W jednym z wyjątkowych miast Galicji, Czerwonohradzie, odbył się proces. Miejscowy mieszkaniec został skazany za publiczne wykorzystanie symboli komunistycznego reżimu totalitarnego (dodanie nielegalnego posiadania broni), wysłanie go do odpowiedniego zakładu karnego na pięć lat, również z konfiskatą mienia. Rzecz powszechna podczas obecnej wojny z imperium, z kremlowskimi najeźdźcami. Ale jest jeden punkt w tym przypadku, który daje ci do myślenia.
Oczywiście mieszkaniec górniczego miasta w obwodzie lwowskim (dlatego Czerwonogród jest wyjątkowy; a także fakt, że według spisu powszechnego z 2001 r. był największy odsetek Rosjan w regionie po Lwowie) nie bez powodu powiesił sowiecką flagę na swoim balkonie w lutym 2022 r. Ale – co to był za sztandar?
Była to flaga Turkmeńskiej SRR. Skąd ten człowiek wziął flagę byłego sowieckiego Turkmenistanu, jest z pewnością interesującym pytaniem, ale, szczerze mówiąc, nie tak ważnym. Ważne jest, że nie była to czerwona flaga imperium, ale sztandar kolonii okupowanej przez to imperium. Co jest dość nietypowym zjawiskiem dla przestrzeni postsowieckiej. Na przykład ukraińscy zwolennicy Związku Radzieckiego zwykle chodzili na swoje wiece pod czerwonymi flagami ZSRR – a czerwono-niebieskie flagi Ukraińskiej SRR, jeśli gdzieś się pojawiały, nie odgrywały żadnej znaczącej roli. Podobnie jak cała działalność polityczna ukraińskiej lewicy, zarówno bezpośrednich, jak i niebezpośrednich, potomków Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, nie miała ona na celu odtworzenia warunkowej „socjalistycznej Ukrainy” lat 20. lub, powiedzmy, z czasów „UPR” Szelesta, ale reinkarnację czasów Szczerbyckiego, gdzie Ukraińska SRR była tylko ozdobą. Nawiasem mówiąc, „UPR” w poprzednim zdaniu to „Nasza radziecka Ukraina” – znana książka pierwszego sekretarza Komitetu Centralnego partii komunistycznej Petra Szelesta, która ostatecznie ukazała mu się bokiem.
Dla lewicowych sił politycznych od czasu uzyskania niepodległości (z wyjątkiem SPU, która próbowała zasiąść na dwóch krzesłach i do pewnego momentu jej się to udało) modelem zawsze było imperium Breżniewa-Szczerbów, a nie sowiecka Ukraina. Ale od końca lat 60. imperium to zmierza do ostatecznego zniszczenia autonomicznego projektu Lenina na rzecz „Imperium Rosyjskiego pod czerwoną flagą”. I nikt nie zrobił z tego specjalnej tajemnicy. Na przykład w filmie „Nowe przygody nieuchwytnego” aktor Vladimir Ivashov, który gra rzekomo wrogiego klasy białego oficera, śpiewa piosenkę „Russian Field” i wykonuje ją w taki sposób, że od razu jest jasne, że nie jest postacią negatywną, pomimo wszystkich formalności.
W tym samym czasie pojawiły się powieści Walentyna Pikula – które, jeśli się nad tym zastanowić, były otwarcie antyradzieckie. Ale jednocześnie – imperialny. I ówczesne kierownictwo radzieckie (a tym bardziej KGB) było z tego zadowolone. Chociaż, prawdę mówiąc, niektórzy ideologiczni komuniści byli niezadowoleni z tej nieoficjalnej rehabilitacji carskiej Rosji. Ale oni, podobnie jak człowiek z Czerwonogradu z flagą Turkmeńskiej SRR, nie rozumieli ówczesnej „ogólnej linii partii”. Polegała ona – zarówno przed 1991 r., jak i później – na przekształceniu, choć formalnym, ale jednak federacyjnym, w którym kolonie miały prawa deklaratywne, w klasyczne imperium. A im dalej, tym mniej Kreml ukrywał tę „ogólną linię”. Tak więc Władimir Żyrinowski, który teraz otwarcie powiedział, że był to projekt KGB i powiedział tylko to, czego potrzebuje Łubianka, bezpośrednio stwierdził, że w przyszłości nie powinno być republik, autonomii, już, jak mówią, tylko Rosja od Czopu do Władywostoku grała wystarczająco. A kto będzie tam mieszkał na tym rosyjskim terytorium, jest kwestią drugorzędną. Który wyraźnie widzieliśmy w, Izyum, Mariupol i Chersoniu – KGB, przepraszam, FSB zdecyduje w ten czy inny sposób.
Jeśli Żyrinowski to za mało, pamiętajmy o Władimirze Putinie. Który na początku swoich rządów, podczas kolejnej rozmowy o przyszłości Białorusi, powiedział szczerze i szczerze – dołączcie do nas w regionach. Oznacza to, że na początku zera przyszły los tego quasi-państwa był jasno określony. Żadnej autonomii, żadnej Białorusi, żadnych Białorusinów. Tylko Mińsk, Witebsk, Mohylew i inne regiony Rosji. Nawiasem mówiąc, takie prowincje istniały na terytorium Imperium Rosyjskiego – i nikt wtedy nie myślał o jakiejkolwiek autonomii tego regionu.
Wśród ziem polskich istniała pewna autonomia, przynajmniej na poziomie nazwy, ale już za rządów Aleksandra III oficjalne dokumenty używały określeń „nadwiślańska” czy „nadwiślańska” zamiast „Królestwo Polskie”. A Białorusini nawet tego nie mieli. Bo nikt w Rosji nie uważał Białorusinów za odrębny naród, a Białoruś za jakieś odrębne, specjalne terytorium. A co widzieliśmy w ciągu 30 lat postsowieckich? Że z Białorusi pozostała tylko nazwa. Język – praktycznie nie istnieje, przestrzeń informacyjna i kulturowa – jedna, obyczajowa, a teraz także militarna. Nie ma odrębnej Republiki Białorusi, która mogłaby stać się częścią Federacji Rosyjskiej właśnie jako autonomia. „Dołącz do regionów”.
Sposób, w jaki jest dzieje się teraz w Ukrainie. Jeśli w 2004 roku prorosyjscy politycy, którzy stali się kontrolowani przez ówczesnego mera Moskwy Jurija Łużkowa, zebrali się, aby proklamować Południowo-Ukraińską Autonomiczną Republikę, czyli Ukrainę, ale prorosyjską (jak kiedyś rosyjscy bolszewicy stworzyli Ukraińską Ludową Republikę Rad, na której fladze były nawet niebieskie i żółte kolory), teraz takie formaty nie są po prostu używane. Zajęli Krym i przyłączyli go do Rosji. Zdobyli część obwodów donieckiego i ługańskiego i prędzej czy później dołączyli do Rosji. Zdobyli część obwodów zaporoskiego i chersońskiego, gdzie w ogóle nie ma rosyjskiej większości, nie było przemówień takich jak „Republika Doniecka” (która pojawiła się jako wirtualna struktura w latach zerowych) – nic nie wymyślili, tylko przeprowadzili „referenda”. Zauważmy, że w tym „referendum” – od razu do Rosji nie dyskutowano o żadnych opcjach niepodległości tych regionów, jak to miało miejsce w przypadku Krymu czy nawet Donbasu.
Kiedy Kreml był szczery? Ale jest w historii Zaporoża i regionu Chersonia. Kiedy przestał chować się za „niepodległym” Krymem? Jeden dzień, od 17 marca do 18 marca 2014 r. W XVIII wieku, podczas pierwszej rosyjskiej aneksji półwyspu, spędził prawie 10 lat w tym okresie, od porozumienia pokojowego Kuczuk-Kaynardzhi do manifestu Katarzyny II. Kreml przez osiem lat grał w grę DRL-ŁRL, przyznając, że „to właściwie Ukraina”, ale we wrześniu 2022 r. powiedział: „Bombardujecie ich od ośmiu lat, więc nie mamy innego wyjścia, jak wziąć ich pod naszą opiekę”. Ale w regionach Zaporoże i Chersoniu gra wyszła na jaw. Zdobyty oznacza Rosję. Tak jak poprzednio, w czasach tej „historycznej Rosji”, którą reżim Putina próbuje reinkarnować.
Więc gdyby ten czerwonogradzki vatnik powiesił flagę Rosji na balkonie, gdyby oświadczył, że „Galicja jest częścią Rosji, była i prędzej czy później będzie”, dostałby swoje pięć lat za pragnienie dla nas strasznej przyszłości. Przyszłość, dla której wojska rosyjskie najechały Ukrainę. Ale ironia polega na tym, że mieszkaniec Czerwonogrodu z flagą Turkmeńskiej SRR pójdzie do kolonii karnej za coś, co nigdy się nie spełni – ponieważ nie ma ani jednej siły wojskowo-politycznej, ani jednego państwa na świecie, które dąży do przywrócenia istnienia Turkmeńskiej lub Ukraińskiej SRR. Rosja od dawna uznaje projekt Lenina za porażkę, która przerodziła się w „największą katastrofę geopolityczną XX wieku”. I przywracają nie czerwonego komunistę, ale trójkolorowy imperialny projekt.
A zwolennicy federalnego Związku Radzieckiego, „kraje 15 bratnich republik” nie czuli się tak, jakby znaleźli się w wiecznym międzyczasie. Ukraina, podobnie jak inne byłe republiki, nie potrzebuje tej przeszłości, ponieważ nikt nie chce być kolonią (nawet Łukaszenka, który wciąż ma nadzieję na zachowanie odrębnego księstwa z pewną autonomią). A Kreml nie potrzebuje tej przeszłości, ponieważ jest o wiele bardziej atrakcyjny przykład. Próbka, z której prawo do wycofania się pojawiło się dopiero po jej zniszczeniu w lutym 1917 roku.
Ukraińscy fani ZSRR nigdy nie zrozumieli – po likwidacji komunistów lat 20. i 30., po zniszczeniu minimalnej autonomii Ukraińskiej SRR Szelesta, że ich marzenie na zawsze pozostanie tylko snem. A ZSRR został zabity nie przez kraje bałtyckie, nie przez Banderę czy Amerykanów – zabił go Komitet Bezpieczeństwa Państwowego i pokolenie oficerów KGB z Putinem na czele, wychowane nie przez przyjaźń narodów, ale przez imperialne powieści Pikula i „Rosyjskie pole” Inny Gough.
