Wojna nigdy nie była dla ukraińskich polityków powodem do zmiany stosunku do państwa i zmiany akcentu w pracy z wyborcami. Wojna stała się tylko kolejnym tematem manipulacji na drodze do władzy i niszczenia przeciwników.
Kolejna, ale już duża, rosyjska inwazja w Ukrainę na jakiś czas sprawiła, że ukraińscy politycy zamknęli się, a nawet zniknęli z pola informacyjnego. 24 lutego Rosja dała lekcję, której nauczyło się społeczeństwo i zaczęła się szybko zmieniać. Jednak większość polityków i partii po raz kolejny pokazała, że są oderwani od rzeczywistego stanu rzeczy w kraju. Po pierwszym miesiącu przerwy kontynuowali swoją zwykłą działalność, aby zdyskredytować kraj, armię, społeczeństwo, zademonstrować jeszcze większą degradację polityki i reformy torpedowe.
Pierwsze decyzje parlamentu po kolejnej rosyjskiej inwazji były jasne, przemyślane i dobrze rozpisane. Wyraźnie przygotowali się z wyprzedzeniem. Jednak z każdym kolejnym posiedzeniem pojawia się coraz więcej pytań do posłów. Nie widzieliśmy ich pracy od ponad 100 dni. Nie ma dyskusji na temat proponowanych ustaw. Oczywiste jest, że w kraju toczy się wojna, ale aktywne działania wojenne nie są prowadzone w całym kraju i już można wrócić do bardziej znanej pracy.
Z drugiej strony nic nie stoi na przeszkodzie, aby partie i politycy pracowali nad ustawami we Lwowie, Iwano-Frankowsku, Łucku czy Użhorodzie, prowadzili dyskusje i dyskusje oraz przygotowywali wysokiej jakości rozwiązania. Oprócz…
SRW restauracji i hoteli
Kira Rudyk prawdopodobnie stała się symbolem niezdarności ukraińskiej polityki i niektórych deputowanych. Jej zdjęcia z karabinem maszynowym i często bezsensowne, a czasem wprowadzające w błąd komentarze dla zagranicznych mediów pokazują prawdziwą istotę ukraińskiej polityki – maksymalny PR w czyjejś pracy. Inna grupa deputowanych pokazała, że PR na krwi i ludzkim smutku może przepisać definicję „cynizmu” (tutaj zastępca Jurczenko może być symbolem). Status bohatera wojny w obronie bardzo, bardzo głębokiego tyłu można przekazać kijowskiemu mitballowi Tishchenko. Może poprowadzić kompanię deputowanych i polityków, którzy bohatersko bronią Ukrainy przed trzecim miesiącem następnej rosyjskiej inwazji, chodzą na sesje zdjęciowe, wymyślają głośne znaki wywoławcze dla siebie i otrzymują nagrody „za pomoc”, nie jest jasne od kogo i za co.
Dyskredytowanie armii
Oświadczenia Butusova i Sokołowej, że rzekome dowodzenie Siłami Obronnymi w Siewierodoniecku jest wykonywane przez deputowanego Bezuhlę, są demonstracją prawdziwych wartości i stosunku do armii ze strony rzekomo patriotycznej partii. Bezuhla może być traktowana inaczej, jest bardzo konkretna, a nawet jej koledzy czasami nie rozumieją, co robi i dlaczego. Czysto prawno-prawnego punktu widzenia ona, jako wiceprzewodnicząca Komisji Bezpieczeństwa Narodowego, Obrony i Wywiadu, ma prawo sprawować kontrolę nad działalnością wojska. Najprawdopodobniej ma nawet dostęp do tajemnic państwowych, dzięki czemu może słuchać spotkań i wiedzieć o poleceniach wydawanych wojsku.
Ale wiara, że jest „komisarzem”, który został wysłany, aby obserwować działania wojska, lub że to ona kieruje operacją, dyskredytuje wojsko. Chęć pokazania, że ani naczelny wódz Walerij Zaluzhny, ani dowódca operacji Połączonych Sił, ani dowódca na miejscu nie są bezwartościowi i podporządkowani tylko politykom i celom politycznym. Ale to właśnie odróżnia nas od Rosjan.
Rosyjska armia działa na rzecz osiągnięcia celów politycznych i to motywacja polityczna decyduje o tym, jakie zadania stawiają przed dowódcami. Ukraińska armia kieruje się celowością militarną, nie ma polityki w działaniach dowódców.
Na przykład wojska rosyjskie szturmują Siewierodonieck. Z wojskowego punktu widzenia jest to idiotyzm. Najpierw musiał zostać otoczony, zablokowany, zbudował dwa pierścienie okrążenia, a dopiero potem szturmował. Niemniej jednak dla rosyjskiego kierownictwa takie opóźnienie byłoby trudne do wyjaśnienia Rosjanom i „sprzedania” w dziedzinie informacji. Ale atak na miasto i jego późniejsze zdobycie jest bardzo dobrze „sprzedane”. To właśnie wykorzystały Ukraińskie Siły Obronne. Jeśli chodzi o działania naszych dowódców, nie ma ani jednego miasta lub wioski, które zostałoby zatrzymane lub odparte z powodu politycznych korzyści i z opinią: co powiedzą dziś w wiadomościach?
Chęć wpychania polityki w działania wojenne upokarza Siły Obronne, pomaga Rosjanom w walce informacyjnej i dyskredytuje dowódców jako tych, którzy nie mogą sami podejmować decyzji. Może to również wskazywać, że tak było w poprzednich etapach wojny, kiedy byli inni przywódcy, a armia realizowała polityczne kaprysy, a nie kierowała się militarnymi celowościami.
Zniszczenie reform
Reforma administracyjna, stworzenie rynku ziemi stało się siłą napędową kraju. Pierwszy uczynił społeczności silniejszymi. Dał im pieniądze, możliwości, odpowiedzialność. Mogliśmy już oceniać wyniki nie tylko na podstawie sukcesów gospodarczych, ale także wojskowych. Duże i małe społeczności sprzeciwiały się Rosjanom, pokazywały siłę samorządu lokalnego, organówponieważ kilku przywódców społeczności stanęło po stronie okupantów, ale nie samych społeczności (w przeciwieństwie do 2014 r.), Stawiają opór, nawet po tym, jak padli pod okupacją. Ponadto społeczności udzieliły schronienia setkom tysięcy przesiedleńców, zapewniły wszystko, czego potrzebowali i robią to dalej. Nikt nie czekał na decyzję Rady Najwyższej ani Gabinetu Ministrów, ale zaczął pracować, ponieważ mógł i wiedział, co jest potrzebne.
Otwarcie rynku ziemi pozwoliło nie tylko ludziom, ale także społecznościom zarabiać pieniądze. Ta pozycja dochodu, gdy PKB spadł o 35%, stała się znacząca dla lokalnych budżetów i ludzi. Nikt nie sprzedał ziemi Chińczykom ani nie wyeksportował jej za granicę. A rolnictwo stało się jednym z filarów gospodarki i przyciągania waluty do ukraińskiej gospodarki.
Jednak to właśnie te dwie reformy są obecnie zagrożone zniszczeniem. Trybunał Konstytucyjny przeniósł rozpatrywanie skarg posłów ludowych na pismo (właściwie zamknięty reżim) i nikt nie będzie mógł przyjść i udowodnić, że reformy są ważne i konieczne. Biorąc pod uwagę antypaństwowe decyzje CCU w poprzednich latach, możemy spodziewać się przykrych niespodzianek.
To jednak przede wszystkim wina partii i deputowanych, którzy przedkładają swoje populistyczne i polityczne interesy nad interesy państwowe. I nawet w czasie, gdy obie reformy pokazały państwu swoją skuteczność i konieczność, nie porzucają swoich kroków i nie wycofują swoich zgłoszeń, ani OPZZh (co nie jest zaskakujące), ani „Batkiwszczyna”, ani „Dla przyszłości”. Zgodnie z ustawą Ukrainy „O Sądzie Konstytucyjnym Ukrainy”, „odwołanie do Sądu niezależnie od jego formy może zostać wycofane na pisemny wniosek przedmiotu odwołania, który złożył go do Trybunału, w dowolnym momencie po wszczęciu postępowania konstytucyjnego, ale przed Przejściem Trybunału do zamkniętej części sesji plenarnej w celu podjęcia decyzji lub wydania opinii”. Ale nikt tego nie zrobił, wręcz przeciwnie – zaczęli mówić, że w końcu „tak ważna sprawa ruszyła z miejsca”.
Brak wizji rozwoju kraju
Ile rozwiązań, koncepcji lub dyskusji na temat ożywienia i rozwoju kraju widziałeś? Zwroty „nie wiemy wszystkiego”, „musimy czekać na zwycięstwo” to nic innego jak wymówki. Dlaczego środowisko eksperckie, aktywiści, biznes już dyskutują, pracują nad dokumentami, a politycy i partie nie?
Partie i politycy w większości mówią dalej, że „Diia nie jest chronionym zasobem”, że „armia była kiedyś lepiej zreformowana”, że „musimy myśleć o odbudowie” lub w ogóle milczą. A narzekanie, że nie ma dostępu do kanałów krajowych, jest tylko wymówką. Ponieważ możesz bezpiecznie promować swoje wiadomości dla milionów ludzi za pośrednictwem sieci społecznościowych.
Odpowiedź jest bardzo prosta – politycy nadal uważają Ukraińców za. Uważa się, że po zwycięstwie wszystko wróci do stanu rzeczy 23 lutego. Ale tak się nie stanie. Choćby dlatego, że geograficznie Ukraina od 1991 roku odbuduje się w swoich granicach.
****
Warto zauważyć, że są zastępcy, którzy rozumieją swoją rolę i wykonują przypisane im funkcje. Politycy pracują nad planami odbudowy i rozwoju kraju bez PR i fotoreportaży. Mamy wielu, którzy odpowiednio postrzegają sytuację i robią wszystko, co w ich mocy, aby wygrać. Nie jest to jednak tylko część naszych posłów i polityków, którym obecnie brakuje do zmiany systemu politycznego i podejść.
Istnieją dziesiątki wybranych urzędników, którzy jakościowo wykonują nie tylko przydzielone im obowiązki, ale także zgłaszają się na ochotnika, pomagają przesiedleńcom, armii, oddają wszystkie swoje oszczędności, aby pomóc ludziom. Nie uciekli z Kijowa ani innych miast, stale konsultowali się z ekspertami w sprawie podjętych decyzji i nigdy nie prosili o ich promocję. Niektóre z tych nazwisk nie są znane nie tylko zwykłym ludziom, nawet wszyscy obserwatorzy polityczni nie będą pamiętać, czy rzeczywiście jest taki poseł.
