Dla każdej osoby obdarzonej darem krytycznego myślenia ta wojna nie powinna się wydarzyć. Dla każdego, kto przyjaźni się z logiką, jasne jest, że nie można rozpocząć wojny, gdy wszystko wskazuje na to, że zniszczy ona twoje własne państwo. Ale jak się okazało, te banalne rzeczy są zrozumiałe dla ludzi spoza Rosji. Że Rosja naprawdę ma swoją własną „logikę”. Że Rosjanie od dawna przekonują się, że wolno im wszystko na podstawie wymyślonego „prawa historycznego”. Dlatego wojny z Mołdawią (Naddniestrze), Gruzją i obecna brutalna agresja na Ukrainę oznaczają dla Rosjan jedynie kontynuację tradycyjnej polityki ich państwa. Co więcej, Rosja otwarcie kontynuowała to, co robiła przez wieki. Jednocześnie niszcząc nie tylko istniejącą strukturę międzynarodową, ale także cały system prawa międzynarodowego, który przez pewien czas gwarantował warunkowy pokój na świecie.
Jeśli spojrzysz wstecz co najmniej dwa stulecia wstecz, wyłania się dość jasny obraz – terytorium Rosji stale „rosło” z powodu agresji i zniewolenia sąsiadów. Rosja była autorytarnym despotyzmem niemal przez cały czas, gdzie ludzie byli traktowani jak materiały eksploatacyjne, w ogóle nie dbając o swój standard życia. Przez cały ten czas nie oferowała światu praktycznie nic pozytywnego, co poprawiłoby samopoczucie ludzi i doprowadziło do sprawiedliwości społecznej. Jeśli pojawiły się idee równości społecznej, to tylko w kategoriach totalitarnych – zrównania wszystkich w ubóstwie.
Cały czas, z wyjątkiem zasobów naturalnych, Rosja regularnie eksportowała wojny i rewolucje. Nawet II wojna światowa ze zwycięstwem nad faszyzmem zakończyła dla Rosji (w postaci ZSRR) dobrą okazję do zniewolenia znacznej części Europy. A wszystko to działo się albo za ostrą pozycją Zachodu, albo za jego milczącą zgodą. Zachód nie był bardzo przerażony groźbą eksportu światowej rewolucji socjalistycznej. To wtedy w ZSRR otwarcie oświadczyli: „Rozpalimy światowy ogień na całą burżuazyjną burżuazję”. Łatwo zaniepokojony, ale nie zmobilizowany, flirt stalina z Hitlerem. Podbój Czechosłowacji i niemiecko-sowieckie rozbicie Polski oraz początek II wojny światowej nie zakończyły się na tym.
Świat spokojnie obserwował, a często nawet brał czynny udział w tworzeniu układu dwubiegunowego. Niestety, nie zaakceptował przemówienia Churchilla w Fultonie z myślą o uduszeniu, zanim było za późno, osłabionej komunistycznej żmii. Zamiast tego zaczął się wycofywać i coraz bardziej liczyć z Moskwą, uznając w ten sposób jej prawo do agresywnych, agresywnych i destrukcyjnych zachowań.
Światu wydawało się, że rozprawienie się z dużym przeciwnikiem będzie wygodniejsze i bezpieczniejsze. W tym celu na przykład spokojnie pozostawił narody Europy Wschodniej Moskwie. Cierpiał z powodu tworzenia czerwonych brygad terrorystycznych, tworzenia antyizraelskiej koalicji krajów muzułmańskich, a nawet serii krwawych wojen w różnych regionach świata. Choć Moskwa zawsze bez skrywań demonstrowała swoje roszczenia do dominacji nad światem i to, że jeszcze intensywniej rozszerzy system totalitarny, świat postrzegał ją nie jako jawnego wroga, ale wroga, który ma prawo do swojej pozycji.
Rosja często i otwarcie stała się inspiratorem globalnego zamieszania z powodu serii „rewolucji” na Bliskim Wschodzie, w Afryce i Azji Południowo-Wschodniej. Potwierdził mizantropijne autorytarne i dyktatorskie reżimy, które pochłonęły dziesiątki, jeśli nie setki milionów ludzkich istnień. A wszystko to pod pozorem ustanowienia sprawiedliwego systemu socjalistycznego na świecie. I choć siły były niewspółmierne, a plany niemożliwe, poczucie bycia światową potęgą, którego wszyscy się boją, przyjemnie łaskotało próżność Kremla. Moskwa rozkoszowała się swoją ulubioną rzeczą – „koszmarem” całego świata. Przerażeni i przerażeni, albo rewolucjami i zamachami stanu, albo „sprawiedliwą” agresją, albo nawet użyciem broni jądrowej.
Trwało to do 1991 roku. Dopóki system komunistyczny nie upadł żałośnie. A potem elity polityczne, takie jak „głębocy ludzie”, uformowane na ideach kolonialnej dominacji, zaczęły łamać narkotyki. To tęsknota za sowieckim imperium i pragnienie zemsty mogą wyjaśnić szybkie przywrócenie reżimu „kadebeshniki” w Rosji. Rosjanie, którzy mieli grzech do ukrycia, szukali silnej ręki, która ponownie uczyniłaby Rosję wielką. Nie jest to wielkie zrozumienie potężnego i sprawiedliwego społecznie, ale globalnego ubezpieczyciela. Niestety, ani idee demokratyczne, ani liberalne nie były głęboko zakorzenione w Rosji. Rosjanie z łatwością zachowywali się wobec najnowszego autorytaryzmu i orzekali, że cały świat znów będzie się ich bał. Ponieważ w sensie rosyjskim bać się oznacza szanować.
Ale idee komunistyczne w świecie kontrolowanym przez ZSRR zniknęły wraz z upadkiem imperium sowieckiego. Ludowy socjalizm uległ erozji, a państwa narodowe ogłosiły niepodległość państwa. Rosja nie miała nic, co można by zaoferować światu, zwłaszcza swoim sąsiadom. Potrzebna była nowa ideologia, aby ożywić prawa autorytarnelenistwo w Rosji i, jeśli to możliwe, szybka reprodukcja imperium w starych granicach. Ideologia ta została przywołana w formie idei „świata rosyjskiego” – najnowszej mitologii rosyjskiej, opartej na wymyślonym prawie historycznym i prawosławnej misyjności. Taki patriarchalny doktryner, przy braku uniwersalnych ludzkich wartości i zasad oraz społecznej pełni, uczynił ideologię „rosyjskiego świata” wariantem rosyjskiego faszyzmu.
Od tego momentu Rosjanie nie musieli już ukrywać się za tym, że niosą światowe idee wyzwolenia społecznego. Albo światowe braterstwo proletariuszy. Oni sami zajęli swoje miejsce na szczycie piramidy. Obdarzając się, jak to jest w zwyczaju wśród faszystów, prawem do karania i niszczenia całych narodów. Aby ustalić, kto ma prawo istnieć i kto powinien płonąć w płomieniach ich „Solntsepyok”. Nic dziwnego, że Rosja powróciła do swojego naturalnego stanu. Do uosobienia zła świata. Stało się to możliwe, ponieważ nikt nigdy tak naprawdę nie ostrzegał Rosji i do niedawna nie sprzeciwiał się jej.
Wręcz przeciwnie, wiele krajów zachodnich wolało stosunki z Rosją, zaniedbując „małe” państwa i narody. Za super-zyski, które otrzymywali ze stosunków z rosyjskim reżimem faszystowskim, płacili za interesy Gruzji, Mołdawii i Ukrainy. I tylko Ukraina próbowała położyć temu kres. Od ostatnich sił odeprzeć rosyjskiego agresora i jednocześnie pokazać światu, że współczesna cywilizacja nie ma nic wspólnego z Rosją. Pokazać, że celem Rosji jest zniszczenie całego demokratycznego świata. Że współczesna Rosja powinna być traktowana jak podczas II wojny światowej do hitlerowskich Niemiec. Tylko to może powstrzymać Putina. Ale jak dotąd brak skonsolidowanej pozycji na Zachodzie wobec Rosji tylko zwiększa przekonanie Putina, że będzie na nich naciskał. Że rezerwa cierpliwości narodu rosyjskiego jest tak wielka, że oni, ze względu na obiecaną „velicję”, zjedzą nawet korę dębu, ale nie wycofają się.
A teraz o tym, dlaczego Putin nie może się zatrzymać i wycofać. Przed wojną uważano, że agresywna polityka zagraniczna Putina była przeznaczona wyłącznie dla konsumenta krajowego. Odwrócić uwagę społeczeństwa od głównych problemów wewnętrznych i zachować autorytarną i kleptokratyczną władzę „kadebrystów”. Zachowanie modelu władzy, do którego wolny świat i demokracja są najbardziej przeciwwskazane. Ogromne zasoby finansowe i propagandowe zostały rzucone na rozproszenie. Wydawało się, że wszystkie te propagandowe konstrukty są tak oderwane od prawdziwego życia Rosjan, że nigdy nie zostaną „zaakceptowane” w społeczeństwie. Ale naród rosyjski, przyniesiony do szala przez „pobedobyesii” i misyjność, wierzył dosłownie we wszystkie propagandowe bzdury. Teraz konieczne było, aby ten potwór karmił coraz więcej zdrowego rozsądku, a nawet zwykłej adekwatności. Stopień napięcia rósł coraz bardziej. Dlatego Rosjanie tak łatwo i entuzjastycznie odnieśli się do wojny z Ukrainą. Im większa wojna, tym wyższy poziom rosyjskiego patriotyzmu.
Dlatego dla Putina zatrzymanie się oznacza danie ludziom szansy na wyzdrowienie. Spójrz i spróbuj przynajmniej coś zrozumieć. Przynajmniej po to, by dostrzec rozbieżność między deklarowanymi przez władze celami na wojnie a okrutną rzeczywistością. A to jest gorsze niż groźba wewnętrznych niepokojów. Już samo pojawienie się opinii Rosjan o bezużyteczności i bezsensowności tej wojny nie pozwala Putinowi jej powstrzymać.
Warto pamiętać, że Putin chciałby nawet zawiesić wojnę na tym etapie. Wraz z porzuceniem okupowanych terytoriów ukraińskich na rzecz Rosji. Jak faktycznie legitymizować okupację. Putin potrzebuje zapowiedzi, aby przegrupować swoje siły i ponownie kontynuować agresję. Ale Ukraina się na to nie zgodzi. Ponieważ będzie to oznaczać, że Putin osiągnął swój początkowy, choć minimalny, cel.
Nie mniej ważny jest czynnik zewnętrzny. Putin potrzebuje wojny, aby tradycyjnie „koszmarować” cały świat zachodni dla Rosji. Postaw go w pozycji wspólnika lub bezradnego przegranego. I w ten sposób dyktować agendę całej światowej polityce. Porzucenie wojny i jej przerwanie oznacza dla niego pozbawienie się możliwości wpływania na światową politykę. Być w sytuacji, w której nikt się z tobą nie liczy. Kiedy przypisuje się ci rolę nie tylko światowego pariasa, ale chcą cię udusić sankcjami i siłą broni. Dlatego kontynuacja wojny jest dla Putina szansą na pozostanie przez pewien czas w kręgu światowych przywódców. O skuteczności tej techniki świadczy niestety kontynuacja komunikacji między europejskimi przywódcami Macronem i Scholzem z Putinem. Ciągłe rozmowy telefoniczne i przeglądy stanowiska Putina pokazują również, że przywódcy Francji i Niemiec nie widzą się jeszcze w nowej konfiguracji sił na kontynencie. Całkowita izolacja Putina będzie też oznaczać koniec dotychczasowego systemu. Macron i Scholz nie mogą nie zrozumieć tego.
P. S. Ten artykuł jest początkiem krótkiego cyklu o Rosji, Rosjanach i Putinie. I jak osiągnąć yaknszybkie zwycięstwo Ukrainy i likwidacja faszystowskiego reżimu w Rosji. Następny artykuł będzie dotyczył poszukiwania przez Ukrainę wiarygodnych sojuszników i możliwości wykorzystania rosyjskich zasobów.
