Ukraina żywo dyskutuje na temat opublikowanych Cnn „trzy scenariusze”, zgodnie z którymi przebieg wojny może się dalej rozwijać. Po pierwsze: Rosja będzie stopniowo przejmować nowe terytoria. Drugi zakłada, że wojna wejdzie w wyniszczającą, pozycyjną fazę. Po trzecie: Rosja będzie zadowolona z wyników i będzie zabiegać o dyplomatyczne potwierdzenie wyjścia z działań wojennych. Żaden z nich nie zapowiada zwycięstwa Ukrainy. Żaden z nich nie bierze pod uwagę ewentualnej ekspansji działań wojennych na inne kraje lub innych niespodzianek.
To nie pierwsza próba obliczenia dalszego rozwoju wydarzeń. Podobne pesymistyczne scenariusze dla Ukrainy na początku czerwca w artykule w Wzgórze głosu użyczył już amerykański profesor stosunków międzynarodowych Andrew Latham. Dla większej perswazji swoich wniosków profesor przytoczył metodę słynnego detektywa Sherlocka Holmesa cytatem z książki „Znak czterech”: „Odrzuć wszystko, co niemożliwe, co pozostaje i będzie odpowiedzią, bez względu na to, jak niewiarygodne może się to wydawać”. Dlatego Latham ultimatum nie przyznaje, że wydarzenia mogą rozwijać się według innego scenariusza, którego nie przewidział, a klęska Federacji Rosyjskiej powinna zostać odrzucona jako niemożliwa.
Sherlock Holmes jest postacią fikcyjną, ale jego autor Sir Arthur Conan Doyle jest postacią całkowicie historyczną i prawdziwą. Był słynnym różokrzyżowcem, a zatem a priori wywodził się z zupełnie innych aksjomatów: z biblijnego „Drogi Pana są niezrozumiałe” lub, jak mówią ludzie, „Człowiek strzela, a Bóg nosi kule”.
Okazuje się, że autor książek o słynnym detektywie z Baker Street, w przeciwieństwie do bohatera literackiego, uważał, że wydarzenia nie rozwijają się zgodnie z wcześniej ustaloną trajektorią logiczno-pozytywistyczną. W przeciwnym razie, bez uwzględnienia czynników Fatale i siła wyższa, bieg wydarzeń może być przepisany na setki lat. Ta sama historia wielokrotnie udowodniła coś przeciwnego. Tak więc słynny historyk Timothy Snyder uważa, że z punktu widzenia historii zwycięstwo Ukrainy nad Rosją nie byłoby zaskoczeniem i przypomina, że w ostatnich dziesięcioleciach często mniejsze państwo wygrywało większe na polu bitwy.
W czasach, gdy ludzkość staje przed wyzwaniami o skali historycznej, jeśli nie egzystencjalnej, w naturalny sposób wzrasta zainteresowanie interpretacją wydarzeń i zrozumieniem świata z głębszej, duchowej perspektywy. A dziś przewidywania astrologów i numerologów są bardzo popularne, chociaż większość z nich okazuje się szarlatanerią.
W czasach Conana Doyle’a – Belle Époque – a w okresie międzywojennym zachodnie elity były pochłonięte żywym zainteresowaniem naukami okultystycznymi, mistycznymi i teozoficznymi, seansami duchowymi itp. Być może nie jest zaskakujące, że być może najlepsza literatura na ten temat została napisana w tym okresie, a wśród autorów – nasza rodaczka, pochodząca z Dniepru, Olena Bławatska, jest znana na całym świecie.
Fascynacja elit nieziemskimi pojawiła się oczywiście na długo przed XIX wiekiem: według dostępnych dowodów historycznych ponad 2000 lat pne na chińskim dworze astrologowie państwowi Hee i Ho byli zajęci na oficjalnych stanowiskach; w średniowieczu królowa Elżbieta I nie zrobiła ani jednego kroku bez konsultacji ze swoim nadwornym astrologiem, chwalebnym doktorem. Autor: John Dee. Napoleon Bonaparte zwrócił się do benedyktyńskiego mnicha Pierre’a Le Clerca o poradę astrologiczną.
Przejęcie rosyjskich elit władzy przez mistycyzm nie znało żadnych granic. Wiele napisano o niesamowitym wpływie Grigorija Rasputina na rodzinę królewską i samego cara Mikołaja II. Jednak Rasputin jest najbardziej znanym, ale dalekim od jedynego wróżbity, który został „wysuszony” w Carskim Siole. Najwyraźniej nie było wtedy w Rosji takiego, który nie zostałby przyjęty na carskim dworze z honorami, wódką i przekąską. Słaba Matrona Bosonipella, biskup Hermogenes, hieromnich Czarnych Setek Iliodor, bezręki narzekający niepełnosprawny Mitya Kolyaba i wielu innych – wszyscy oni kręcili rodziną królewską i rosyjską polityką, jak im się podobało. Ale szczególnym szacunkiem wśród królewskich małżonków i ministrów stanu cieszyły się oczywiście europejskie sławy, takie jak austriacki chiromante Karl Peren czy autorytatywny francuski okultysta Papus (Gerard Ancoss). Prowadził sesje przywołania ducha cara Aleksandra III i poradził Mikołajowi II, aby zdusił powstanie. Według danych dostępnych z wielu źródeł, Papius ostrzegał przed fatalnym wpływem Rasputina, a także przepowiedział katastrofę Domu Romanowów po własnej śmierci.
Wydawałoby się, że wraz z przybyciem bolszewików z przejęcia mistycyzmu w czasach materializmu socjalistycznego nie powinno być już śladu. Istnieją jednak dowody na wpływ rzekomo wywierany na Stalina przez „kremlowską wróżkę” Natalię Lwową. Rola słynnego „mentalisty” Wolfa Messinga pod Kremlem nie została jeszcze w pełni wyjaśniona, a cały ZSRR mówił o konsultacjach szczytu biura politycznego w uzdrowicielu Juna od wczesnych lat 1980.
Rosja Putina została podziurawiona pociągiem do okultystyczny, wraz z samym prezydentem. Do tej pory RKP popiera wojnę z Ukrainą i konsekruje rakiety balistyczne. Według danych dostępnych w prasie, prawosławny mesjanizm, tezy o tym, że „Moskwa jest trzecim Rzymem” są starannie wkładane Putinowi do uszu przez euroazjatyckiego filozofa Aleksandra Dugina, publicystę Aleksandra Prochanowa i bliskiego przyjaciela Putina Jurija Kowalczuka. „Wyzwolenie tej wojny jest monitorowane przez mistyków, historiozofów, jasnowidzów, kapłanów” – pisze Prochanow w swoich felietonach, tradycyjnie pełnych wielkiej władzy i populizmu.
W 2017 roku Putin, podczas „linii prostej”, zacytował książkę pisarza science fiction Pelevina o magii liczb. Teraz, coraz częściej w swoich przemówieniach, przeplatanych groźbami broni atomowej, cytuje Biblię. Już wcześniej Putin obiecał „pójść do nieba jako męczennik”. Inni moskiewscy politycy najwyższego szczebla nie są daleko za nim. Na przykład Dmitrij Miedwiediew niedawno wyróżnił się stwierdzeniem o „jeźdźcach Apokalipsy, którzy już są w drodze”.
Wydaje się, że okultyzm i szamanizm opanowały wszystkie gałęzie rosyjskiego rządu i biznesu. Według źródeł, szał na stosowanie prawosławnych świętych do relikwii już wygląda niewinnie w obliczu rosnącej popularności w rosyjskiej stolicy meksykańskiego kultu Santa Muerte. W tajemniczych okolicznościach zginęło już wielu rosyjskich oligarchów. Jednym z najnowszych przypadków jest śmierć byłego magnata naftowego Aleksandra Subbotina z dziwacznej „terapii żabą” w piwnicy szamana pod Moskwą. Sam Putin, według prasy, wraz z ministrem obrony Szojgu również nie gardzą szamańskimi rytuałami: prasa donosiła o hobby Putina, aby kąpać się z krwi gotowanego poroża młodych jeleni.
Niektórzy obserwatorzy uważają, że brutalna wojna rozpętana przez Putina przeciwko Ukrainie jest podyktowana nie tyle interesami geopolitycznymi, ile rosnącą skłonnością do mesjanizmu na tle postępujących chorób i refleksji na temat memento mori.
Według historyka Jurija Felsztyńskiego w historii istnieje cementowanie własnego imienia, które jest ważniejsze niż jachty, pałace czy ofiary z ludzi. Można więc przypuszczać, że ani liczba ofiar śmiertelnych wojny, ani straty gospodarcze nie odgrywają żadnej roli w procesie decyzyjnym Kremla. A do automatycznego wejścia w historię może wystarczyć naciśnięcie „czerwonego” przycisku do wystrzelenia strategicznej broni atomowej. I jest ku temu chęć. „Nie będziemy się chwalić, wykorzystamy to w razie potrzeby. Wszystkie nasze decyzje w tej sprawie zostały podjęte” – zagroził Putin w kwietniu.
Nawet przy wyborze symboli tej wojny – Z i V – litery, których nie ma w alfabecie rosyjskim, wielu czyta maskotkę. Istnieje wiele wersji, w tym znaczenie okultystyczne, na ten temat. Zamiast tego Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej oficjalnie „wyparło się” tajemniczej symboliki. Z ja V, stwierdzając, że znaki te nie są nawet „oficjalnymi symbolami wojskowymi”. Jak więc dostały się do obiegu?
Biorąc pod uwagę obsesję Putina i spółki na punkcie mistycyzmu, logiczne byłoby założenie, że zarówno wybór symboliki, jak i wybór nawet daty ataku na Ukrainę nie były przypadkowe. Wiadomo, że rosyjski atak na dużą skalę rozpoczął się 24.2.2022 r. Jednak sekretarz RBNiO Ołeksij Daniłow i kilka innych ukraińskich źródeł stwierdziło, że w rzeczywistości atak został zaplanowany na noc 22.2.22, a w ostatniej chwili, z tego czy innego powodu, Rosjanie zostali zmuszeni do przesunięcia inwazji na dwa dni. Nawiasem mówiąc, data rosyjskiej inwazji na Gruzję to 8.8.08.
Jeśli wyjdziemy z faktu, że Kreml rzeczywiście kieruje się w podejmowaniu decyzji daleko (lub nie tylko) racjonalnym rozumowaniem i logiką, a także w dużej mierze skupia się na wpływach okultystycznych i mesjanizmie, to tendencja do wybierania „świętych” dat i używania symboliki amuletu może wskazywać na niepewność we własnym zwycięstwie, co przejawia się w nieustannym poszukiwaniu patronatu „sił wyższych”.
W końcu Rosja nie jest wyjątkiem. Z historii wiadomo o obsesji na punkcie mistycyzmu nazistów. Członkowie tajnego stowarzyszenia Ahnenerbe • udał się z ekspedycjami do Tybetu w poszukiwaniu Szambali, a swastyka została wybrana jako symbol szczęścia i patronatu starożytnych „aryjskich przodków”. Podobieństwa między Niemcami Hitlera a Rosją Putina są uderzające, mówi historyk Timothy Snyder. Ale swastyka nie pomogła nazistom, „przodkowie” odmówili patronatu nazistów.
Wydaje się, że tej „niezrozumiałości ścieżek” historii i początku nowego zamieszania w Rosji obawia się nie mniej niż potężnych próbek zachodniej broni. Nazistowska Rzesza miała trwać tysiąc lat, a nagięta w kilku. Janukowycz i „regionalni” Euromajdanu poważnie przygotowywali się do drugiej kadencji i długiego pobytu u władzy. Reżim Janukowycza upadł w ciągu kilku miesięcy. W dramatycznych dniach sierpnia 1991 roku autor tych linii na własne oczy w Moskwie obserwował błyskawicę spadającą „imperium zła”. Upadek ZSRR trwał trzy dni i jeszcze kilka miesięcy na prawną konsolidację nowej rzeczywistości.
Warto zauważyć, że tylko nieliczni obserwatorzy i analitycy przewidzieli upadek sowieckiej dyktatury w tym czasie. Większość zalecanych scenariuszy w jakiś sposób przewidywała zachowanie ZSRR w takiej czy innej formie. „Najważniejszą, definiującą porażką CIA jest [це] niezdolność do przewidzenia upadku Związku Radzieckiego” – napisała 24 lipca 1994 roku. The Washington Post.
Dlatego dzisiejsze „scenariusze”, nawet jeśli są napisane zgodnie z metodami Sherlocka Holmesa, nie powinny być w ogóle brane w sposób łatwowierny. Czasami nawet kamyk na drodze może zmienić bieg historii.
