuklearnym trzech nuklearnych sojuszników (Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji). A atak na nich, takich jak Ukraina, automatycznie oznaczałby atak na cały Sojusz. To znaczy potencjalna wojna nuklearna. Na co Kreml, jak widzieliśmy, nie jest gotowy.
Członkostwo tych krajów, sąsiadów Rosji, w NATO stało się zabezpieczeniem, którego rosyjski reżim mafijny FSB jeszcze nie odważył się zakłócić. I jest mało prawdopodobne, aby odważył się w przyszłości. Właśnie do ustanowienia tego samego lontu na swoich wschodnich granicach dąży Ukraina. I to niezależnie od tego, kiedy skończy się obecna wielka wojna. Bo praktycznie wszystko to, począwszy od połowy marca 2022 r., sygnalizuje tylko jedno – Putin jest gotowy na niemal każde poświęcenie w swoim kraju, aby kontynuować agresję w Ukrainę. Tyle tylko, że nie zgodził się na totalną mobilizację, ale skutecznie zastąpił ją ukrytą, a także innymi symulakrum, takimi jak rekrutacja skazańców testowana przez PMC „Wagner”, do której tego rodzaju struktury bezpośrednio kontrolowane przez Kreml później przeszły.
A wojna „do ostatniego Rosjanina” automatycznie będzie oznaczała wojnę do ostatniego Ukraińca, po prostu dlatego, że jesteśmy po prostu mniejsi. Kilka razy mniej. Ponadto część obywateli Ukrainy walczy lub będzie walczyć (jak – to inna kwestia) po stronie okupantów, mobilizowanych siłą lub dobrowolnie.
Oczywiście taka wojna wyczerpuje samą Rosję. Co więcej, przemysł naftowy i gazowy przynosi coraz mniejsze dochody, rubel spada i spada w ostatnich miesiącach (oczywiście nie ma siły ani chęci utrzymania go w Banku Centralnym). Ale czekanie na załamanie rosyjskiej gospodarki oznacza spalanie własnych zasobów. Jego ludzkie i zachodnie finanse. Co więcej, jeśli ich zasoby, że tak powiem, są odnawialne, to sytuacja z naszą jest znacznie poważniejsza. Ukrainę czeka już kryzys demograficzny po zakończeniu wojny i zniesieniu stanu wojennego, a poza tym mężczyźni giną codziennie na froncie (i kobiety też, tak, tylko mężczyźni z oczywistych powodów umierają znacznie więcej), które są podstawą puli genowej narodu. I nad przywróceniem, nad którym my, a raczej nasze dzieci, będziemy musieli pracować przez długi czas. Albo wypełnić te czarne migrantami.
Jednym słowem, wojna „aż do zwycięstwa, po którym przyjmiemy was (być może) do NATO” jest bardzo szkodliwym złudzeniem dla wszystkich członków antyrosyjskiej koalicji. Bo taka wojna, biorąc pod uwagę, że Ukraina w NATO jest jak kość w gardle Putina, może zakończyć się tylko całkowitym upadkiem Rosji, co nie nastąpi dzisiaj – a wtedy Ukraina będzie blisko wroga pod względem stanu państwa, społeczeństwa i kraju.
Przystąpienie do NATO, nawet w czasie wojny, może być czynnikiem, który powstrzyma Putina. I bez żadnych negocjacji – bo nie będzie o czym rozmawiać, wszystko, o czym można dyskutować, jest zapisane w art. 5 odpowiedniego Traktatu Północnoatlantyckiego. Oczywiście nie wszyscy członkowie Sojuszu podejmą taki krok. Węgry są oczywistą odpowiedzią, ale będą też inne. Jest jednak przykład Finlandii i Szwecji, które otrzymały gwarancje (nie „budapeszteńskie”, ale realne) od Stanów Zjednoczonych Ameryki w procesie ratyfikacji ich przystąpienia do NATO. Ta opcja byłaby odpowiednia dla Ukrainy. W rzeczywistości nie potrzebujemy pomocy wojskowej Węgier, wszyscy rozumieją, że NATO to przede wszystkim Stany Zjednoczone i ich arsenał nuklearny.
Stanowcze i jasne stanowisko „Ukraina stanie się członkiem NATO w każdym przypadku, niezależnie od wyników i czasu zakończenia wojny, i na razie zapewnimy jej bezpieczeństwo siłami poszczególnych sojuszników” lepiej niż jakiekolwiek „dotychczasowe wyniki” będzie w stanie powstrzymać rosyjskiego agresora. I ustanowi pokój nie tylko w Ukrainie, ale także w całej Europie. Kreml zrozumie bowiem, że dalsze próby – a wokół niego pozostaną tylko państwa członkowskie NATO – nie będą miały sensu, nieuchronnie przeradzając się w klęskę samej Rosji w bardzo prawdopodobnej wojnie nuklearnej.
Nie nagroda dla Ukrainy, ale przystanek dla Rosji – o tym powinno być dyskutowanie na szczycie NATO w Wilnie. A działania Sił Obronnych Ukrainy na froncie nie będą miały tu znaczenia. Ponadto, w miarę trwania tych działań, oznacza to, że Rosja jeszcze się nie uspokoiła. I nie uspokoi się, nawet po utracie Krymu (lub Taganrogu w ogóle). Ponieważ Kreml nie boi się strat, już stracił „swój” Chersoń, czy upadek własnej gospodarki – boi się wojny nuklearnej. Dlatego parasol nuklearny USA/NATO jest jedyną rzeczą, która może powstrzymać rosyjskich średniowiecznych agresorów. Nie zrozumieją żadnego innego języka niż ultimatum nuklearne.
