„Wybierasz się do Berlina na długi czas?”
– Jestem na PPJ.
– Chciałeś powiedzieć o stałym zamieszkaniu?
– Nie, to jest na PPJ – „dopóki Putin żyje”.
Taki dialog między dwoma rosyjskimi emigrantami zacytował w rozmowie jeden z moich kolegów dziennikarzy z Niemiec. W Rosji ich „niepowracający” pojawili się ponownie, jak w czasach Związku Radzieckiego. Ludzie, którzy wiedzą, że po powrocie do Rosji ryzykują pójście do więzienia, na przykład za artykuł o kompromitacji armii. Aby to zrobić, wystarczy nazwać wojnę wojną. Albo, nie daj Boże, wypowiadać się przeciwko wojnie, której Rosja rzekomo nie prowadzi, zgodnie z oficjalną wersją Kremla, ponieważ prowadzi „SVO” („specjalną operację wojskową”). A oskarżanie rosyjskich władz o rozpętanie wojny jest już zbrodnią na poziomie zdrady.
Najbardziej znany rosyjski lider opozycji Aleksiej Nawalny był w jakiś sposób pewien, że reżim Putina nie odważy się wtrącić go za kratki. Wrócił więc z Niemiec do ojczyzny. A reżim nawet bardzo się śmiał i zasadził go w kolonii przez długi czas, przynajmniej do PPJ.
Ale kiedy umrze? Medycyna kremlowska jest w stanie wspierać rosyjskiego przywódcę przez długi czas, jeśli nie w aktywnym stanie, to przynajmniej w żywym państwie. Jednak ostatnio zadzwonił optymistyczny dzwonek. Szef wywiadu obronnego Ukrainy Kyryło Budanow udzielił wywiadu amerykańskiemu kanałowi telewizyjnemu Wiadomości ABC, w którym mówił w szczególności o poważnej chorobie Putina.
„Jest chory od bardzo dawna. Jestem pewien, że ma raka. Myślę, że umrze bardzo szybko. Mam nadzieję, że już wkrótce… Po prostu to wiemy – od ludzi, ze źródeł” – zapewnił szef ukraińskiego wywiadu.
Kolejną wypowiedź o rychłej śmierci Putina zawarła w nowej książce rosyjski pisarz, a zarazem emigracyjny „non-returner” – Borys Akunin, czyli Grigorij Czchartyszwili. Nasza publikacja wspomniała już, że niedawno ukazało się jego świeże opowiadanie „The Devil’s Lawyer”. Prognoza historii, jednocześnie historia-ostrzeżenie.
Autor nie podaje ani nazwiska, ani nazwiska rosyjskiego dyktatora. W książce jest przedstawiony jako „Narodowy Przywódca”. Ogólnie rzecz biorąc, autor w historii bezpośrednio wymienia tylko jedną postać – Evgeniy Prigozhin. Wielu oskarżonym nadaje nazwiska, które łatwo skojarzyć z prawdziwymi ludźmi, na przykład propagandzista Rudolf Solovejčik, moderator telewizyjny Vladimir Runner, producent telewizyjny Ernest Kostantinov, rzeczniczka Zahra Marieva, były prezydent Vedmedev itp.
Wspomniany już Aleksiej Nawalny w opowiadaniu stał się Mandelnym. Tutaj czyta się wzmiankę o Nelsonie Mandeli, ponieważ w opowiadaniu Mandelny, po odbyciu kary, Mandelny został nowym prezydentem Rosji.
Wkrótce jednak Mandelnego pokonał bardziej doświadczony, a przede wszystkim znacznie bardziej podstępny polityk ze starej gwardii kremlowskiej – Władisław Siergiejewicz Chomiaczenko, były wicesekretarz gabinetu prezydenta. Czyj prototyp jest traktowany jako podstawa? To bardziej zbiorowy obraz. Zawiera trochę (a może nie trochę) od Władisława Surkowa, trochę od Władimira Medinskiego, od Dmitrija Kozaka i innych do stopnia wiernych „adiutantów jego ekscelencji”.
Autorowi prezydentura Mandelny’ego kojarzy się z przywróceniem demokratycznej ścieżki, z powrotem do zmierzenia się z cywilizowanym światem. Wolna prasa, organizacje publiczne znów zaczęły działać, w kraju odbywają się uczciwe i uczciwe wybory. Dzięki tym demokratycznym wyborom do władzy wraca ten sam inicjator najkrwawszych kroków poprzedniego rosyjskiego rządu, Chomiaczenko.
Jak mu się to udało – nie będę się do końca spoilerował, bo ktoś będzie chciał przeczytać „Cholernego prawnika”. Oto tylko cytat z wypowiedzi Khomyachenko skierowanej do świata zachodniego:
„Moją latarką jest czerwony guzik. Tak, pociski nie wystartują, ale ładunki jądrowe eksplodują. Wiatry będą rozprzestrzeniać promieniowanie na wszystkie strony świata. Ameryka prawdopodobnie nie dotrze do Ameryki, ale stara Europa się skończyła. My umrzemy, ale wy też. Uratowałem świat przed katastrofą nuklearną, ale jeśli będzie trzeba, zniszczę go.
Dlaczego zacytowałem ten konkretny fragment? Bo to w nim zawarte jest ostrzeżenie Barisa Akunina. Jego istota polega na tym, że nie można pozostawić Rosji żadnej szansy na przywrócenie władzy. Musimy raz na zawsze skończyć z tymi absurdalnymi rozmowami o „zachowaniu twarzy Putina”. Po pierwsze, międzynarodowa społeczność postępowa musi zapewnić całkowite i stanowcze zwycięstwo nad Rosją. Następnie wszyscy rosyjscy przywódcy zaangażowani w wybuch wojny muszą zostać przeniesieni do międzynarodowego trybunału, do Hagi, Norymbergi, Strasburga – bez względu na to, że odbędzie się sprawiedliwy, ale rygorystyczny proces. Konieczne jest raz na zawsze wyrwanie jej śmiertelnego żądła w Rosji, to znaczy przeprowadzenie jej całkowitej denuklearyzacji. Następnie ustanowić międzynarodową kontrolę nad siłami bezpieczeństwa i kompleksem obronnym. Tutaj nie sposób nie zgodzić się z Budanowem, który we wspomnianym wywiadzie powiedział: „Kraj terrorystyczny, który jest vimAtomowy łom na wszystkich i grozi wszystkim, nie jest reżimem, który ma etyczne lub polityczne prawo do kontrolowania broni masowego rażenia. Jeśli to wszystko nie zostanie zrobione, prędzej czy później Rosja wejdzie na ścieżkę zemsty. A najnowsza historia Federacji Rosyjskiej jest tego wyraźnym dowodem.
W opowiadaniu Barisa Akunina „The National Leader” zmarł niespodziewaną, ale naturalną śmiercią, został schwytany przez cios podczas nudnej, wielogodzinnej linii prostej. Ale nie powinniśmy, w oczekiwaniu na zwycięstwo, mieć nadziei na opatrzność. Musisz wygrać niezależnie od tego, czy Putin żyje, czy nie żyje. Ponieważ, jak słusznie zauważył rosyjsko-amerykański historyk i publicysta Jurij Felsztinski, „Rosja ma 200 Putinów czekających na zastąpienie obecnego”. Tak samo nam się wydaje.
