Nawet teraz, kiedy prawie cały świat podziwia wyczyn Ukraińców i przyzwoitą postawę prezydenta Ukrainy, krytyka naszego przywództwa politycznego nie ustępuje z pewnego segmentu. Do niedawna wydawało się, że był to ból fantomowy spowodowany powyborczą kontuzją. Niezadowolenie z miażdżącej przegranej w wyborach prezydenckich i parlamentarnych. Wciąż jednak istniały nadzieje, że po tym, jak prezydent Zełenski i jego ekipa potwierdzą prawdziwie patriotyczne stanowisko, wielu otworzy oczy. Przejrzą i przynajmniej przestaną atakować przywódców Ukrainy w tym strasznym czasie pod naciąganymi pretekstami. Jednak niestety w większości przypadków tak się nie stało.
Okazało się, że ci, którzy chcą wbić klin między współczesne kierownictwo polityczne Ukrainy i Siły Zbrojne Ukrainy, między ekipę rządzącą a Ukraińców – więcej niż wystarczająco. Taką intencję może zrozumieć bezpośredni wróg – Rosja i jej satelity. Ale dlaczego robią to ludzie, których nie można podejrzewać o brak patriotyzmu?
Niestety trzeba stwierdzić, że wszystko to jest niczym innym jak kontynuacją polityki zawstydzania Zełenskiego, która rozpoczęła się w czasie kampanii wyborczej. A natura pozostaje niezmieniona. Teraz chodzi o obgryzanie i zachowywanie pola wyborczego dla siebie, upokarzanie i okradanie najpotężniejszego konkurenta politycznego w nadchodzących wyborach.
Najgorsze w tym zjawisku jest to, że nawet groźba fizycznego zniszczenia Ukrainy nie przeszkadza przeciwnikom politycznym Zełenskiego. Z martwym uściskiem przylgnęli do krytyków wizerunku Zełenskiego stworzonego we własnej propagandowej wyobraźni. Dlatego warto już teraz przejść przez historię „gróźb” i „zdrad”, które miały pochodzić od wymyślonego Zełenskiego. Prześledź, jak się skończyły i ustal, które z obecnych fałszywych przewidywań mają stare korzenie.
A teraz o wszystkim po kolei. Niedawno przeciwnicy Zełenskiego uczynili z niego bezpośredniego agenta Putina, który śpi i widzi, jak skapitulować i oddać Ukrainę rosyjskiej surowości. Ale prawie trzy lata kadencji Zełenskiego pokazały coś przeciwnego: nie tylko nie skapitulował, ale umiejętnie prowadził obronę państwa. Udało mu się ustanowić funkcjonowanie organów państwowych w warunkach wojny i stworzyć potężną międzynarodową koalicję wspierającą Ukrainę. Niemniej jednak trubadurzy zdrady mają nawet swoje własne wyjaśnienie. Piszą, że nie ma w tym nic dziwnego, a nawet bardziej heroicznego – po prostu wypełnia swoje obowiązki służbowe. I ani słowa o tym, dlaczego jego poprzednik, będąc w znacznie korzystniejszych warunkach, nie zrobił przynajmniej części tego w latach 2014-2019?
Albo kiedy próbowali pokazać, że ukraińskie wojsko po prostu gardzi Zełenskim i podobno jest nawet gotowe udać się do Kijowa, aby go obalić. Co więcej, milczeli o tym, że dobra połowa wojska na linii frontu głosowała na Zełenskiego.
Czy pamiętasz manipulowanie weteranami i paradami? Jak próbowali zapobiec ustanowieniu normalnych więzi między prezydentem a wojskiem. Że w warunkach wojny groziła anarchia i całkowity upadek państwa. Jakże starali się w każdy możliwy sposób ośmieszyć każdą wizytę Zełenskiego na linii demarkacyjnej. Jeśli zostanie zapomniany, radzę przewrócić strony „liderów opinii publicznej” i upewnić się, że ich „janeloch” jest absolutnie identyczny w swojej postawie z obecnym bohaterem Ukrainy bez przesady. Pojawia się naturalne pytanie, ale kto skorzystał na takim ośmieszaniu Prezydenta Ukrainy? Tylko Rosja, mówisz? Nie, oczywiście, że nie.
Głównym beneficjentem takiej irytacji byli ci, którzy wciąż próbują argumentować, że Zełenski w ogóle nie jest zaangażowany w sukces bohaterskiej obrony Ukrainy. Że to wszystko zawdzięcza tylko Siłom Zbrojnym Ukrainy i bohaterskiemu narodowi ukraińskiemu. Próbują wbić klin między polityczne przywództwo państwa a Siły Zbrojne Ukrainy. Twierdzą, że Siły Zbrojne robią to, czego nie robią przywódcy polityczni. Że armia jest jak oddzielna jednostka i nie ma nic wspólnego z przywództwem państwa, które „nie pozwoli” i „nie pozwoli”. To, co prowokuje dowództwo wojskowe do nieposłuszeństwa, popycha do niewypełnienia rozkazów wojskowych. Raz za razem zmuszając dowództwo wojskowe do odwrócenia uwagi od wojny i zademonstrowania pełnej harmonii z ekipą Zełenskiego.
W niektórych miejscach można nawet przeczytać emocjonalne wypowiedzi wojska personelu niższego dowództwa z groźbami użycia broni przeciwko państwowym „zdrajcom”. Ci, którzy powtarzają te naprawdę szkodliwe i zbrodnicze tezy, powinni wiedzieć, że w każdym państwie to przywództwo polityczne określa, co armia powinna robić, a nie na odwrót. W przeciwnym razie alternatywą jest anarchia, zwierzchnictwo lub krótka dyktatura wojskowa i katastrofa. Znowu ci, którzy martwią się, że wojsko nie wybaczy ekipie Zełenskiego zdrady, że się zbuntują i wypędzą ich, zapominają powiedzieć, co stanie się po tym „odejściu”.
Warto też przypomnieć o szerzeniu się opinii o odrzuceniu przez społeczność międzynarodową i przywódców czołowych krajów zachodnich komika jako prezydenta. Na przykład, rozmawiali tylko z prawdziwymi i solidny polityk, a teraz na Ukrainę czeka kompletne fiasko. Taka była przepowiednia nienawistników Zełenskiego. A co teraz widzimy? Stałe przemówienia Zełenskiego są spotykane i eskortowane w większości parlamentów na całym świecie. Rozmawia z nim i wyraża poparcie przywódców większości zachodnich demokracji. Przywódca Wielkiej Brytanii nazywa go niczym więcej niż swoim przyjacielem. Zwykli ludzie postrzegają go jako polityka nowego pokolenia i mają duże nadzieje na zmiany w sobie. W tym samym czasie na Ukrainie, obrażony i usunięty rząd „ich” dalej: Zełenski napisał przemówienie, a on tylko je wyraził. Tak, spisał się dobrze, bo aktor. On tylko odgrywa tę rolę. A ci, którzy są bardziej „miłosierni”, z wysokości swojej intelektualnej i moralnej wysokości, twierdzą, że Zełenski się rozwinął. Zmienione. To się właściwie zmieniło. Zmieniło się to nie pod względem uprawiania pseudopatriotyzmu, ulubionego zawodu opatentowanych krytyków, ale w skutecznym przywództwie państwa, które jest w ogniu wojny.
I o krytyce. Teraz zmodyfikowana wersja krytycznej „piosenki” jest następująca: mówią, że musimy przynajmniej skrytykować Zełenskiego za coś, ponieważ jest to wymagane przez prawa demokracji i aby zapobiec dyktaturze. Oczywiste jest, że mieszkańcy starych baniek w sieciach społecznościowych pozostają najbardziej krytyczni wobec Zełenskiego. Co zaskakujące, bez najmniejszego powodu próbują przywłaszczyć sobie zbiorowy głos ukraińskiego społeczeństwa. Próbują z przyzwyczajenia nakreślić „czerwone linie” ukraińskim władzom i grożą im nieufnością ze strony społeczeństwa. Agitatorzy dla wszystkich dobrych przeciwko wszystkim złym próbują narzucić władzom swoje cenne rady, a jeśli nie wezmą ich pod uwagę, przewidują całkowite fiasko.
Jeden z ekspertów, który już dawno opuścił Ukrainę i naturalizował się w Warszawie, napisał niedawno: „Społeczeństwo ma prawo wyrazić swoje niezadowolenie, jeśli widzi zagrożenie dla kraju w działaniach władz. Dobrze, jeśli prezydent rozumie nastroje społeczne”. Uważam ten komentarz za orientacyjny i wielopoziomowy. Po pierwsze, biegły a priori podejrzewa zdradę w działaniach władz. Nie mając dostępu do pełni informacji, nie wiedząc prawie nic o konkretnej intencji, pozwala sobie na takie uogólnienia. Wydaje się, że w takiej sytuacji jest więcej plemiennego piętna utraty „właściwej” władzy niż analizy politycznej. Po drugie, autorka domyślnie daje sobie prawo do wypowiadania się w imieniu społeczeństwa i krytykowania władz, mimo że władza ta została wybrana w demokratycznych wyborach głosami większości obywateli.
Najciekawsze jest to, że rozumie, że w „demokratycznym kraju decyduje przywództwo polityczne, ale społeczeństwo daje ocenę tego”. Dokładnie. Ale taka ocena jest przekazywana władzom przez społeczeństwo w ogóle, demokratyczne wybory. A nie w mediach społecznościowych, anonimowych kanałach telegramu czy w zaangażowanych mediach. Podobnie stwierdzenie, że „ślepe zaufanie do przywództwa politycznego stanowi zagrożenie” nie działa w stanie wojennym. Chcę tylko zapytać, dlaczego uważa, że zaufanie Ukraińców do obecnego prezydenta, który pokazał się najlepiej w tej wojnie, jest ślepe? I czy takie manipulacje nie przypominają oskarżeń Zełenskiego o to, że kanały propagandowe Medwedczuka zostały zakazane decyzją Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony? Kanały, które uważały, że zasłużenie krytykowały władze i wyrażały alternatywne poglądy.
Lepiej milczeć na temat puli medialnej jednego byłego prezydenta. Można go ograniczyć do wniosku, że szerzenie kłamstw i manipulacji nie ma nic wspólnego z pluralizmem myśli. Choć istnieją podobieństwa między ówczesną a obecną krytyką, zarówno wtedy, jak i teraz Zełenski jest oskarżany o dyktatorskie maniery i ograniczanie wolności słowa. Podsumowując jednak trzeba powiedzieć, że krytyka zapobiega wielu nieszczęściom. Nie pozwala na pojawienie się autorytaryzmów i dyktatur. Ale tylko krytyka ma taką uzdrawiającą moc na niewyobrażalnych podstawach.
P.S. Dlaczego mielibyśmy się rozpraszać i zwracać uwagę na tak naprawdę już marginalne środowiska polityczne, które nie tylko nie osiągają poziomu popularności Zełenskiego, ale nawet nie pozbywają się w bliższej perspektywie politycznej? Mówią tam coś na herbatę, robią selfie, kłócą się, naśladują. Popiera je niewielka liczba osób, które utraciły wpływy społeczne, a waga każdego z nich jest równa jednemu głosowi w lokalu wyborczym. Jest to jednak dalekie od przypadku. Brytyjski premier Boris Johnson bardzo trafnie skomentował sytuację z ukraińsko-rosyjskimi rozmowami. On zaakcentował, że podpisanie ukraińsko-rosyjskiej ugody powinno nastąpić tylko wtedy, gdy stanowisko Ukrainy w negocjacjach będzie „tak silne, jak to tylko możliwe”. Złote słowa. A Ukraina może osiągnąć te najsilniejsze pozycje tylko dzięki skoordynowanym działaniom politycznego kierownictwa państwa, Sił Zbrojnych Ukrainy, obrony terytorialnej i korpusu dyplomatycznego. Dlatego staje się naprawdę oczywiste, do czego mogą doprowadzić próby wbicia klina i przeciwstawienia się władzom politycznym i Siłom Zbrojnym.
