Charków Ofenzyva jest z pewnością wyjątkowym zjawiskiem pod względem militarno-strategicznym. Bez wątpienia zostanie on włączony do podręczników dotyczących szkolenia przyszłych dowódców. Nasza publikacja przeanalizowała już wojskowe aspekty operacji ofensywnej w poprzednim artykule („Wyjątkowość działania Sił Obronnych. Tajemnice sukcesu Charkowa Ofenzyva”). Równie ważne jest jednak jego znaczenie polityczne.
Przede wszystkim sukces w regionie Charkowa jest ważny dla Ukraińców. I dla tych, którzy głęboko wierzyli w zwycięstwo, i dla tych, którzy mieli wątpliwości. „Rosja jest zbyt duża, zgromadziła zbyt wiele broni, wyszkoliła potężną armię, ma nieograniczone zasoby, więc trudno sobie wyobrazić, jak będzie można ją pokonać” – uzasadnił ten ostatni.
Niemal obserwowaliśmy w czasie rzeczywistym, jak rosyjskie siły okupacyjne niszczyły wszystko na swojej drodze metodą „szybu ogniowego”. Artyleria, pojazdy opancerzone, lotnictwo nie pozostawiły kamienia odwróconego od naszych miast i wsi. Nasi żołnierze nie mieli innego wyjścia, jak tylko wycofać się na wciąż ocalałe terytoria. Mimowolnie istniał strach: dzięki tej metodzie najeźdźcy mogli dotrzeć przynajmniej do Dniepru, jeszcze dalej.
Tak, nadal inspirowały nas udane operacje Sił Zbrojnych Ukrainy, takie jak likwidacja okrętu flagowego Floty Czarnomorskiej, krążownika „Moskwa”, innych okrętów wojennych i łodzi, zniszczenie magazynów z paliwem i amunicją, zestrzelenie rosyjskich samolotów przez nasze zbiorowe „duchy”. Jednak wszystko to nie wystarczyło do zaufania.
Obawialiśmy się też, że deokupacja terytoriów, kiedy w końcu do nich dotrze, będzie wymagała ogromnych poświęceń. On, jako rosyjskie dowództwo, rzuca „mięso armatnie” na śmierć, nie bierze pod uwagę liczby strat w celu wykonania zadania. Co więc czeka nas w takim stylu, gdy przyjdzie czas na nasz atak? Czy będziemy musieli oddać tysiące istnień naszych chłopców dla wyzwolenia Ukrainy? Podejrzewam, że wielu przewijało te pytania w swoich głowach, które wywoływały ponure myśli.
Jednak Charków Ofenzyva udowodniła nam i światu, że można walczyć w inny sposób, nie jak Rosjanie. Bez rozplanowywania pola bitwy z ciałami.
Zrozumienie tego dało społeczeństwu ukraińskiemu jeszcze potężniejszy ładunek entuzjazmu. Poziom optymizmu w ostatnich dniach wzrósł do maksimum.
Nie mniej sukces ukraińskiej armii wpłynął na ludzi, którzy nie mieli szczęścia dostać się do okupacji. Sześć miesięcy w takich warunkach nie każdy wytrzyma psychicznie. Prawdopodobnie wielu z nich miało już myśli, że może naprawdę „Rosja jest tutaj na miejscu”, może warto się pogodzić i współpracować. Teraz ci, którzy pozwolili sobie wątpić, gonią za takimi kapitulnymi myślami jak wściekłe psy.
Tymczasem w społeczeństwie rosyjskim zachodzą diametralnie różne procesy. Rośnie tam pesymizm i niepewność. Panika, która wybuchła w szeregach rosyjskich sił okupacyjnych, falami przeszła przez terytorium Rosji. Narastają nastroje antywojenne, a następnie antyrządowe. Deputowani miejscy w Moskwie i Petersburgu wygłaszają oświadczenia w sprawie impeachmentu Putina. A sam szef Kremla wygląda coraz bardziej ponuro. Jego ręce, nogi i głos drżą. Jego twarz powoduje coraz mniej strachu i szacunku, coraz więcej obrzydzenia i pogardy. Wśród Rosjan narastają wątpliwości: może car nie jest prawdziwy?
Trudno powiedzieć, czy możemy spodziewać się jakiejkolwiek rewolucji w Rosji, a przynajmniej pałacowego zamachu stanu. Pewne jest tylko, że autorytet i popularność centralnego rządu Rosji stale spada. A jeśli władcy Moskwy zdecydują się zmobilizować, bunt będzie na wyciągnięcie ręki. Dlatego Putin uparcie nie chce nawet o tym mówić, a także nazywać wojnę wojną. On i jego otoczenie, zdając sobie sprawę ze złego rozwoju wydarzeń, są coraz bardziej skłonni do negocjacji z Ukrainą. Ale teraz Ukraina może postawić warunki. A głównym z nich jest całkowite usunięcie z okupacji.
Sukcesy żołnierzy Sił Zbrojnych Ukrainy w obwodzie charkowskim miały niezwykle pozytywny wpływ na społeczeństwa i rządy państw zachodnich. Jest to pozytywne dla Ukrainy. Weźmy na przykład Niemcy. Do tej pory narzekaliśmy na nią, na jej opieszałość w kwestii pomocy wojskowej. Oskarżyli nawet Niemców o celowe opóźnianie dostaw ciężkiej broni. Czasami te zarzuty były uzasadnione, czasem przesadzone. Ponieważ Niemcy dały nam broń, w szczególności tę słynną Panzerhaubitze 2000. Ale może dać więcej, znacznie więcej. I miejmy nadzieję, że teraz da. Co więcej, jesteśmy tego pewni.
Skąd bierze się ta pewność siebie? Opiera się na ostatnich przemówieniach czołowych niemieckich polityków, urzędników państwowych i ekspertów, którzy w chórze chwalą sukces Sił Zbrojnych Ukrainy, a nawet starają się choć trochę przyłączyć do zwycięstwa.
„Wszyscy byliśmy świadkami tego, co się dzieje, gdy armia walczy tak dzielnie i ma wsparcie w tym samym czasie. Ukraina istnieje dziś tylko dlatego, że może się bronić dzięki swojej armii” – powiedziała niemiecka minister obrony Christine Lambrecht..
Główny strateg wojskowy Niemiec, generał Eberhard Zorn, mówił o Charkowskiej Ofenzywie: „Oni (ukraińscy żołnierze – red.) znakomicie udowodnili, że są w stanie działać aktywnie, przy zaangażowaniu wszystkich dostępnych sił i środków. W tym rozpraszające manewry i nagła zmiana ostrości, gdy Ukraińcy rozproszyli się na południu i ostatecznie skupili się na północy. Wynika to z faktu, że szkolenie ukraińskich żołnierzy odbyło się tak, jak powinno”.
Jak śmieszne są listy niemieckich „intelektualistów”, którzy wzywali niemiecki rząd do niedostarczania broni ukrainie, ponieważ rzekomo tylko przedłuży to wojnę, a rzekomo nie będzie możliwe pokonanie Rosji. Życie udowodniło, że wszystko jest dokładnie odwrotne, że nadal będzie można wygrać, a zachodnia broń tylko przyspieszy koniec wojny.
Charków ofenzyva sprowokował paradę wypowiedzi w niemieckiej polityce o potrzebie szybkiego wzmocnienia pomocy wojskowej dla Ukrainy. Czołgi, bojowe wozy piechoty, transportery opancerzone nie są już tematem tabu. Dajcie wszystko Ukrainie, aby skonsolidować jej sukces i aby Niemcy mogli powiedzieć: „I jesteśmy w to zaangażowani”. Wypowiedzi wszystkich partii parlamentarnych – rządowych i opozycyjnych, z wyjątkiem oczywiście dwóch partii karmionych przez Kreml – alternatyw dla Niemiec i Partii Lewicy.
Na przykład przewodnicząca komisji obrony Bundestagu Marie-Agnes Strack-Zimmerman (Marie-Agnes Strack-Zimmermann), która reprezentuje Wolną Partię Demokratyczną, wchodzącą ostatnio w skład koalicji rządzącej Stwierdził„Niemcy muszą natychmiast przyczynić się do sukcesu Ukrainy i dostarczyć pojazdy opancerzone, bojowe wozy piechoty. Marder i zbiorniki Leopard 2. Niemcy muszą przejąć inicjatywę w Europie w walce o demokrację. I, oczywiście, teraz nie jest czas na niezdecydowanie i wahanie”.
Michael Roth, przewodniczący Komisji Spraw Międzynarodowych Bundestagu, również wezwał do wsparcia Ukrainy w dostawach nowej broni. „Na tym nowym etapie wojny Ukraina potrzebuje broni, która pozwoli jej wyzwolić terytoria okupowane przez Rosję i utrzymać je pod kontrolą. Kraje zachodnie, zwłaszcza Stany Zjednoczone, Niemcy, Francja i Polska, muszą szybko skoordynować swoje wysiłki i dostosować swoje dostawy do nowej sytuacji. Ukraina może wygrać tę wojnę jako wolny kraj demokratyczny, zachowując jednocześnie swoją integralność terytorialną. Nie byłoby to możliwe bez dostaw nowoczesnej broni zachodniej, w szczególności z Niemiec. Powiedziany on.
Oświadczenia o zamiarze zwiększenia pomocy wojskowej dla Ukrainy na tle powodzenia operacji ofensywnej w obwodzie charkowskim słychać także w innych stolicach zachodnich. Siły Zbrojne Ukrainy pokazały, że są w stanie pokonać osławioną armię rosyjską, są w stanie przeprowadzić skuteczne operacje ofensywne, wyzwolić okupowane terytoria, a na koniec są w stanie wygrać. Krytycy dostaw broni w Ukrainę stracili ostatnie argumenty.
Z powodzeniem ta operacja Sił Zbrojnych Ukrainy zbiegła się z kolejną, już piątą międzynarodową konferencją w formacie ramsztyńskim, na której rozwiązywane są kwestie pomocy wojskowej dla Ukrainy. Minister obrony Ukrainy Ołeksij Reznikow, który uczestniczył w spotkaniu, wrócił z niego pełen optymizmu. Przecież uzgodniono, że pomoc dla Ukrainy z punktu do punktu zamienia się w stałą i długoterminową. A broń dla Ukrainy nie będzie pochodzić z magazynów wojskowych, ale będzie produkowana w zakładach przemysłu obronnego w krajach zachodnich. Rozszerzony zostanie również system szkolenia ukraińskich żołnierzy w ośrodkach szkoleniowych państw członkowskich NATO. Jednocześnie kraje partnerskie Ukrainy podjęły się zadania zapewnienia Ukrainie wzmocnionej obrony powietrznej. Co więcej, nie będzie już oparty na starych radzieckich systemach obrony powietrznej, ale na najnowszych systemach, takich jak NASAMS i Irys-T.
A zapewnienia zachodnich przywódców, że będą wspierać Ukrainę aż do zwycięstwa, nie wydają się już hipokryzją. W końcu zarysy zwycięstwa wyłaniają się wyraźniej.
