W wieku 14 lat Nastya Aleksikova została zmuszona do opuszczenia domu i szukania nowego w całkowitym zapomnieniu. Jest jednym z tych ukraińskich dzieci, których życie rosyjski atak zmienił się na zawsze i wypełnił je okropnościami wojny.
W ramach projektu „Svoi” Kanał 24 opowiada historię Nastyi, która wraz z ranną matką ewakuowała się z Siewierodoniecka do Lwowa. Jego ojciec pozostał w szpitalu. Dziewczyna nadal nie wie, co mu dolega.
Za zgodą redakcji przedrukowujemy wywiad.
***
W Siewierodoniecku od początku wojny każdy dzień stawał się piekielnie „gorący” od ostrzału wroga. Ona i inne dzieci nie miały wyboru. W tak młodym wieku jedyną misją było przetrwanie i ucieczka.
Wśród opisów tego ziemskiego piekła Nastya wspomina szczęśliwe i beztroskie życie przed wojną. Pierwsze zdjęcie miasta w jej głowie to przyjaciele i szczęśliwe spacery z nimi. Ulubionym miejscem Nastyi w Siewierodoniecku jest centralny plac i szkoła sportowa, do której uczęszczała.
Niestety, teraz dla niej to tylko wspomnienia i marzenia o powrocie. Na szczęście udało jej się ewakuować z matką i znaleźć drugi dom w bezpieczniejszym miejscu.
„24 lutego obudziłem się i poszedłem do szkoły”: jak zaczęła się wojna o Nastyę
Jak zaczęła się dla ciebie wojna 24 lutego? Co wtedy wydarzyło się w Siewierodoniecku – ludzie wpadli w panikę, myśleli, co zrobią?
Pamiętam mój ostatni dzień przed wojną: przyszedłem ze szkoły, wszystko było w porządku, nikt nie miał żadnych przeczuć. Myślałem, że to wszystko zadanie, wojna potrwa dwa tygodnie i się skończy. I trwa do dziś.
Przed wojną w samym mieście nie było paniki, a w dniu ataku nie było syreny. Ja też nie panikowałem, prawie nic nie wiedziałem o wojnie.
A 24 lutego był dla mnie typowym porankiem: jak zawsze obudziłem się i poszedłem do szkoły. Następnego dnia pojawiła się panika, bo wszyscy wokół mówili, że na wojnie musimy zbierać rzeczy, wyjeżdżać z miasta.
Teraz dziewczyna jest bezpieczna / Zdjęcie dostarczone przez Nastya Aleksikova
Co wydarzyło się w mieście, kiedy tam zostałeś, jakie były twoje uczucia?
Zanim wyjechałem, wszystko było względnie normalne, wszystko działało. Mama i tata poszli do sklepu, było tam wszystko, czego potrzebowałeś. Mieszkaliśmy blisko centrum, ale wciąż bardzo głośne wybuchy do nas nie dotarły. Na początku był jakiś ostrzał, już słyszeliśmy strzały, ale siedzieliśmy w domu. Byliśmy stosunkowo spokojni, więc nie wpadaliśmy w panikę. Kiedy już to usłyszeli, ukryli się w toalecie.
„Rodzice byli w sklepie, kiedy leciała tam rakieta”: Nastya nadal nie wie, gdzie jest jej tata i czy żyje
Co się stało 21 marca? Czy mogę sobie wyobrazić, że tak jak kiedyś minęło?
O 9 rano rodzice ponownie poszli do sklepu, który jest daleko od nas. Po prostu zniknęły. Czekałem na nie do 18:00, ale nie czekałem. Okazało się, że właśnie dotarła tam rakieta. Rodzice byli w tym momencie w sklepie. Mama została zraniona odłamkami, kłamała i wołała tatę. Usłyszał jej krzyki, ale był tak zraniony, że nie mógł nic powiedzieć. On również został ranny.
Wszyscy zostali następnie zabrani do szpitala w Siewierodoniecku. Tata wtedy na oddziale intensywnej terapii już zaczął coś mówić. Teraz nic o nim nie wiem, nie powiedziano mi, gdzie jest, czy żyje, czy może umarł. Ale zabrałem moją matkę i uratowałem ją.
Kiedy zdałeś sobie sprawę, że nie musisz już zostawać w mieście, ponieważ jest tam niebezpiecznie?
Mama przebywała w szpitalu przez dwa tygodnie. Przez cały ten czas mieszkałem z sąsiadem. Szpital nie miał światła, wody i wszyscy pacjenci zostali wypisani. Wtedy zaczęli mówić o tym, że wyjeżdżamy z miasta. Kiedy tata był z nami, nie chcieliśmy wyjeżdżać. Chociaż mój wujek nalegał na to, a ja przekonałem moich rodziców, ale nie chcieli. Ale po tej sytuacji postanowili opuścić Siewierodonieck. Nie było wątpliwości. Pojechaliśmy z mamą do autobusu, żeby dostać się nad Dniepr.
Ludzie byli gotowi dać z siebie wszystko: Nastya lubi życie
Jak czuje się 14-latek, gdy wyrusza w nieznane?
Najpierw dotarliśmy do Dniepru, siedzieliśmy na stacji przez około godzinę. Dużo płakałam, bo się bałam. Bałam się, że nie będę mogła odejść, ogarnęło mnie poczucie przerażenia. Przypomniałem sobie, jak w Siewierodoniecku, kiedy siedzieliśmy w piwnicy, pocisk leciał do nas w odległości 30-40 metrów, było bardzo głośno. Zadzwoniłem do wujka, żeby przynajmniej ktoś mnie uspokoił. Miałem wiele niepokoju w duszy. W Dnieprze mogliśmy siedzieć dłużej, ale powiedzieliśmy, że moja matka jest poważnie ranna. Wpuszczono nas do pociągu bez kolejki i pojechaliśmy do Lwowa.
Jakie były Twoje pierwsze wrażenia i emocje we Lwowie? Czy to miasto, a ludzie okazali się tacy, jak sobie wyobrażałeś i słyszałeś o nich?
Do tego momentu nie byłem we Lwowie. Me Audrazu został przyjęty zgodnie. Uderzyło mnie, że wszyscy tutaj powiedzieli mi, że cieszą się, że mnie widzą, to znaczy zupełnie nieznaną osobę. Wszędzie byli zapraszani i gotowi dać z siebie wszystko. Czułam się niezwykle opiekuńcza i wspierana. Uwielbiam oglądać komedie, a niektóre z nich zostały nakręcone na ulicach Lwowa. A potem zobaczyłem to starożytne miasto w rzeczywistości, zanurzone trochę w historii. Ludzie tutaj są bardzo mili. I wszyscy mówią, że we Lwowie są dobrzy ludzie, nie ma tu złych.
Kto i jak pomógł tobie i twojej matce się ustatkować?
Mój wujek wcześniej znalazł wolontariusza we Lwowie, dał mi swoje kontakty. Zadzwoniliśmy i on i moja matka spotkali się z nami. Potem pojechaliśmy do wsi pod Lwowem. Wolontariusz nas osiedlił. Ma duży dom i po prostu ma do czynienia z uchodźcami takimi jak my.
Nie chcieli jechać do samego miasta, ponieważ w tej wiosce jest bardzo przytulnie. Wydaje mi się, że są tu ci sami ludzie, co w naszym Siewierodoniecku. Jesteśmy bardzo dobrze przyjmowani. Znalazłem kawałek mojego miasta tutaj pod Lwowem.
Wioska dla Nastya stała się bardziej komfortowa podczas życia w mieście / Zdjęcia dostarczone przez Kanał 24
Mam przyjaciół, którzy zostali zaproszeni do zabawy w teatrze dla dzieci. Chodzę też na lekcje gry na pianinie, chodzę z przyjaciółmi, a nawet komunikuję się trochę z towarzyszami z Siewierodoniecka. Marzę, że wkrótce tam wrócę. Chociaż jednocześnie nadal podoba mi się tutaj lepiej.
„Ludzie we Lwowie są teraz dla mnie rodowici, a miasto stało się drugim domem”
Czy uważasz, że „drugi dom” stał się teraz prawdziwym domem? A ludzie w pobliżu, którzy do niedawna wydawali się całkowicie obcy, stali się krewnymi?
Ludzie, których tu spotkałem i którzy są mi teraz bliscy, stali się mi bardzo bliscy. Czuję, że niektórzy z nich są dla mnie jak bracia i siostry. To miejsce stało się moim drugim domem i częściowo zastąpiło moje miasto. Mama poczuła się tu lepiej po kontuzji. Biega nawet i szuka pracy.
Nastya wraz z matką / Zdjęcia dostarczone przez Kanał 24
Co możesz powiedzieć ludziom, którzy boją się opuścić swoje domy i przenieść się w bezpieczniejsze miejsca? Jakiej rady byś im udzielił?
Mogę doradzić tylko jedno – pilnie opuścić Siewierodonieck lub inne okupowane lub niebezpieczne regiony. Wiem, że teraz w moim mieście nie ma walk, jest schwytane, nie ma niepokojów. Ale nikt nie wie, jak wszystko wróci. Decyzja o odejściu jest na czas i udana, zwłaszcza dopóki nie będzie już żadnych walk. Musimy odejść bezpiecznie, ponieważ ludzie, którzy pozostają, ryzykują życiem. Powinni myśleć o sobie, swojej rodzinie, a nawet o swoim domu.
„Po zwycięstwie chcę zorganizować koncert o Siłach Zbrojnych w centrum Siewierodoniecka”
Co zrobisz zaraz po zwycięstwie?
Mam jeden pomysł. Na placu mojego rodzinnego miasta chcę zorganizować koncert o Siłach Zbrojnych Ukrainy. O naszych wojownikach, którzy ryzykują dla nas życie, abyśmy wygrali. Chcę więc zebrać dla nich trochę pieniędzy.
