W czasach sowieckich był taki żart o kierowcy trolejbusu i jego stałym pasażerze. Kierowca obserwował każdego ranka, jak pewna kobieta, jego stała pasażerka, pędziła do trolejbusu każdego ranka z językiem na ramionach i wskakiwała do niego prawie wyczerpana. Kierowca zamyka drzwi i rusza, zabiera wyczerpanego, ale szczęśliwego pasażera do pracy. Ale kiedyś kobieta, biegnąca, zakodowała i upadła, szybko się podniosła, ale straciła kilka sekund. Podbiegała już do wózka, ale kierowca niemiłosiernie zamknął drzwi tuż przed jej nosem. „Nie miałem czasu”, pomyślał krzywo.
Zawsze pamiętam tę anegdotę, kiedy słyszę od zachodnich polityków, ekspertów, urzędników państwowych o tym, jak może zakończyć się wojna Rosji z Ukrainą, o ustępstwach, które Kijów powinien był poczynić, a tym bardziej o oskarżeniach wobec Ukraińców, że robią coś złego z Rosjanami.
Na przykład niedawno światowe media złamały oświadczenie sekretarza generalnego NATO Jensa Stoltenberga o prawdopodobieństwie przywrócenia pokoju na Ukrainie, które wyraził podczas przemówienia na dorocznym wydarzeniu „Dyskusje w Kultarant” w Finlandii. Co więcej, w większości doniesień medialnych informacja brzmiała mniej więcej tak: „Stoltenberg: pokój jest możliwy, ale Ukraina nie jest na to gotowa za wszelką cenę”. Wiadomo, że ostatnio około 90 procent klientów serwisów informacyjnych czyta tylko nagłówki. A co pozostanie w ich pamięci? To, że są szanse na pokój, ale taka a taka Ukraina się targuje, nie jest gotowa zapłacić ceny, jakiej wymaga od niej Rosja. W konsekwencji naraża się na cierpienie. Zarówno oni sami, jak i ich sojusznicy, którzy muszą nałożyć sankcje, wspierać Ukraińców finansowo, dać im część broni, pogarszając ich zdolności obronne, znosić rosnące ceny benzyny, gazu, elektryczności itp.
W rzeczywistości Jens Stoltenberg nie zamierzał wysyłać takiej właśnie wiadomości do świata. Wręcz przeciwnie, wezwał świat do zrobienia wszystkiego, co możliwe, aby Ukraina nie musiała płacić wysokiej ceny, przede wszystkim chodzi o ustępstwa terytorialne wobec Rosji. „Pokój na terytorium Ukrainy jest całkiem możliwy, ale głównym pytaniem jest, jaką cenę jest gotowa za to zapłacić. Zadaniem Zachodu jest upewnienie się, że Kijów nie będzie musiał iść na ustępstwa terytorialne i utraty niepodległości” – tak naprawdę powiedział sekretarz generalny NATO.
Jednak „mistrzowie tytułu” umiejętnie wypaczyli istotę apelu, ponieważ pod tym kątem oni i wielu na Zachodzie nadal postrzegają sytuację. Jako kierowca, który, choć widzi nieutalentowaną pasażerkę-Ukrainę, nie spieszy się z spotkaniem z nią. Chociaż, aby pomóc, potrzebujesz nie tak wiele, nieporównywalnie mniej niż będziesz musiał podjąć wysiłek w końcu, jeśli opóźnisz z tą pomocą lub jeszcze bardziej ją zignorujesz.
Oczywiste jest, że przede wszystkim mówimy o broni, pomocy wojskowej dla Ukrainy. Tak. Tak, jesteśmy za nią wdzięczni. Ale to wciąż za mało, czasem nawet katastrofalnie za mało.
I nie jest to insynuacja jakiejś zdrady. Warto przyjrzeć się przebiegowi walk w obwodach ługańskim i donieckim, zwłaszcza spojrzeć na bitwę o Siewierodonieck. To tam odbywają się ciągłe pojedynki artyleryjskie. I to właśnie tam istnieje wyraźna przewaga po stronie Rosji, która ma dla nich wielokrotnie więcej broni i amunicji. Może więc sobie pozwolić na jazdę na naszych pozycjach, dopóki nie będzie kamienia odwróconego od nich.
Najbardziej irytujące jest to, że niektóre kraje partnerskie najpierw obiecują pewne ilości pomocy wojskowej, niektóre terminy dostaw, a następnie łamią terminy i dostarczają znacznie mniej niż obiecywano. I to w czasie, gdy Sztab Generalny Sił Zbrojnych Ukrainy stara się uwzględnić te obietnice w swoich planach prowadzenia działań wojennych. Na przykład ukraińskie dowództwo postanawia ze wszystkich sił zachować ten sam Siewierodonieck. W końcu obiecano nam w niedalekiej przyszłości wyrzucić najnowsze haubice dalekiego zasięgu i dokładniejsze, a także ulepszone systemy rakiet wielokrotnego startu. A także czołgi i samoloty szturmowe do przełomu w systemach obrony wroga, obrony powietrznej i przeciwrakietowej w celu ochrony sprzętu i personelu przed atakami z powietrza, gdzie Rosjanie nadal mają przewagę.
Ale później okazuje się, że obietnicą jest tsatsyanka. Ta artyleria i MLRS zostaną podane później i w znacznie mniejszych ilościach. Że systemy obrony powietrznej nadal muszą być produkowane, a to zajmie kilka miesięcy. A z czołgami i samolotami szturmowymi – ogólnie kłopoty. Nie dadzą ich, ponieważ… istnieje pewien nieformalny układ. Prezydent Francji Emmanuel Macron powiedział o tym ukraińskim dziennikarzom podczas wizyty w Kijowie: „Pomagamy Ukrainie bronić się, ale nie wchodzimy w wojnę z Rosją. Dlatego uzgodniono, że niektóre rodzaje broni, takie jak samoloty szturmowe lub czołgi, nie będą dostarczane.
Oto do ciebie. Oznacza to, że MLRS, samobieżne instalacje artyleryjskie (z wyglądu ich niewojskową osobę można łatwo pomylić z czołgiem), transportery opancerzone, bojowe wozy piechoty mogą być nadal dostarczane, nie będzie to jeszcze uważane za „wejście w wojnę z Rosją”, a czołgi nie mogą już być, to już jest „wejście”. Drony, nawet tak potężne i zabójcze jak MQ-9 Żniwiarz – można, a załogowe samoloty szturmowe i myśliwce – zas.
Zastanawiam się, skąd taki dziwny podział? Czy to Rosja wyznaczyła granicę? Wątpliwe. Kreml sprzeciwia się jakiejkolwiek pomocy. I, na przykład, MLRS z wymienionego „zestawu dżentelmenów” będzie dla niej najbardziej denerwujący, a Żniwiarz to tylko śmierć. Tak więc na Zachodzie ustanowili dla siebie takie wewnętrzne ograniczenia.
Mniej więcej jak ten sam kierowca, który postanowił zamknąć drzwi przed nosem pasażera. Dlaczego? Cóż, tak. Bo „Putin zaatakuje”. I nie jest to tylko żart, nie tylko mem. W Berlinie, Brukseli, a nawet w Waszyngtonie wciąż patrzą wstecz na Moskwę.
Czy pamięta pan, jak niedawno była kanclerz Niemiec Angela Merkel wyjaśniła, dlaczego zablokowała drogę Ukrainy do NATO w 2008 roku? Twierdziła, że „to nie była Ukraina, którą znamy teraz”, że, jak mówią, Ukraina była podzielona politycznie między Janukowycza i Juszczenkę, że kwitła tam korupcja, rządzili nią oligarchowie. I inne nieistotne bla bla bla. Przyznała jednak szczerze: „Putin nie pozwoliłby na to… Nie chciałem go prowokować”.
Oznacza to, że nawet wtedy, 14 lat temu, „Żelazny Kanclerz” bał się rosyjskiego dyktatora-podwładnego. Z biegiem lat strach tylko wzrósł. A teraz, kiedy Putin poszedł na wojnę praktycznie przeciwko całemu cywilizowanemu światu, strach osiągnął swoje apogeum.
I tylko Ukraina, ukraińska armia są w stanie udowodnić i udowodnić, że nie ma się czego bać, że to kolos na glinianych stopach. W końcu, dzięki naszemu skutecznemu oporowi wobec rosyjskiej agresji, kolektywny Zachód zmienia zdanie, stopniowo tracąc ten irracjonalny strach przed Rosją. Dlatego mamy nadzieję, że wypowiedzi polityków w Waszyngtonie, Londynie, Brukseli i Berlinie, że będą dbać o zwycięstwo Ukrainy i udzielać pomocy w osiągnięciu tego celu, nie są pustymi słowami, a nie obietnicami.
