Petro T. (nazwa zmieniona ze względów bezpieczeństwa) pochodzi ze Stachanowa, obwód ługański. W 2014 roku miasto było pod okupacją, w tym samym roku Petro ukończył Akademię Narodową Państwowej Straży Granicznej Ukrainy i poszedł walczyć w strefie ATO. Peter miał wtedy zaledwie 21 lat.
„Nie zostaliśmy przydzieleni do strefy ATO, choć pytaliśmy więcej niż raz, przez pewien czas służył w jednostkach operacyjno-poszukiwawczych Państwowej Straży Granicznej w rejonie sumskim. Po pewnym czasie uwzględniono moje raporty i we wrześniu 2014 r. wyjechałem do jednej ze skonsolidowanych jednostek Państwowej Straży Granicznej, która wykonywała zadania na terenie ówczesnego ATO – mówi petro.
To właśnie podczas służby w rejonie oddziału granicznego w Ługańsku otrzymał znak wywoławczy „Afgański”. Wyjaśnia, że w tym czasie w ATO bojownicy nazywali obwód ługański Afganistan, a obwód doniecki – Dagestan.
„Moi koledzy myśleli, że mam afgańskie korzenie, chociaż w rzeczywistości miałem kawałek kaukaskiej krwi, więc dostałem znak wywoławczy” – mówi Peter.
Po rotacji kontynuował służbę w jednostkach operacyjno-poszukiwawczych oddziału granicznego Sumy, a także służył w jednostkach na granicy zachodniej. W 2021 roku, po wygaśnięciu kontraktu, Peter przeszedł na emeryturę.
O inwazji Rosji na pełną skalę
Po wyjściu na wolność Petro planował wyjechać do pracy za granicę – do Finlandii, a w lutym właśnie przygotowywał do tego niezbędne dokumenty. Jednak wojna interweniowała w te plany i w wieku 29 lat Piotr ponownie chwycił za broń.
„23 lutego byłem jeszcze w oficjalnych sprawach w Czernihowie, gdzie spędziłem noc z przyjacielem, z którym służyłem razem. W tym czasie wszyscy mówili już o przygotowaniach ze strony białoruskiej do ewentualnej rosyjskiej inwazji, a kierowcy ciężarówek mówili, że po stronie Białorusi są kolumny wojskowe – mówi Petro.
Natychmiast zadzwonił do wojskowego biura rejestracji i werbunku, a następnie poprosił swoją siostrę, która mieszkała w Irpen, aby odebrała jego rzeczy i sprzęt wojskowy i udał się z Czernihowa do innego ośrodka regionalnego, gdzie wojna rozpoczęła się przy wjeździe do miasta rano.
„Przy wjeździe do miasta rozpoczęła się wojna. Wszyscy pasażerowie pociągu czytali wiadomości i oglądali wideo, a sam pociąg był opóźniony o trzy godziny tego dnia. Natychmiast ze stacji ponownie zadzwoniłem do wojskowego biura rejestracji i werbunku w Sumach, gdzie byłem na rejestracji wojskowej, ale już nie odpowiedzieli. Zdając sobie sprawę, że nie mogę dostać się do Kijowa, zwróciłem się do najbliższej jednostki granicznej, gdzie powiedzieli, że przybędą 25 lutego rano na mobilizację. Oczywiście nie mam już myśli o wyjeździe do Finlandii” – wspomina Petro swój pierwszy dzień wojny.
W jednostce wojskowej poznał swoich przyjaciół, którzy również przybyli na pobór. W ciągu dwóch dni otrzymał sprzęt i broń, poinstruowany. Jednostka Piotra składała się głównie z oficerów, którzy mieli już doświadczenie w służbie w strefie ATO lub JFO.
„27 lutego pojechałem do Kijowa, gdzie przez tydzień strzegłem jednego z obiektów wojskowych wraz z Gwardią Narodową. Ponadto, w ramach oddzielnych grup, patrolowali miasto, szukali grup sabotażowych, których wiele już poszło” – mówi wojsko.
Na początku marca Piotr i jego towarzysze ruszyli w obronę Hostomela. Jego oddział został oddany do dyspozycji jednej z brygad Sił Zbrojnych Ukrainy w tym kierunku i musiał wykonywać zadania na punktach kontrolnych. Jednak do tego czasu w Gostomel toczyły się już zacięte bitwy.
„Dołączywszy do obrońców Hostomelu, oddzielne grupy wykonywały zadanie osłaniania czołgów – obserwowały i przeciwdziałały grupom wroga, które znajdowały się kilometr od nas. Według zwłok Rashistów, przez które most był zaśmiecony, przez który przechodzili zbliżając się do pozycji, zdali sobie sprawę, że jesteśmy przeciwni Rosgwardii i spadochroniarzom. Jeden z nich, pochodzący z Uljanowska, został tego dnia schwytany” – wspomina strażnik graniczny.
Następnego dnia jego oddział otrzymał rozkaz pójścia na front i przygotowania się do bitwy w mieście. Stanowiska ogniowe ustawiono bezpośrednio w klombach Hostomel. Razem ze swoim bratem Sashą ze znakiem wywoławczym „Zastępca” znaleźli się pod ostrzałem i zostali ranni.
„Po pokonaniu około 40 metrów i wykopie zemdlałem. Potem kolejny masowy ostrzał, fragmenty pamiętam ewakuację, ból, rozdarte ramię, kolejny spadający dron kamikaze, schronienie, cywile i pierwsza pomoc. Faceci, którzy nas później przeprowadzili, mówili o urojeniach i bólach”, mówi Peter.
O rehabilitacji
Po zranieniu był najpierw leczony w kijowskim szpitalu, a później był leczony w Niemczech, gdzie przeszedł kilka operacji.
Krewni Piotra początkowo nie wiedzieli dokładnie, gdzie służy, a on powiedział matce o obrażeniach dopiero po kilku operacjach, które dały nadzieję na wyzdrowienie.
„Przed wojną moja siostra mieszkała i pracowała w Irpen, a 9 marca wraz z innymi mieszkańcami miasta pan.ishki wycofał się ze strefy działań wojennych. O wszystkim dowiedziała się też później, kiedy byłem już w szpitalu Państwowej Straży Granicznej” – powiedział wojskowy.
Po szpitalu będzie miał długą rehabilitację w klinice w Niemczech. Po wyzdrowieniu, peter mówi, że wróci do służby.
„Mogę być czymś przydatnym w wojnie – oczywiście pójdę, będzie okazja – chciałbym wrócić do granicy. Rozumiem, że nie będę już tak aktywny jak wcześniej, ale zawsze jestem gotowy, aby pożyczyć zdrowe ramię”, podsumowuje.
* Publikacja została przygotowana we współpracy z centrum prasowym Państwowej Straży Granicznej Ukrainy
