Drodzy ludzie!
W tych dniach miliony ludzi w Ukrainie i na świecie świętują Boże Narodzenie. Narodziny Syna Bożego dały ludziom nadzieję na zbawienie, wiarę w zwycięstwo dobra i miłosierdzia.
Niestety, w tym roku dla nas wszystkie święta mają gorzki posmak. I możemy inaczej poczuć tradycyjnego ducha Bożego Narodzenia. Kolacja przy rodzinnym stole nie może być tak smaczna i ciepła. W pobliżu mogą znajdować się puste krzesła. I nie tak jasne mogą być nasze domy i ulice. A świątecznych dzwonków nie słychać tak głośno i entuzjastycznie – przez syreny alarmowe czy – co gorsza – strzały i wybuchy. A wszystko to razem może stanowić wielkie zagrożenie. To jest przygnębienie. W siłach wyższych i ich potędze, w dobru i sprawiedliwości świata. Utrata nadziei. Utrata miłości. Zatracając się…
Ale czy nie tego właśnie chce zło i ciemność, które stanęły przeciwko nam?
Sprzeciwiamy się im od ponad 300 dni i ośmiu lat. I czy pozwolimy im osiągnąć to, czego chcą?
W tej walce mamy kolejną potężną i skuteczną broń. Młot i miecz naszego ducha i świadomości. Mądrość Boża. Odwaga i odwaga. Cnoty, które predysponują nas do czynienia dobra i przezwyciężania zła.
Głównym aktem odwagi jest wytrwałość i doprowadzenie swojej pracy do końca mimo wszystko. Nasza droga oświeca prawdę. Znamy ją. Chronimy go. Nasza prawda jest walką o wolność. Wolność ma wysoką cenę. Ale niewolnictwo jest jeszcze wyższe.
Jesteśmy oświeceni wiarą i cierpliwością. Cierpliwość i wiara. Są to bliźniacze siły. Jak powiedziano, „kto jest właścicielem siebie, jest lepszy niż zdobywca miasta”. Wytrwać nie oznacza pogodzić się z okolicznościami. Cierpliwość upewnia się, że nie dopuszczamy żadnych wątpliwości ani strachu do naszych umysłów. To jest wiara we własne siły.
Zło nie ma broni silniejszej niż zbroja, którą dał nam Bóg. Zło rozbija się o tę zbroję jak kamienny mur. Widzieliśmy to więcej niż raz. Wytrzymałyśmy na początku wojny, wytrzymałyśmy ataki, groźby, szantaż nuklearny, terror, ataki rakietowe. Wytrzymajmy tę zimę. Bo wiemy, o co walczymy.
Idziemy naprzód przez ciernie do gwiazd, wiedząc, co czeka nas na końcu podróży. Bóg jest sprawiedliwym sędzią, który nagradza dobro i karze zło. To, po której stronie jesteśmy, jest oczywiste. Kto jest kim w tej bitwie, jest oczywiste. Jest na to co najmniej siedem dowodów – są znane: „… Oczy są dumne, język fałszywy, ręce przelewające krew niewinnych, mózg, który wykuwa złe zamiary, stopy, które szybko biegną do, czyny, które sieją niezgodę, serca pełne nienawiści. Sprzeciwiamy się temu wszystkiemu. I jest wzorem dla innych. Wierni, czyli ci, którzy naprawdę wierzą, muszą być światłem dla reszty świata. Ponad 300 dni Ukraińcy dążą do tego, udowadniają to, służą jako przykład dla innych. Nie jesteśmy sprawiedliwi, nie święci, ale zdecydowanie rywalizujemy o dobro i walczymy o światło. Z wiarą w proroctwo biblijne: „Niech wszelka dolina wzniesie, każda góra i wzgórze upadną, niech stanie się stroma poza równiną, a pasma górskie za doliną. Ludzie, którzy chodzą w ciemności, zobaczą Wielkie Światło, a nad tymi, którzy siedzą na skraju cienia śmierci, Światło zaświeci nad nimi! Bo Dzieciątko nam się narodziło, Syn Boży został nam dany”.
Wierzymy, że łzy zostaną zastąpione radością, nadzieja przyjdzie na rozpacz, a śmierć zostanie pokonana przez życie.
wideo z Kancelarii Prezydenta
Drodzy Ukraińcy!
Dziś i wszystkie nadchodzące ferie zimowe spotykamy się w trudnych okolicznościach. Ktoś zobaczy dziś pierwszą gwiazdę na niebie nad Bakhmut, Rubizhny, Kreminna. Wzdłuż tysięcy kilometrów linii frontu. Ktoś – na autostradzie, w drodze z granicy ukraińsko-polskiej do Chersoniu lub Zaporoża. Ktoś zobaczy to przez w dachu, rozdarte przez kule, własnego domu. Ktoś będzie obchodził święto w cudzych domach, ale nie w obcych – Ukraińcach, którzy ukraińcy udzielili schronienia. Na Zakarpaciu, Bukowinie, Lwowie, Frankowsku i wielu innych regionach. Ktoś usłyszy „Szczedryk” w innym języku – w Warszawie, Berlinie, Londynie, Nowym Jorku, Toronto i wielu innych miastach i krajach. I ktoś spotka się w te święta w niewoli, ale niech pamięta, że chodzimy po tych naszych ludziach, zwrócimy wolność wszystkim Ukraińcom.
Bez względu na to, gdzie jesteśmy, będziemy dziś razem. I razem spojrzymy w wieczorne niebo. I razem będziemy pamiętać poranek 24 lutego. Pamiętajmy, ile przeszło. Przypomnij sobie „Azovstal”, Irpin,, Kramatorsk, Zmiyiny, Chornobaivka, Izyum, Khersoń. Wydamy życzenie. Jeden za wszystkich. I poczujemy radość. Jeden za wszystkich. I zrozumiemy prawdę. Jeden za wszystkich. Fakt, że żadne drony kamikaze nie są w stanie ugasić gwiazdy świątecznej. Jego blask zobaczymy nawet pod ziemią, w schronie przeciwbombowym. Napełnimy nasze serca ciepłem i światłem. Nie są w stanie zranić żadnych „sztyletów”. Złamią się przeciwko naszemu stalowemu duchowi. A nasza walka będzie trwała nieustannie. Nie zagrażają mu planowane lub awaryjne przestoje. I nigdy nie będziemy czuć się niedoskurniw odwadze i niezniszczalności.
Doświadczyliśmy wielu gorzkich wiadomości i zasłużenie nakarmimy dobrą nowiną. Będziemy śpiewać kolędy – radośnie jak nigdy dotąd – aby głośniejszy był dźwięk generatora. Usłyszymy głosy i gratulacje krewnych – w naszych duszach, nawet jeśli komunikacja i Internet leżą. I nawet w czystej ciemności znajdziemy się mocno przytulić. A jeśli nie ma ciepła, będziemy się przytulać przez długi czas, aby się ogrzać.
Będziemy obchodzić nasze święta! Jak zawsze. Będziemy się uśmiechać i radować. Jak zawsze. Jest tylko jedna różnica: nie będziemy czekać na cud, ponieważ sami go tworzymy.
Chrystus się narodził! Chwalmy go!
