"Jest jeden strzał i nie ma prawa popełnić błędu". Jak strzelcy przeciwlotniczy z Prykarpattia zestrzelili 2 pociski w ciągu 3 dni

Ten film zakreślił dziesiątki kanałów Telegrama i stron w sieciach społecznościowych. Według jednych było to zestrzelenie rosyjskiego samolotu, inni – helikoptera. Niektórzy mówili, że to region Charkowa, inni – obwód chersoński. W rzeczywistości wideo pokazuje zestrzelenie rosyjskiego pocisku manewrującego Ch-101 na północnej Ukrainie. Rakieta została zestrzelona przez oddział przeciwlotniczy Oddzielnej Brygady Prezydenckiej im. Bogdana Chmielnickiego, w skład której wchodzi dwóch strzelców przeciwlotniczych z obwodu iwano-frankowskiego. A to nie pierwszy pocisk, który zestrzelili.

Jurij Stakh i Paweł Stefaniuk z obwodu iwanofrankowskiego. Obaj wcześniej nie służyli, ale natychmiast po inwazji na pełną skalę udali się do wojskowego biura rejestracji i werbunku.

„Jestem wolontariuszem. Rozpoczęła się wojna na pełną skalę, „orkowie” wkroczyli na obwód kijowski – od razu myśląc, że mogą przyjść do mojego domu, do mojej rodziny. Poszedłem do wojskowego biura rejestracji i werbunku, napisałem oświadczenie – mówi 24-letni Paweł Stefaniuk. W spokojnym życiu pracował jako pizzaiolo, czasami pracując na budowie w Ukrainie i za granicą.

Jego kolega Jurij ma podobną historię. Ma 28 lat, w cywilu pracował jako budowniczy, ocieplał domy.

„Wojna złapała mnie w łóżku. Oglądałem media społecznościowe, włączyłem telewizor i zobaczyłem, że zaczęła się wojna. Dokonałem wyboru, że pójdę bronić mojego państwa. Mam żonę, troje małoletnich dzieci. Mojej żonie się to nie podobało, ale zdaje sobie sprawę, że nie mogłem postąpić inaczej. Po prostu nie wybaczyłbym sobie później – mówi Jurij.

Początkowo Paweł i Jurij przygotowywali się do zostania piechurami, ale później zostali wyznaczeni do obrony ukraińskiego nieba. Teraz chłopaki z Prykarpattii służą w dywizji artylerii rakietowej przeciwlotniczej Oddzielnej Brygady Prezydenckiej im. Bohdana Chmielnickiego. Tam są znani pod znakami wywoławczymi „Majdan” i „Baron”.

Chłopaki wspominają, jak podczas ćwiczeń Rosjanie przeprowadzili atak rakietowy na poligon Jaworów.

„W Staraczach (wieś przy wysypisku śmieci – red.) Zostaliśmy „ciepło przyjęci”. Zginęli tam jacyś faceci, którzy jeszcze nie zdążyli nic zrobić, szkoda. A potem zebraliśmy się z przyjaciółmi, znajomymi i postanowiliśmy odegrać taką rolę, abyś nie chował się niespokojnie w piwnicach, ale wyszedł i wykonał pracę. A wejście do obrony powietrznej okazało się wielkim zaszczytem i bardzo się z tego cieszę – wspomina Jurij Stakh.

Kiedy brygada ogłosiła rekrutację tych, którzy chcieli się bronić, Jurij i Paweł bez wahania zapisali się.

„Przyjaciel powiedział, że słyszał, że nagrywają w obronie powietrznej, poszliśmy dobrowolnie się zapisać. Rezultat jest taki. Nasz departament zestrzelił dwa pociski. Zestrzelił dwa z dwóch. „Kalibr” przejechał nad nami, zestrzeliliśmy go. Dzień później poleciała rakieta X-101 i my też ją zestrzeliliśmy. Czyli dwa starty – dwa pociski. W naszym obszarze odpowiedzialności nie było więcej. Okazuje się więc, że mamy stuprocentową skuteczność w niszczeniu pocisków, które mają miejsce w naszym obszarze odpowiedzialności. Na przykład drugi pocisk, który został zestrzelony, to pocisk X-101, to Koszty 13 milionów dolarów. A „Igla” kosztuje 80 tysięcy. Pozostajemy „na czarno”, mówi Pavlo z uśmiechem.

Serwisanci są bardzo dumni ze swojej pracy, a sukcesy dodają motywacji.

„Nie mamy nic przeciwko ich wadom. Mój brat i ja zestrzeliliśmy dwa pociski manewrujące w ciągu trzech dni. Jesteśmy Hucułami, jakkolwiek by się nie wydawało, z trembitami. I w związku z tym wszystkie następne cele, które przelecą obok nas, „zasadzimy” – mówi Yurii.

Jurij i Paweł oraz ich bracia pracują w małych grupach w ramach obliczeń przeciwlotniczych. Ich pozycje, mobilne lub stacjonarne, są „rozproszone” po całej Ukrainie. Kiedy wszyscy ukrywają się podczas alarmu powietrznego, strzelcy przeciwlotniczy, wręcz przeciwnie, idą „polować”, rozmawiać o wrogich pociskach manewrujących i dronach. W odpowiednim momencie wszystkie ich umiejętności i zdolności są zredukowane do kilku sekund, w których musisz podjąć decyzję, przygotować broń, chwycić cel i oddać strzał.

„To się dzieje tak. Na przykład jest niepokój, mamy narzędzia informacyjne obrony powietrznej, które przekazują informacje celowi, skąd leci i tak dalej. Jest strzelec – strzelec przeciwlotniczy z pociskiem. Dowódca departamentu stoi z tabletem i patrzy, gdzie w tym momencie jest jeden lub drugi cel, w którym leci. Dowódca informuje strzelca, strzelec w pełnej gotowości. Rakieta pojawiła się w naszym obszarze odpowiedzialności. Potem tylko kilka sekund. Widziałem, przebiłem, towarzyszyłem celowi, strzelałem, rakieta została zestrzelona – opowiada Pavel.

Jego towarzysz porównuje zestrzelenie rakiet do pracy snajpera, który ma tylko jeden strzał.

„Dzieje się to „na maszynie”. W tym momencie odłączasz się od wszystkiego i skupiasz się tylko na swoim celu. Na trafienie w cel jest dosłownie 5 sekund. Jeśli w tym czasie nie wykonałeś przebicia, nie prowadź celu i nie zaczynaj, wtedy będzie za późno. Nie masz prawa popełnić błędu. Porównuję tę pracę do pracy snajpera. Ma tylko jeden nabój i tylko jedną próbę. Nie ma większej przyjemności niż wtedy, gdy po strzale widzisz, że cel trafia i spada. Jesteś tak przytłoczony emocjami. To nie jest przekazywane słowami, trzeba to poczuć. A tygodnie oczekiwania na mrozie są tego warte. Warto, przede wszystkim dlatego, że wiesz, gdzie ta rakieta może latać i ile szkód może wyrządzić. To największa motywacja dla mnie i moich braci – dodaje Jurij.

Paweł Stefaniuk mówi, że czasami trzeba czekać dwa miesiące na cel.

„Może się zdarzyć, że dana osoba będzie stać na pozycji przez miesiąc lub dwa. A czasami myślisz: „Dlaczego stoję tutaj, poszedłbym gdzieś w innym kierunku, gdzie teraz jest cieplej”. A potem, kiedy pojawia się praca, zdajesz sobie sprawę, że byłeś tu potrzebny. I wykonujesz swoją pracę tam, gdzie jesteś, i nie ma znaczenia, gdzie jesteś.

W służbie chłopaków MANPADS „Orzeł” produkcji radzieckiej. Mówią, że nie mieli specjalnych nadziei na broń, ale pokazała się dobrze.

„Jest starsza ode mnie, potrafi rozmawiać z „tobą”. Szczerze mówiąc, kiedy zobaczyłem, jaka broń roku, nie było takiej nadziei na to. Ale spisała się dobrze. Dwa starty – dwa zestrzelenia – mówi Jurij Stakh.

Motywacja wojska jest jasna – rodziny czekają na nich i ich towarzyszy w domu. A pracując w ramach sił obrony powietrznej, mogą je chronić.

„W pierwszych miesiącach wojny było bardzo ciężko. Kiedy zobaczysz, jak leci do Twojej okolicy. I staje się to tak bardzo irytujące dla duszy. Ale rozumiesz, że nie musisz się zatrzymywać i wykonywać swojej pracy. Nie wiesz dokładnie, dokąd leci. A może to ta rakieta poleciała do twojego domu. Dlatego wszystko, co leci, musi zakończyć swój lot natychmiast na miejscu. I dziękuję wszystkim siłom obrony powietrznej, chłopaki są po prostu dobrze zrobieni. Jestem im bardzo wdzięczny” – mówi Jurij.

Bojownicy są pewni, że rosyjska strategia niszczenia infrastruktury cywilnej jest aktem bezsilności, ponieważ na polu bitwy zawodzą.

„Mamy wiele do obrony. I będziemy to robić do ostatniej kropli krwi. I nie mają nic do ochrony. I rozumieją, że nie mogą nas pokonać w bitwie, ale pójdą tą drogą i zniszczą spokojne miasta, cywilów. Nie mają nawet z czym się równać. To są po prostu jacyś nieludzie, bo inaczej ich nie można nazwać” – przekonuje się Pavlo.

Chłopaki mówią, że alarm powietrzny może się uruchomić w dowolnym momencie. Można również otrzymać zlecenie dotyczące konieczności zmiany pozycji. Może to potrwać dwa dni lub dwa miesiące między niepokojami. Myśliwce są w ciągłym napięciuI choć ostrożnie, planują przyszłość.

„W cywilu w Ukrainie pracuję pizzaiolo. Od 2016 roku do chwili obecnej, no cóż, czyli przed wojną. A teraz wojna się skończyła i mam nadzieję, że wrócę do pracy. Lubię tę pracę. A może jeśli wszystko pójdzie dobrze, otworzę pizzerię. Wtedy będzie można zrobić pizzę MANPADS lub pizzę obrony powietrznej – mówi Paweł Stefaniuk.

„Zwycięstwo przyjdzie dla mnie, gdy skończy się ostrzał cywilów i domów. Kiedy całe terytorium powróci, a Krym powróci. I oczywiście po zwycięstwie chcę dobrze odpocząć z rodziną i braćmi na Krymie” – mówi Jurij Stakh.

Za sumienne wykonywanie obowiązków służbowych Jurij Stach i Paweł Stefaniuk otrzymali dyplomy i Krzyż Stalowy – wyróżnienie Naczelnego Wodza.