„A ja jestem w chacie” to zdanie, które w grach dla dzieci pozwoliło wydostać się ze strefy ryzyka, poczuć się bezpiecznie i chronić. Mniej więcej to samo brzmiało zdanie Petra Poroszenki „A my jesteśmy na froncie”, którego dziennikarka „nagle” skoczyła z rodziną w restauracji drogiego hotelu w Londynie. Słowa o froncie w drogich wnętrzach londyńskiej restauracji brzmiały trochę dziecinnie, ale jednocześnie cynicznie. Spokojny rodzinny posiłek w drogiej instytucji jednej z najdroższych stolic świata wcale nie był związany z frontowymi horrorami na Ukrainie. Dlaczego więc zdezorientowany Poroszenko wycisnął z siebie takie słowa? Aby to zrobić, powinniśmy przypomnieć nieco więcej biografii Petra Poroszenki i zapoznać się z ukraińską kulturą polityczną, która ukształtowała się w ciągu ostatnich dziesięcioleci.
Dlaczego Poroszenko znowu?
Po każdym ujawnieniu rozbieżności między słowami i czynami Poroszenki przestrzeń medialna dosłownie zalewa retoryczne pytania typu: Poroszenko od dawna nie jest prezydentem kraju, więc jakie mogą być roszczenia do niego? Poroszenko jest liderem opozycji, więc działania władz są środkami mającymi na celu zniszczenie opozycji. Albo, dlaczego, jeśli o Poroszence, to tylko o złych? Utrzymywał i bronił kraju w najtrudniejszym czasie. Dał dużo pieniędzy z własnej kieszeni na obronę. Z godnością reprezentował Ukrainę na arenie międzynarodowej i ogólnie bardzo dobrze mówi po angielsku. Jakie mogą być oskarżenia Poroszenki o nadmierne marnotrawstwo podczas drogich wakacji – jest bogatym człowiekiem i może sobie na to pozwolić. I najważniejsze pytanie, które najczęściej się zdarza: dlaczego o Poroszence, a nie o Kołomojskim czy Achmetowie?
Najprostszy sposób na odpowiedź na pytanie, dlaczego nie stał się obojętny wobec Ukraińców po trzech latach nieobecności na stanowisku prezydenta? Po pierwsze dlatego, że on sam tego nie chce. Chce pozostać w polityce z całych sił, a nawet marzy o zemście. Dla którego „karmi” całą armię swoich zwolenników, utrzymuje kanały telewizyjne i finansuje swoją intelektualną siedzibę na Ławrze. Wszyscy ci gracze medialni są wezwani do bezlitosnej krytyki władz i stworzenia alternatywnej rzeczywistości, która przyniesie korzyści ich patronowi. Ponieważ większość tematów i podstaw krytyki jest naciągana, ograniczają się one do „bańki” zwolenników Piotra Aleksiejewicza. Fakt, że podstawą tej „bańki” są przedstawiciele starej elity narodowo-patriotycznej, to znaczy ludzie są znani i rozpoznawalni, stwarza pozory powszechnego poparcia dla Poroszenki przez „prawdziwych” Ukraińców.
Po drugie, Poroszenko wybrał aktywną politykę jako środek osobistej ochrony przed ściganiem karnym za korupcję, która w niektórych momentach graniczyła ze zdradą. Od tego czasu wszelkie podejmowane przez państwo próby badania spraw karnych za korupcję i promowania biznesu wrogiego państwa na Ukrainie są postrzegane przez jego zwolenników jako zamach na wartości patriotyczne i prawdziwy patriota. Ogłosił się najbardziej patriotycznym ukraińskim politykiem, najlepszym prezydentem, którego zasługi pozwalają mu stać się ponad prawem. Petro Poroszenko i jego zespół próbowali zamienić banalne wezwanie do sądu z zeznaniami w masowy pokaz protestu. Fizyczny i psychiczny wpływ na sędziów. Jego zwolennicy chętnie wierzyli we wszystko i szczerze bronili swojego idola. To prawda, że nie obyło się bez motywów kupieckich. Czołowi obrońcy Poroszenki podczas jego rządów sami znajdowali się na bardzo „chlebowych” pozycjach i pozycjach. Dlatego nie mniej niż on ma tendencję do powrotu do starego podajnika. Razem próbowali zorganizować „krucjatę” przeciwko legalnie wybranym władzom.
Jeśli chodzi o prześladowania lidera opozycji, odpowiedź jest nieco bardziej skomplikowana. Ponieważ wynika to z działań tzw. opozycji narodowej. Faktem jest, że w klasycznym sensie opozycja nie tylko działa jako kontroler władzy, ale także oferuje wyborcom własny program rozwoju. Działania sztabu na Ławrze miały wszystko: groźby zamachu stanu i siłowe odsunięcie Zełenskiego od władzy. Oskarżenia o współpracę z rosyjskim wrogiem. Przypisując Zełenskiemu zamiar natychmiastowej kapitulacji przed Putinem. I wiele innych jawnych bzdur, którym zaprzecza i zaprzecza wojna oraz bezprecedensowa odwaga i odporność prezydenta Zełenskiego. Z drugiej strony ekipa Poroszenki nie miała atrakcyjnego programu alternatywnego do kursu Zełenskiego. W końcu nie można nazwać programu rozwoju ciągłym wkładaniem kijów w koła obecnego rządu, bezpodstawnymi i naciąganymi oskarżeniami, których celem jest patologiczna chęć powrotu do prezydentury. Krótko mówiąc, Poroszenko nie jest opozycją, ale nawet przeszkodą w wyłonieniu się prawdziwego lidera opozycji.
Pozwolę sobie na jeszcze jedną ważną uwagę. Jeśli w czasie pokoju próby zasiania wrogości w społeczeństwie, podzielenia go zgodnie z zasadą językową, historyczną, kulturową i religijną można przypisać osobliwościom kultury politycznej, gdy politycy nie gardzą żadnymi technikami, to w czasie wojny jest to prawdziwa dywersja. I nie chodzi tu o ochronę Zełenskiegoogo od jakiejkolwiek krytyki i pobłażania autorytarnym tendencjom. Mówimy o maksymalnej konsolidacji ukraińskiego społeczeństwa: ludzi i władz, wojskowych i cywilów, społeczeństwa obywatelskiego i zwykłych obywateli. Próby wbicia klina między prezydenta i jego ekipę a Siły Zbrojne (Załużny), a tym bardziej zdyskredytowanie Zełenskiego, co nieustannie robi ekipa Poroszenki, są niedopuszczalnymi działaniami w warunkach straszliwej wojny.
Kolejnym szkodliwym momentem w działalności Petra Poroszenki są jego próby pozycjonowania się jako równoległy ośrodek decyzyjny. Jest to szczególnie widoczne na arenie międzynarodowej. Poroszenko stara się jak może, aby sprawiać wrażenie, że jest w uścisku światowej polityki. Aby nie pojawiać się na przesłuchaniach, stale ucieka za granicę, ukrywając się za ważnymi spotkaniami państwowymi. Negocjacje z wysokimi politykami i osobistościami, w wyniku których rzekomo musi coś zyskać dla Ukrainy. Po pierwsze, jeśli się spotka, jest z tymi samymi zestrzelonymi pilotami, co on. Po drugie, znajduje się w celu pozyskania dla siebie gwarancji nienaruszalności na Ukrainie. Co jest nielegalne i niesprawiedliwe. I po trzecie, swoimi działaniami, zwłaszcza w zachodnich mediach, Poroszenko niszczy skonsolidowaną pozycję Ukrainy. Ponieważ nie ma pełnych informacji o sytuacji i nie jest w żaden sposób zaangażowany w podejmowanie decyzji państwowych.
Jakie grzechy powstrzymują Poroszenkę przed wejściem do politycznego „raju”
Można długo spierać się o osobiste zasługi Petra Poroszenki dla Ukrainy. Pewnie było ich trochę. Szybko udało mu się ustabilizować sytuację i stworzyć poczucie pewności wśród obywateli Ukrainy, że ta osoba nie uratuje się na międzynarodowych negocjacjach, nie pochyli się i nigdy nie przegapi własnego. Okazało się, że w przypadku Poroszenki ważniejsze jest „nie będzie tęsknił za swoim”. Zostając prezydentem, nie przestał być biznesmenem. I to nie tylko formalnie, ale także w istocie. Na którym został złapany przez negocjatorów w Mińsku. Nie jest tajemnicą, że ówczesna ukraińska elita najpierw rzuciła się do ratowania swoich interesów i mienia w Rosji, a zwłaszcza na okupowanym Krymie. Takie „zbawienie” było możliwe tylko dzięki „łaskawemu” usankcjonowaniu Putina osobiście. Tak, a wpływy ze sprzedaży funduszy nie mogły zostać przeniesione za granicę przez czujne oko amerykańskiego wywiadu finansowego.
W takich okolicznościach i mając odpowiednie informacje, zachodni negocjatorzy, przedstawiciele Francji i Niemiec, postanowili jak najszybciej zamknąć „problem ukraiński” i umyć ręce. Co więcej, jak się niedawno okazało, Angela Merkel, jakby owca była na smyczy z Putinem. Dlatego porozumienia mińskie zostały tak niekorzystnie spisane dla Ukrainy. A jeśli tę okoliczność można jeszcze wytłumaczyć krytycznością sytuacji, bo inaczej Putin kontynuowałby ofensywę, to „Mińsk-2” całkowicie zaprzecza tej tezie. Putin potrzebował powolnego przejmowania Ukrainy. A Poroszenko był zadowolony z odroczenia tego przejęcia.
Przyczyn tego zachowania może być wiele: od zarabiania pieniędzy na wojnie po wiarę w niezrównany talent dyplomatyczny. Na przykład odłożymy problem na później, a tam albo umrze osioł, albo padishah umrze. Nic z tego nie wyszło, bo Ukraińcy wybrali prezydenta bez pociągu politycznego i bliskich związków z rosyjsko-ukraińskim systemem klanowo-oligarchicznym. Od tego czasu system ten obniżył całą paczkę swoich psów łańcuchowych do młodego prezydenta. Poroszenko, jako strażnik i obrońca systemu, wykorzystał w tej walce swój pełny potencjał: opatentowani patrioci, mianowani przez niego dożywotnio sędziowie, prokuratorzy, zachodni skorumpowani politycy. Ale chociaż ze skrzypieniem i co za grzech ukrywać, na przemian wykorzystując potencjał Kołomojskiego, nawet Achmetowa, Zełenski zdołał pozostać w prezydenturze. A jego odmowa handlu ukraińskimi interesami narodowymi i podpisania przynajmniej jakiejś wersji „Miska-3” spadła na nową straszliwie krwawą wojnę Rosji na Ukrainie. Wojna o zniszczenie Ukrainy.
Ponownie, w obliczu groźby zniszczenia Ukrainy, piąty prezydent powinien zapomnieć o swoich osobistych pretensjach i przynajmniej nie przeszkadzać mu w obronie Ukrainy. Niestety cisza nie trwała długo. Czując, jak szybko traci popularność ze Zełenskim, Poroszenko uciekł się do prostego upokorzenia dla siebie i zwolenników małp. Inscenizowane fotografie na punktach kontrolnych, fotografowanie na tle sprzętu rzekomo zakupionego na własny koszt dla Sił Zbrojnych Ukrainy, wywiady z kanałami wyłącznie pod jej kontrolą. A także wierni Landsknechtowie, którzy nie zapomnieli cały czas dziękować mu za to, czego nie było, lub co się stało nie dzięki niemu, ale w przeciwieństwie do niego. Z tego powodu wszystko to, w sensie dosłownym i przenośnym, coraz bardziej przypominało hybrydę dwóch postaci z radzieckiego wodewilu „Wesele w Malinovce”. I za każdym razem jego poziom spadał coraz niżej.
I o moralności
Przykro mi, ale biznesmeni z lat 1990. i moralność są niekompatybilnymi rzeczami. A przypadek Petra Poroszenki jest szczególny. Faktem jest, że zarobił swoją wielomilionową fortunę, będącoraz w służbie cywilnej, co jest sprzeczne z prawami i zasadami czystego biznesu. Poroszenko nie był deputowanym ludowym, potem ministrem, jeśli nie sekretarzem Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony, to prezydentem. Tu leży powód częstych oskarżeń o nieuczciwie zarobiony kapitał. A głównym powodem roszczeń wobec Poroszenki są różnice między wizerunkiem, który próbował, a tym, kim naprawdę jest.
Patriotyczny mąż stanu w środku wojny nie pojedzie potajemnie na wakacje na Malediwy i nie zapłaci za to pieniędzy, co jest porównywalne z budżetem kilku szpitali okręgowych. Nie będzie wygrzewać się w drogich jachtach, gdy w kraju trwa wojna i ludzie umierają. Nie będzie ukrywał swoich synów za granicą, opowiadając bajki o ich służbie w armii. To samo dotyczy jego drużyny, która zamiast bronić państwa, zamieniła się w uratowanych wojowników tiktok. Należy zrozumieć, że Poroszenko i ekipa robią to wszystko nie dla dobra Ukrainy, ale z nadzieją na ponowne oszukanie łatwowiernych wyborców i dojście do władzy. Albo że później było coś do ukrycia i nie odpowiadania przed sądem. A wszystko to jest przede wszystkim niemoralne. Tak, nie ma za to odpowiedzialności w sądzie. Jedyną karą w tym przypadku byłoby nie oddanie ani jednego głosu na takiego polityka i jego ekipę. Petro Poroszenko nie jest zwykłym oligarchą, jest także mężem stanu i politykiem. Dlatego należy go oceniać według innych kryteriów.
P. S. Zdanie „A my jesteśmy na froncie”, wypowiedziane w drogiej londyńskiej restauracji, powinno być ostatnią wypowiedzią polityka Poroszenki. Ale, niestety, nie na Ukrainie.
