„Galicyjczycy wiedzieli wszystko”, „Obwód lwowski zapewnia wszystko i pomaga wszystkim”, „gdyby wybrano czornowił, to by się to nie stało”, „Bandera stał się bohaterem narodowym”, „staliśmy się prawdziwym narodem, o którym długo mówiono w Galicji”, „Zachodnia Ukraina jest w stanie wojny z Rosją od 1939 roku”, „jesteśmy tu ludźmi kultury, a nie jak imigranci”, „gdyby dotarli do Lwowa, pokazalibyśmy im”…
Dziesiątki znanych osób, setki wiadomości i wypowiedzi w tym stylu zaczęły pojawiać się od drugiego tygodnia kolejnej rosyjskiej agresji. Świadczą o jednym: niektóre elity polityczne, kulturalne, edukacyjne i galicyjscy intelektualiści nie rozumieją, co się dzieje i szukają podobieństw tam, gdzie ich nie ma, chcą nadać wojnie z Rosją „galicyjski smak” i pokazać niektóre z ich regionalnych osobliwości.
Jednak ci ludzie powinni zrozumieć, że teraz bardziej pomagają dzielić społeczeństwo, niż jednoczyć się. A trzech ataków rakietowych na Lwów nie da się nawet w niewielkim stopniu porównać z tym, czego doświadczają teraz ludzie w Mariupolu. Nie można porównać „trudnego życia” z tyłu z tym, czego doświadczyli ludzie w Bucze, Hostomelu, Irpenie, Czernihowie, Charkowie.
Wielkie podziękowania dla wszystkich, którzy zostali i pomagają krajowi w trudnych czasach. Jednak teraz to nie jest 2014 rok i nie Majdan. Konieczne jest zrozumienie, kto przyjął główny cios i utrzymał postęp Rosjan, a teraz odrzuca ich „za krawężnik”. Motywacją tych obrońców nie była czyjaś słuszność, ideologia czy chęć udowodnienia czegoś, ale życie – własne, krewnych, przyjaciół, kraj.
Oddanie życia za Ukrainę jest bezcenną ofiarą. Nie powinniście porównywać go z niczym i wiązać z własną, wciąż żywą reprezentacją świata i życia. Ludzie wykonują swój obowiązek i chcą ratować innych, a nie udowadniać, że ktoś w 1991 roku miał rację lub niesprawiedliwie przegrał wybory w 1994 roku.
Nie ma i nie było żadnego mesjanizmu wśród mieszkańców Lwowa / Galicyjczyków i nie będzie mesjasza. Należy to zrozumieć i nie próbować „ciągnąć buta na kuli ziemskiej”. Zwroty, że gdyby Galicyjczycy posłuchali i wybrali Czarnowila na prezydenta, nie byłoby wojny – to jest manipulacja i samooszukiwanie się. To samo, co „nieprzystąpienie do NATO powstrzyma rosyjską agresję”.
Teraz nie ma już znaczenia, co się stało. Najważniejsze jest to, że Ukraina jest zjednoczona. Teraz kierunek rozwoju kraju określa rodowity Krzywy Róg, a rodowity region Żytomierza zajmuje się obroną, tyły zapewniają Galicyjczycy, mieszkańcy wschodu kraju otrzymują cios, a chłopcy i dziewczęta z całej Ukrainy trzymają cios i zadają straty wrogowi. Nie powinniśmy mieć żadnych regionalnych blasków i osobliwości w polityce, edukacji oraz narodowym micie i idei. Mieszkańcy Doniecka próbowali już narzucić swój światopogląd krajowi, a dla nich i kraju nie skończyło się to dobrze.
Teraz aktywny etap wojny dotyczy całej Ukrainy, a nie tylko poszczególnych regionów. Rosja zabija Ukraińców, a nie „Galicyjczyków” czy „mieszkańców Doniecka”. Nie dzielimy zabitych Ukraińców zgodnie z zasadą regionalną. Nie trzeba tego robić w zwykłym życiu i nie dzielić się zwycięstwami i problemami między regionami. Toczymy wojnę o byt kraju. Musimy przetrwać, wygrać, zacząć budować nowe państwo. A nie w czasie wojny, aby powiedzieć, kto jest komu i co jest winne.
Lwów i Galicyjczycy będą musieli wreszcie przestać mówić trochę o swojej osobliwości i Piemoncie. Pomyśl o tym, co dzieje się w kraju, a nie próbuj budować chwały zbawicieli kraju, siedząc na bardzo głębokim tyłku i mówiąc, kto i jak powinien bronić kraju. A wszelkie próby narzucenia obecnej wojnie jakiejś ideologii sprzed stu lat lub podniesienia zasług jednostek czy regionów na piedestał są niczym innym jak pomaganiem wrogowi w rozbrojeniu Ukraińców.
Nie jest też konieczne narzucanie teraz żadnej ideologii i mitu narodowego dla całej Ukrainy. Nie jesteśmy państwem totalitarnym, ale demokratycznym, wszystko uformuje się z czasem, bez nacisków i przymusu. Najważniejsze dla państwa jest ustalenie ram, które będą się różnić od rosyjskich podejść.
Nie należy się cieszyć, że wszyscy mówią o Stepanie Banderze i w końcu Galicyjczycy mają rację. Ta postać jest wyrwana z kontekstu opowieści. Jego postrzeganie jest często podyktowane nie zrozumieniem roli polityka, ale dokuczliwą reakcją Rosjan na Banderę. Nie był i nie jest bohaterem narodowym, przywódcą narodu ani ważną postacią historyczną. To nic innego jak mem wojskowy i odpowiedź rosjan na ich twierdzenia o nazistach. Jest na tym samym poziomie, co fraza z adresem, pod który powinien udać się rosyjski statek. Im dalej od wojny, tym więcej ludzi o niej zapomni.
To samo dotyczy podboju Kubana, o którym mówią teraz niektórzy liderzy opinii. Ale niestety nie wszyscy rozumieją, że Kuban to nie Ukraina przez długi czas, to region problemowy. Z jakiegoś powodu uważa się, że od Karpat po Kaukaz jest celem Ukrainy. Dla tych, którzy siedząc we Lwowie lub Tarnopolu, starają się stworzyć „ukraińskie imperium”, mogę tylko zaoferować pójście na front. Widzieliśmy już Krym i część obwodów donieckiego i ługańskiego od ośmiu lat, a wy próbujeciemożesz narzucić wojnę w stylu rosyjskim na agendę.
Zwroty takie jak „Galicyjczycy wiedzieli wszystko i wszystko rozumieli” są obrzydliwym i przedwczesnym pragnieniem wyróżnienia się jako mądrzejsi i bardziej wyjątkowi. Chęć pokazania, że jesteśmy w stanie wojny z Rosjanami od dziesięcioleci i dlatego wiemy, kim oni są. Ukraina przeżyła Hołodomor i wypędzenia do obozów, masowe zniszczenie zarówno przez Rosjan, jak i nazistów. Dlatego mówienie, że tylko Galicyjczycy przeżyli okrucieństwa, jest jawnym kłamstwem. Próba pokazania, że ktoś cierpiał bardziej i ktoś współpracował, jest jawną manipulacją, która pomaga wrogowi szerzyć mity o różnych odmianach Ukraińców.
Dla każdego mieszkańca Ukrainy, teraz bycie identyfikowanym jako Ukrainiec powinno być normą. Wcześniej wykazywaliśmy się bardzo mocno przynależnością regionalną, utożsamialiśmy się z miejscem zamieszkania, jako wspólnota i wspólnota. A teraz to zaszczyt nazywać się Ukraińcem. Mamy dobrą sytuację, w której ludzie czują się odpowiedzialni za społeczność i wyraźnie wskazują, że są Ukraińcami. I mniej artykułowana przynależność regionalna.
A w pierwszych dniach wojny wróg wywierał presję na różnice regionalne, próbując sprowokować nienawiść między ludźmi. A niektóre z naszych mediów aktywnie pomogły, mówiąc, że ludzie bez kultury przybyli ze wschodu kraju, którzy muszą być tutaj wychowani. I lwowski „prawdziwy Bandera” to zrobi.
Zwycięstwo w wojnie z Rosją będzie zwycięstwem Ukrainy i jej narodu, równoważnym dla wszystkich. Teraz mamy szczególny kraj, który wbrew wszystkiemu pokazał jedność, siłę, godność, pragnienie wolności i odpowiedzialności.
Przestajemy przedstawiać wizję konkretnego regionu lub jego pragnienia. Teraz rozpocznie się tworzenie zjednoczonej i niepodzielnej Ukrainy, ponieważ stała się naprawdę cenna – Ojczyzna, dla której są gotowi umrzeć i zniszczyć najeźdźców. Teraz na pierwszym planie jest Ukraina i jej problemy, a nie Donbas, Galicja czy Kijów.
Teraz ważna jest pamięć historyczna i zrozumienie związków przyczynowych. Do czego prowadzą wyrwane z kontekstu wydarzenia i postacie historyczne – widzimy teraz w miastach i wsiach Ukrainy. Najpierw zaczęliśmy rozmawiać o rozwoju, a to było w czasie wojny. Ważniejsze stało się dla nas pokazanie, że jesteśmy demokratycznym krajem wolnych ludzi z wartościami i pragnieniem tworzenia, a nie niszczenia. Sami w końcu zaczęliśmy mówić o kraju jako o odrębnym podmiocie, a nie aneksie do Rosji. Teraz coraz mniej słyszymy, co należy zrobić inaczej niż w Rosji, a coraz bardziej, że musimy myśleć o tym, jak się rozwijać, co robić i do czego dążyć.
Wszystkie narzucone ideologii agresji skopiowane w Rosji sprawiają, że wyglądamy jak oni. Mit narodowy powinien powstać nie na konfrontacji z Rosją, ale na potrzebach Ukrainy i Ukraińców. Osobliwości regionów mogą być kulturowe i zwyczajowe, ale nie polityczne lub ideologiczne. Wywyższenie jednego nad drugim nie doprowadzi do zrozumienia. A teraz mamy szansę na ogólnoukraiński dialog i dyskusję o problemach.
