Pod koniec czerwca renomowany niemiecki tygodnik Die Zeit opublikował kolejną wiadomość od grupy niemieckich intelektualistów w stylu „miary”. Autorzy komunikatu twierdzą, że bardzo kochają Ukrainę i Ukraińców, że są oburzeni brutalną rosyjską agresją. Ale „skoro Rosja zwycięża militarnie i ma możliwości dalszej eskalacji militarnej”, może nie warto marnować czasu i wysiłku oraz kończyć z oporem. Ponieważ „kontynuacja wojny w celu całkowitego zwycięstwa Ukrainy nad Rosją oznacza tysiące zabitych w wojnie dla celu, który nie wygląda na realny”.
Sygnatariusze listu oczywiście nie zwracają się do Ukraińców. Oczywiście zdają sobie sprawę, że to jest mało obiecujące, rozumieją, że walczymy nie dlatego, że naprawdę chcemy, ale dla zachowania państwa, narodu, ludzi. Po Bucze, Irpenie, Wołnowacha, Mariupolu dla całego świata jest jasne, że kapitulacja wobec Rosjan, jeśli może coś przynieść, jest tylko wstydem, zastraszaniem, represjami. I na pewno nie przyniesie zbawienia.
Dlatego list skierowany jest głównie do zachodnich polityków. „Dlatego kraje zachodnie, które wspierają Ukrainę w sferze wojskowej, powinny zadać sobie pytanie dokładnie, czego chcą i czy (i na jak długo) dostawy broni są właściwą drogą” – napisano w komunikacie. Oczywiście jest to „złe”, jeśli słucha się tez sygnatariuszy. A potem w liście jest takie zastraszanie:
Co więcej, konsekwencje wojny nie ograniczają się już do Ukrainy. Jego kontynuacja powoduje kryzysy humanitarne, gospodarcze i środowiskowe na dużą skalę na całym świecie. W Afryce pojawia się głód, który może kosztować miliony istnień ludzkich. Gwałtownie rosnące ceny, niedobory energii i żywności już doprowadziły do niepokojów w wielu krajach. Jeśli wojna będzie kontynuowana po jesieni, niedobór nawozów będzie miał również wpływ globalny. Spodziewana jest duża liczba ofiar, a globalna sytuacja jest zdestabilizowana”.
To taki strach. I być może jego autorzy mają rację co do konsekwencji wojny. Bo im szybciej zostanie ukończony, tym lepiej dla Ukrainy i świata. A można to zrobić tylko w jeden sposób: dostarczając ukraińskiej armii odpowiednią ilość najnowszej broni, aby mogła złamać kręgosłup rosyjskiego militaryzmu, a także nakładając najostrzejsze sankcje na Rosję, aby nie mogła przywrócić swojego potencjału militarnego. A zaprzestanie pomocy wojskowej oznaczałoby w rzeczywistości kontynuację wojny, wzrost liczby ofiar, zniszczenie ukraińskich miast i wsi, zabijanie Ukraińców i negatywne konsekwencje dla całego świata.
Ale nie, autorzy listu są całkowicie przeciwni militarnemu wzmocnieniu Ukrainy. Tylko dyplomacja i negocjacje. Czytamy w liście następujące skargi: „Do tej pory społeczność międzynarodowa, zwłaszcza główni gracze zachodni, nie podjęli żadnych skoordynowanych wysiłków w celu rozpoczęcia negocjacji. Chociaż tak nie jest, nie można zakładać, że umowa jest niemożliwa i że Putin w szczególności nie chce negocjować.
Rzeczywiście, Putin jest gotowy zawrzeć umowę, ale tylko taką, w której Ukraińcy uznają całkowitą kapitulację. Cała reszta go nie interesuje. I było to wielokrotnie powtarzane zarówno przez niego, jak i jego popleczników.
Ale jeśli chodzi o skargi na brak wysiłków dyplomatycznych, tutaj autorzy listu albo pokazują swoją całkowitą niekompetencję, albo są brutalnie przebiegli. Przez kilka tygodni przed rozpoczęciem inwazji na pełną skalę Moskwę odwiedzali praktycznie wszyscy czołowi zachodni politycy: prezydent Francji Emmanuel Macron, brytyjski premier Boris Johnson, kanclerz Niemiec Olaf Scholz i sekretarz generalny ONZ António Guterres. Po raz pierwszy w historii Watykanu sam papież udał się do rosyjskiej ambasady, aby ostrzec Rosjan przed wojną. Sam amerykański prezydent Joe Biden nie przyjechał, ale wielokrotnie dzwonił do Putina, wysyłał do niego swojego sekretarza stanu Antony’ego Blinkena. Potem były aktywne próby tych samych polityków rezonowania z Kremlem po rozpoczęciu wojny. I wszystko jest daremne.
Więc jakich innych negocjacji potrzebujesz,?! Czy wy, drodzy pacyfiści, nie wiedzieliście o tym? Jest to wysoce wątpliwe, biorąc pod uwagę tożsamość sygnatariuszy. Na przykład pierwszy na liście jest znany dziennikarz, publicysta, pisarz, współwłaściciel wydawnictwa Spiegel-Verlag Jakob Augstein (z rodziny tych samych Augsteinów). I politolodzy, byli doradcy wojskowi, byli dyplomaci itp. Nigdy nie uwierzę, że nie śledzili rozwoju wydarzeń wokół Ukrainy, nie byli tego świadomi. Tak więc, cynicznie, byli zdezorientowani. Tak więc całe ich przesłanie nie jest warte pieniędzy złamanych.
To mogłoby zakończyć temat, gdyby nie jeden interesujący punkt. List wspomina o konflikcie wokół tranzytu kolejowego do rosyjskiej enklawy Kaliningradu. Przypomnijmy, o czym mówimy. Władze litewskie ograniczyły transport kolejowy przez ich terytorium z Białorusi do obwodu kaliningradzkiego. Mówimy wyłącznie o zakazie transportu tych towarów, które zostały objęte sankcjami nałożonymi przez Unię Europejską na Rosję za inwazję. na Ukrainie. Oznacza to, że cała reszta, niesankcjonowana, w szczególności żywność i ludzie, mogą być transportowane. Nawet usankcjonowane towary mogą być transportowane np. drogą morską lub powietrzną.
Jednak Moskwa podniosła wściekły krzyk, mówią, blokadę, chcą udusić obwód kaliningradzki, zagłodzić ludzi itp. Wielu rosyjskich polityków już groziło Litwie, niektórzy niemal bezpośrednio zapowiadali militarne rozwiązanie problemu. Chociaż tu są sami Litwini? Wprowadzili jedynie jednostronną powściągliwość.
Ale teraz to przywódcy UE planują trochę się odwdzięczyć. Komisja Europejska, pod naciskiem Niemiec, przygotowuje się do zmiany sankcji, które pozwoliłyby na tranzyt do Kaliningradu.
Dlaczego Niemcy się wyróżniły? Cóż, po pierwsze, Berlin zawsze był wrażliwy na prośby Moskwy. Sytuacja oczywiście zmieniła się po 24 lutego, ale nie tak radykalnie. Po drugie, jak wiadomo, to na Litwie znajduje się Kontyngent Bundeswehry, mający na celu ochronę republiki w przypadku agresji zewnętrznej. I tutaj Rosjanie grożą inwazją wojskową. Niemcy powtarzają co jakiś czas, że dołożą wszelkich starań, aby konflikt zbrojny nie wyszedł poza Ukrainę. Dlatego zaangażowali się, gdy wokół enklawy kaliningradzkiej wybuchła kłótnia.
Oczywiście można by wziąć pod uwagę rozsądne argumenty, że w przypadku Kaliningradu Rosja wysyła towary do siebie, to znaczy nigdzie ich nie eksportuje i nie importuje znikąd. Można więc zrobić wyjątek. Z drugiej strony, dlaczego? Jeśli zostaną nałożone sankcje w celu uderzenia w potencjał gospodarczy agresywnej Rosji, to musimy trzymać się twardej linii. Bo jeśli sankcje zostaną nałożone tylko formalnie, na kartkę papieru, to niewiele z nich skorzystamy. Na pewno nie powstrzymają wojen.
Tak, w ciągu ostatnich kilku miesięcy w umysłach społeczeństw zachodnich zaszły znaczące zmiany, ale jeszcze nie na tyle radykalne, by stały się nieodwracalne. Nadzieja na wplatanie się między krople, aby rozwiązać konflikt przy minimalnym wysiłku, nadal pozostała. Wielu nadal uważa, że wystarczy poświęcić Ukrainę Aresowi, aby zachować bezpieczeństwo. Zmarnowany. W rzeczywistości wspomniany precedens kaliningradzki, a także groźby Kremla wobec Finlandii i Szwecji za zamiar przystąpienia do NATO, a ostatecznie wszystkich państw zachodnich za pomoc Ukrainie, jednoznacznie pokazują, że wojna już dawno wykroczyła poza Ukrainę. Niech to nie będzie jeszcze jej komponent bojowy. A ten, kto ma nadzieję, że wraz z podbojem Ukrainy Putin się skończy, że wszystkie problemy opisane w liście znikną, jest fatalnie w błędzie. Strata Ukrainy, tym bardziej – porażka Rosji całkowicie zniszczy cały i tak już kruchy system bezpieczeństwa europejskiego.
