Po raz kolejny musimy upewnić się, że ukraińskie społeczeństwo jest społeczeństwem radykalnych maksymalistów. Z jakiegoś powodu wydaje się, że prawie wszystkie wielkie rzeczy powinny być realizowane od zera i w pewnego rodzaju purytańskiej próżni. Nie potrzebują sojuszników, nie pozwalają im korzystać z cudzych zasobów lub pomocy. Zwycięstwo musi być wyjątkowe i tylko ich. Sprzymierzeńcy powinni być oddani do szpiku kostnego do ich wersji „sprawy ukraińskiej”, a pomoc powinna być megavel i udzielona im natychmiast. Mówiąc ściślej, powinno to być zwycięstwo dokładnie tego środowiska politycznego, do którego należy nosiciel takich idei. Wtedy zwycięstwo będzie jeszcze słodsze, ponieważ automatycznie da zwycięzcy prawo do ukarania wszystkich przegranych i tych, którzy mieli inne zdanie.
W rzeczywistości takie zachowanie jest charakterystyczne nie tylko dla Ukraińców. Choć może się to wydawać dziwne, ale w tym pozycjonowaniu można znaleźć wiele odniesień: zarówno do czasów rewolucji angielskiej XVII wieku z próbami budowy „Nowej Jerozolimy” na „czystym” terytorium, jak i do sowieckich budowniczych komunizmu. Do tej listy podobieństw warto dodać idee ukraińskich radykalnych nacjonalistów na temat rewolucji narodowej i metod budowy ukraińskiej katedry niepodległego państwa. We wszystkich przypadkach mamy do czynienia ze świadomością religijną ściśle splecioną z działalnością polityczną. Są to doktryny ideologiczne podniesione do rangi nauczania religijnego. Z ich „świętymi”, świętymi tekstami, z wysokim nieosiągalnym celem oraz ich prorokami i kapłankami.
A jeśli idee i cele są abstrakcyjne, to duchowni takich kultów politycznych są całkiem realni. I to oni przypisują sobie rolę moralnej i etycznej miary, dzięki której społeczeństwo powinno się rozwijać. To oni określają i wyrażają, co jest słuszne i czego ludzie potrzebują. Jeśli w czasie rewolucji angielskiej wielu było naprawdę przekonanych, że czystość zachowania i uczciwość intencji mogą zbudować rodzaj raju na ziemi, który dał impuls do rozwoju Ameryki Północnej, to w naszych czasach próby ochrony Ukrainy i podniesienia jej do poziomu udanego państwa poprzez izolację są niebezpieczną utopią. Wszystkim rewolucjom mającym na celu zbudowanie raju na ziemi, choć miały ogromny wpływ modernizacyjny na społeczeństwa, zawsze towarzyszyła masowa przemoc i rzeki krwi. Niemal zawsze wszystko zmierzało w kierunku zasiewu „jedynej słusznej” ideologii, „jedynej słusznej” drogi i kończyło się powstaniem totalitarnej sekty.
Już teraz jednak możemy zaobserwować widoczne różnice między historycznymi purytanami a Ukraińcami. Na przykład angielscy purytanie wymagali przede wszystkim od siebie. Próbowali żyć ascetycznie. Głowy wysyłano tylko do tych, którzy ich zdaniem postawili stopę na niemoralnej i złej ścieżce. Ich pragnienie izolacji dało impuls do zbudowania „nowego świata”. Ukraińscy puryści są nie mniej wymagający od wszystkich wokół siebie, ale nie od siebie. Dlatego najczęściej można zobaczyć namalowany przez nich obraz idealistycznej, poprawnej przyszłości, ale przy całkowitym braku wizji i obliczeń, które zapewniłyby jej realizację. Najgorsze w tej sytuacji jest to, że taki idealistyczny obraz w umysłach wielu ludzi staje się rzeczywistością. Jego konsekwencje stają się najbardziej fatalne, jeśli chodzi o znalezienie sojuszników. Taktyczne, sytuacyjne i stałe. Absolutne przekonanie o własnej słuszności i sprawiedliwości może sprawić, że dana osoba stanie się nieodpowiednia. Ponieważ w swoich fantazjach i pomysłach już wygrała i obdarzyła się wyłącznym prawem do karania każdego, kto jej zdaniem jest winny.
Nawet teraz, kiedy Ukraina przetrwała i otrzymuje silną pomoc międzynarodową, sytuacja jest nadal niezwykle groźna. Ukraina pilnie potrzebuje pomocy międzynarodowej: zbrojnej, dyplomatycznej, finansowej, zasobowej i gospodarczej. Stosunek do potencjalnych sojuszników, nie tylko państw, na zasadzie: nadal musimy was sprawdzać zgodnie z naszym vademecum, jest zwodniczy i błędny. Ponieważ taka „poprawna” z przepisanymi prawdami i kryteriami może mieć charakter czysto partyjny. A to, co jest dobre i słuszne dla Petra Poroszenki, może okazać się zwykłym kołem ratunkowym dla systemu klanowo-oligarchicznego.
O co chodzi? Faktem jest, że teraz front wojny obu systemów biegnie przez Ukrainę. Wojny dwóch modeli: feudalno-kleptokratycznej i, relatywnie rzecz biorąc, kapitalistyczno-demokratycznej. Oba systemy dobrze współistniały dzięki cynicznemu wynalazkowi – prawdziwa polityka. To wtedy jeden system zepsuł się i zjadł drugi, a niemoralny pragmatyzm i całkowita permisywizm służyły jako przykrywka. Pierwsza grupa systemowa charakteryzuje się autorytaryzmem i zniszczeniem demokracji i demokracji poprzez wzbudzenie bezgranicznego populizmu. Tymczasem wszechmoc międzynarodowych korporacji i struktur międzypaństwowych, które praktycznie pozbawiają głos całych państw narodowych i małych narodów, staje się coraz bardziej oczywista. Międzynarodowa nora rośnieokratiya i instytucje, które miały gwarantować bezpieczeństwo i praworządność, zamieniają się w symulakry, które tylko naśladują ich funkcję.
To nie mogło trwać tak długo. Putin zaznaczył, że dryfu Ukrainy w kierunku systemu zachodniego nie da się zatrzymać. Że jej poparciem są oligarchowie, mają zostać zredukowani do rangi dużych przedsiębiorców, albo całkowicie stracą siłę. To, że system testowany w Rosji, kiedy do każdego oligarchy przypisano konkretne siły polityczne, polityków i najwyższych urzędników państwowych, zaczyna zawodzić na Ukrainie. Stało się to wiadome, gdy większość dotychczasowych elit politycznych, „karmionych” przez oligarchów, nie doszła do władzy dzięki demokratycznym wyborom. Oczywiste jest, że nawet tym razem nie obyło się bez „kupionych” naciśnięć przycisków w parlamencie. Znaleziono je również we frakcji Sługa Narodu. Ale Arsenij Jaceniuk i jego zespół, Oleg Tiahnybok i jego grupa rewolucyjnych szabrowników i nezdar byli poza wpływami. Z powodu wojny wielu zdeklarowanych prorosyjskich polityków z Bloku Opozycyjnego i OPFL nie dostało się do Rady Najwyższej.
Zmniejszyła się również reprezentacja głównego wyzyskiwacza karty patriotycznej Petra Poroszenki. Ogólnie rzecz biorąc, Poroszenko odegrał najważniejszą rolę w zachowaniu systemu klanowo-oligarchicznego na Ukrainie. Niszcząc potencjał Rewolucji Godności. To on nie dopuścił do radykalnych reform w kraju, bo ich realizacja jako pierwsza wyrzuciłaby go na margines. To Poroszenko, być może nie do końca świadomy, był nadzieją i wsparciem dla Putina. Wprowadził Ukrainę w pętlę porozumień mińskich. Poroszenko kalkulował interesy Ukrainy, negocjując od Putina opóźnienie wchłonięcia jego kraju przez Rosję.
Kiedy waga i znaczenie Poroszenki na Ukrainie uległy krytycznemu zmniejszeniu, a oligarchom groziła deoligarchizacja, Putin nie miał innego wyjścia, jak tylko rozpocząć wojnę na pełną skalę. Wiadomo też, że kolejnym czynnikiem, który skłonił Putina do bezpośredniej agresji, była bezkompromisowość i bezkompromisowość Zełenskiego. Co więcej, Zełenski nie był naciskany ani ze strony Rosji, ani Zachodu. Oznacza to, że gdyby wszystko pozostawiono przypadkowi, rosyjski system feudalno-kleptokratyczny na Ukrainie był zagrożony stopniowym upadkiem.
Na szczęście plany i kalkulacje Putina nie były uzasadnione. Plan blitzkriegu nie powiódł się. Przez jakiś czas się wszyscy – zarówno część zachodnich przywódców, jak i podobnie myślących oligarchów Putina. Prawdopodobnie w nadziei, że obrona Ukrainy nie potrwa długo. Ale po wyzdrowieniu z niespodziewanie heroicznej obrony, niektórzy z nich ponownie dołączyli do walki o ich zachowanie i rozpoczęli burzliwą działalność. Szkodliwości takich działań nie można sobie wyobrazić. Po pierwsze, uzurpowane prawo do wypowiadania się w imieniu opozycji, którym tak naprawdę nie są, może wprowadzić w błąd dużą część uczciwych patriotów. Pomimo tego, że to środowisko nie ma nic wspólnego z opozycją. Krytykuje ukraińskie kierownictwo na zasadzie „wszystko jest nie tak”. Krytykuje, nie mając własnego planu działania. Po drugie, udawanie patriotów, bycie w rzeczywistości na służbie oligarchii, niszczy pole patriotyczne i dezorientuje ludzi co do tożsamości natury systemu rosyjskiego i ukraińskiego. I po trzecie, zamyka ukraińcom oczy, że zachodni system wartości w tej wojnie jest przeciwny nie tylko reżimowi Putina, ale także jego przerzutom na Ukrainie. I to jest dla nich chyba najtrudniejszy i najbardziej bolesny moment – uświadomienie sobie, że ich idolami na weryfikacji mogą okazać się sojusznicy Putina.
Dlatego, nie zdając sobie sprawy, że system klanowo-oligarchiczny na Ukrainie jest syjamskim bliźniakiem rosyjskiego, nie można skupić wszystkich wysiłków na walce z wrogiem. Nie możesz rozpoznać i przyciągnąć jak największej liczby sojuszników na swoją stronę. A co najważniejsze, nie można wykorzystać wewnętrznego potencjału rosyjskiego.
Czy zauważyłeś, jak propagandyści Kremla i rzecznicy informacji ukraińskich oligarchów natychmiast zaczęli reagować na próby Chodorkowskiego, Friedmana i innych bogatych Rosjan, aby zapewnić swoje zasoby na wsparcie Ukrainy? Natychmiast w segmencie ukraińskim pojawiły się wyrwane z kontekstu „kompromitujące” słowa Nawalnego czy Chodorkowskiego. A ukraińskie media toczyły falę oburzenia i nienawiści. Albo jaka jest historia przyznania ukraińskiego obywatelstwa Aleksandrowi Nevzorovowi. Potencjał intelektualny może równać się dziesiątkom Ganapolsky’ego, który od wielu lat zapycha ukraińską przestrzeń informacyjną. Ale nie ma do nich pytań, ponieważ postawili właściwy zakład – regularnie służyć oligarsze Poroszence.
Tak więc, ze wszystkiego, co zostało powiedziane, wynikają następujące wnioski. Nie poddawaj się i nie tkwij w pustych dyskusjach o „dobrych” i „złych” Rosjanach. Są mało obiecujące i manipulacyjne. Konieczne jest maksymalne wykorzystanie potencjału antyputinowskiego w Rosji. Nie można zniżać się do poziomu – „my sami wygramy”. Ponieważ jest to nieodpowiedzialne i bardzo niemądre podejście, co oznacza prowadzenie przedłużającej się wojny, dziesiątki tysięcy życia Ukraińców i niesamowity materiałyni zniszczenie. Ta opcja może być prowadzona tylko przez tych, którzy starają się ukarać wszystkich samych po wojnie. Ale w tym przypadku będziesz musiał zapłacić zbyt wysoką cenę za czyjeś kaprysy i kompleksy psychologiczne.
Ukraińskie władze i zachodnie demokracje są wyraźnie zainteresowane tym, aby rosyjscy oligarchowie, nieskażeni krwią, jak najszybciej przyłączyli się do walki z kremlowskim reżimem. Są zainteresowani otwarciem drugiego, wewnętrznego frontu w walce z reżimem Putina.
Kwestia przyszłej struktury Rosji powinna również zostać pozostawiona na jakiś czas po zwycięstwie. Teraz nie powinniśmy się martwić o to, czy Rosja pozostanie jednym państwem, czy rozpadnie się na mniejsze części. Przynajmniej nie powinno to wpłynąć na wybór Ukrainy i zaangażowanie sojuszników po jej stronie. Musimy pamiętać, że świat zachodni wcale nie jest zainteresowany chaosem w kraju o potencjale nuklearnym. Nie ma potrzeby stawiać ultimatum i martwić się, czy międzynarodowe marki wrócą do nowej Rosji. Musimy pomyśleć o tym, jak przyciągnąć ich już i teraz na rynek ukraiński.
Najważniejszą rzeczą dla Ukrainy jest przeprowadzenie takich reform i zmiana priorytetów moralnych i etycznych tak, aby przestała w jakiś sposób przypominać Rosję. Tymczasem mądrość i skuteczność ukraińskiego przywództwa polega na ochronie państwa i obywateli, pokonaniu wroga i uratowaniu jak największej liczby istnień ludzkich jego mieszkańców.
