Wieczorem 24 czerwca Jewgienij Prigożyn powiedział, że jego najemnicy, którzy zatrzymali się kilkaset kilometrów od Moskwy, „rozmieszczają swoje kolumny i wracają do obozów polowych zgodnie z planem”. Autor Wagner CEC wyjaśnił powód swojej decyzji w następujący sposób: „Teraz nadszedł moment, kiedy można przelać krew”. Było to nie tylko niejasne, ale także fałszywe sformułowanie: 13 rosyjskich pilotów zginęło w dniu zamachu.
Ponadto dzień wcześniej Prigożyn oskarżył kierownictwo Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej o strzelanie do najemników (bez przedstawienia przekonujących dowodów) i powiedział, że PMC zajmie się „obrzydliwościami”, które „niszczą rosyjskich żołnierzy”. Przede wszystkim z ministrem obrony Siergiejem Szojgu, którego Prigożyn nazwał „kobietą” i „zwierzęciem”.
Zanim Prigożyn ograniczył powstanie, nagle stało się jasne, że Aleksander Łukaszenka negocjuje z nim – i rzekomo Prigożyn przyjął od niego ofertę zatrzymania kolumn najemników; Zgłosili to przedstawiciele oficjalnego Mińska. Sam założyciel PMC nic na ten temat nie powiedział (chociaż był niezwykle rozmowny podczas swojego zamachu stanu). Ale wersja Mińska została wkrótce potwierdzona przez rzecznika prezydenta Rosji Dmitrija Pieskowa. Ponadto, według Pieskowa, Prigożyn „pojedzie na Białoruś” i zostanie zatrzymana sprawa karna wszczętej przeciwko niemu rebelii. Co dokładnie Prigożyn zrobi na Białorusi, nie wiadomo.
Według rozmówcy bliskiego Kremlowi, władze negocjują z Prigożynem w takiej czy innej formie od wieczora 23 czerwca, kiedy ogłosił rozpoczęcie swojego „marszu sprawiedliwości”:
Kierownictwo wojskowe, pracownicy administracji prezydenckiej, kierownictwo Rosgwardii i bliscy mu urzędnicy próbowali się z nim porozumieć. Ale jego działania same w sobie były takie, że nie było jasne, o czym mówić.
Żądania były również niejasne i dziwne: usunąć Szojgu, nie wdawać się w sprawy „Wagnera”, finansować więcej. Ale po takich działaniach nie było miejsca w systemie (Prigożyna). W każdym razie (straciłby) coś, nawet gdyby otrzymał gwarancje życia i zachowania biznesu w jakiejś formie. Nie chciał przegrać.
Początkowo Kreml miał nadzieję rozwiązać sytuację „mniej lub bardziej pokojowo”, ale nie udało się osiągnąć porozumienia z przywódcą najemników. Następnie Kreml nakazał rosyjskim gubernatorom i politykom publiczne potępienie działań Prigożyna i ogłoszenie go „zdrajcą”. Około godziny 10 czasu moskiewskiego sam Putin wygłosił telewizyjne przemówienie, w którym oskarżył Prigożyna, nie wymieniając jego nazwiska, o „zdradę” i „dźgnięcie nożem w plecy”, całkowicie wykluczając tym samym możliwość pokojowego rozwiązania sytuacji.
Prigożyn odpowiedział, że „prezydent głęboko się mylił”: „Nikt nie przyjdzie przyznać się na prośbę prezydenta, FSB lub kogoś innego”. W tym czasie wagnerowczycy kontrolowali już Rostów nad Donem; w następnych godzinach się absolutnie bez przeszkód w kierunku Moskwy.
W tym samym czasie, około połowy dnia 24 czerwca, Prigożyn zaczął próbować skontaktować się z samym Kremlem, a nawet rzekomo „próbował skontaktować się z Putinem, ale prezydent nie chciał z nim rozmawiać”.
Według rozmówców bliskich Kremlowi i rosyjskiemu rządowi najprawdopodobniej Prigożyn zdał sobie sprawę, że „przekroczył miarę” i „perspektywy ruchu jego kolumn są niejasne”. W tym czasie najemnicy nie byli już tak daleko od rzeki Oka – to tam armia rosyjska i Rosgwardia postanowiły zbudować pierwszą linię obrony przed wagnerytami. Jednocześnie, mimo oświadczeń Prigożyna, że „połowa armii” jest gotowa odejść razem z nim (i pomimo tego, że w regionach nie otrzymał żadnej odmowy ze strony sił bezpieczeństwa), w pierwszych godzinach powstania nie było dodatkowego wsparcia w CKW.
Widząc nastroje Prigożyna, Kreml rzekomo postanowił nie iść na „krwawe starcie”, mówią rozmówcy Meduzy. Według nich ostateczne negocjacje prowadziła duża grupa urzędników, w skład której wchodzili m.in. szef administracji prezydenta Anton Vaino, sekretarz Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej Nikalay Patruszev oraz ambasador Rosji na Białorusi Baris Grizlov.
Frontmanem tej grupy był Aleksander Łukaszenko. Według źródła zbliżonego do Kremla Prigożyn nalegał, aby w rozmowach wzięli udział najwyżsi urzędnicy; Biorąc pod uwagę niechęć Putina do kontaktu z założycielem PMC, negocjatorzy nie mieli wielu opcji.
„Prigogine potrzebował przyzwoitej poufności, aby wyjść z gry (ratując twarz). To jest Łukaszenka. Uwielbia PR i rozumie korzyści, więc się zgodził – mówi rozmówca. Jego zdaniem „korzyść” dla Łukaszenki jest oczywista: publicznie to on stał się człowiekiem, który „uratował Rosję nie tylko przed wojną domową, a przynajmniej przed wielką krwią”.
Źródła zbliżone do Kremla i rosyjskiego rządu zgadzają się, że po wynikach ich radykalnej wizualizacjiGłupi Prigożyn przegrał: „Został wyrzucony z Rosji. Prezydent tego nie wybacza”. Według nich strony nadal będą „omawiać” szczegóły porozumienia w sprawie nowego stanowiska Prigożyna, ale „nie będzie on miał wcześniejszych wpływów i zasobów”.
Jednocześnie rozmówca bliski Kremlowi nie wykluczył, że w wyniku przewrotu mogą dojść do zmian personalnych w kierownictwie Ministerstwa Obrony: „Ale nie na prośbę Prigożyna, ale z powodu samousunięcia Ministerstwa Obrony”.
Na samym początku puczu generał Siergiej Surowikin (który dowodził grupą wojsk rosyjskich w Ukrainie od początku października 2022 r. do początku stycznia 2023 r.) wydał komunikat wideo wzywający wagnerowców do zatrzymania się i „pokojowego rozwiązania problemu”. To samo wideo zostało nagrane w tym samym miejscu przez generała armii Władimira Aleksiejewa: nazwał działania Prigożyna „ciosem w plecy prezydenta” i „próbą zamachu stanu”.
Kilka godzin później Prigożyn spotkał się z Aleksiejewem i rosyjskim wiceministrem obrony Junusem-Bekiem Jewkurowem w kwaterze głównej Południowego Okręgu Wojskowego w Rostowie nad Donem. Biznesmen powiedział im, że zamierza pojechać do Moskwy i chce „zdobyć szefa sztabu generalnego (Walerija Gierasimowa) i „ministra obrony Siergieja) Szojgu” (na co Aleksiejew odpowiedział z uśmiechem: „Zabierz to”). Prigożyn powiedział również negocjatorom wojskowym, że są „starymi klaunami”.
Jednocześnie ani Siergiej Szojgu, ani Walerij Gierasimow nie powiedzieli jeszcze ani słowa o powstaniu Prigożyna. Nie wiadomo również, gdzie byli przez cały ten czas.
Źródło bliskie rządowi, ale wątpi, że decyzje personalne dotyczące rosyjskiego Ministerstwa Obrony mogą zostać podjęte w najbliższej przyszłości: „Putin prawie nigdy nie mówi o okolicznościach i nie ugina się pod presją”.
Bliscy Kremlowi rozmówcy przyznają jednocześnie, że zamach stanu osłabił pozycję Putina: „Mógł pojechać do Prigożyna, ale wczoraj (po telewizyjnym przemówieniu) nie miał dokąd pójść. On jest „carem”, „pierwszym”, ale kurwa, kiedy to konieczne, interweniuj i nie zmuszaj się, by błyszczeć fasadą Łukaszenki i negocjować z siłami bezpieczeństwa. W dniu, w którym Prigożyn wkroczył do Moskwy, Putin pracował z dokumentami na Kremlu, według jego rzecznika Pieskowa. W tym samym czasie samolot Putina, wyposażony w sprzęt do kontrolowania armii, wystartował z Moskwy po południu 24 czerwca i zniknął z radarów w rejonie Tweru.
Teraz Putinowi będzie trudniej „zgromadzić pion władzy” – a będzie tylko więcej prób „przemeblowania systemu” przez „rosyjskie elity”.
