Afgański temat nie schodził z pierwszych stron światowych mediów od ponad miesiąca. I najprawdopodobniej nie zniknie wkrótce w tle. Trudno zapomnieć o nagraniach z brawurowymi talibami obnoszących się ze zdobytą amerykańską bronią, a tym bardziej o chaosie na lotnisku Hamid Karzaj w Kabulu, gdzie ludzie byli gotowi ryzykować własne życie tylko po to, by uciec z kraju zdobytego przez talibów.
w Ukrainie słowo „Afganistan” stało się bałaganem w ciągu ostatniej dekady ZSRR. Przedstawiciele mojego pokolenia doskonale pamiętają jak słowo to wdarło się z trąbą powietrzną do naszego codziennego, stagnacyjnego życia socjalistycznego. Ktoś wypowiedział to z przerażeniem, ktoś z dumą, ktoś z nadzieją. Tak, byli tacy, którzy chcieli iść na tę wojnę: z powodów militarno-romantycznych lub czysto pragmatycznych. Ktoś, ulegając sowieckiej propagandzie, starał się zostać bohaterem, aby pokryć swoje imię chwałą. Ktoś zrozumiał, że weterani wojny w Afganistanie otrzymają znaczne przywileje, w szczególności za wstęp na uniwersytety. Nawet legalny mógł wejść bez konkurencji. Nikt nie odważył się wydalić weteranów z instytutów za sukces akademicki lub pijacką rozpustę. Dla „Afgańczyków” prawa nie zostały napisane.
W tamtych czasach trudno było znaleźć osobę, rodzinę, która nie zostałaby dotknięta inwazją armii radzieckiej w Afganistanie. Ktoś wykonał „dług międzynarodowy”, ktoś spotkał cynkowe trumny lub kalekiego krewnego.
Czarne dni zaczęły się dla studentów. Nie było już odroczenia od armii, zostały zabrane po pierwszym lub drugim roku, nie pozwalając im przejść przez departament wojskowy i otrzymać stopień oficerski. Wszyscy byli wiosłowani, ani płaskostopie, ani choroby serca, ani żołądka, i kolejne 90% dolegliwości, na które poborowi otrzymali wcześniej „biały bilet” ze służby. Dlatego prawie niemożliwe było „odbicie się”.
Oficjalne wydatki na samą wojnę afgańską wyniosły 5 miliardów rubli rocznie. W rzeczywistości koszty tajne i pośrednie były znacznie wyższe.
Negatywne nastawienie społeczeństwa, oddzielenie młodych ludzi od pracy i nauki oraz gorączkowe wydatki finansowe ostatecznie przyczyniły się do przyspieszenia upadku Związku Radzieckiego.
A teraz niektórzy rosyjscy analitycy próbują narzucić „afgański” scenariusz dla ZSRR na amerykańskiej ziemi. Mówią, że Stany Zjednoczone i ich sojusznicy zainwestowali biliony dolarów w Afganistanie, prowadzili tam dużo broni, szkolili armię przez 20 lat i realizowali różnorodne projekty edukacyjne, medyczne i infrastrukturalne. I wszystko jest daremne. Dlatego wyciągnięto wniosek: afgańska klęska Stanów Zjednoczonych doprowadzi do upadku samego kraju, jak to miało miejsce w przypadku ZSRR. Co więcej, niezdolność całego świata zachodniego do demokratyzacji jednego kraju wskazuje na jego całkowitą słabość, przewiduje szybki upadek.
Co ciekawe, ich ukraińscy koledzy śpiewają również w zgodzie z rosyjskimi ekspertami międzynarodowymi. I nie chodzi tu o kanapowych ekspertów, ale o utytułowanych politologów. Na przykład pisarz, analityk polityczny, kandydat nauk politycznych Siergiej Postolovsky w kolumnie na stronie internetowej magazynu „NV” stwierdza:
„Liczy się to, że teraz Stany Zjednoczone są plątaniną sprzeczności, wewnętrznych konfliktów i niezrozumienia, w którą stronę pójść dalej. Ważne jest również to, że wiele krajów patrzy teraz na Waszyngton i same nie rozumieją, co robić dalej. Apatia i niepewność są tym, co towarzyszy codziennemu życiu dzisiejszych krajów demokratycznych.
A jednocześnie dyktatury i autokraci naszych czasów bez wątpienia kontynuują swój postęp. I to jest sygnał nie tylko dla Stanów Zjednoczonych, ale także dla demokracji w ogóle. Może się przecież zdarzyć, że za dziesięć lat „amerykański efekt domina” doprowadzi do tego, że autokracja czy „oświecona dyktatura” pokona demokrację, bo będzie skuteczniejsza w sensie ekonomicznym i kwestii ochrony socjalnej obywateli.
W końcu nic nowego, ponieważ tak wiele razy różni politolodzy, kulturoznawcy, filozofowie ogłaszali śmierć cywilizacji zachodniej. Nawet z kultowej książki „Zmierzch Europy” Oswalda Spenglera, napisanej pod wrażeniem I wojny światowej. A potem okazuje się, że „wiadomość o śmierci była przedwczesna”, ponieważ świat zachodni nadal żyje, kwitnie, a nawet pozostaje w globalnej awangardzie.
Dlaczego wycofanie wojsk amerykańskich z Afganistanu nie jest bynajmniej porażką Stanów Zjednoczonych w wojnie, napisała już nasza publikacja, podając argumenty, które powinny być sapienti sat. Tak więc wielu było przerażonych materiałem filmowym chaosu na lotnisku w Kabulu. Rzeczywiście, nie było czegoś takiego podczas wycofywania wojsk radzieckich z Afganistanu w 1989 roku. Ale czy to wskazuje na wyższość ZSRR nad Stanami Zjednoczonymi? Państw? Wcale. Bo wtedy, 32 lata temu, nawet ci Afgańczycy, którzy kolaborowali z okupantami, nie chcieli dostać się do sowieckiego raju. Ale teraz dążą do Ameryki. Tak, i tak bardzo, że są gotowi przylgnąć do podwozia samolotu, dostać się do Stanów Zjednoczonych lub umrzeć.
Ale odejdźmy od Zachodu i zwróćmy uwagę w Ukrainę i konsekwencje dla niej zakończenia kampanii afgańskiej. Oto wspomniany już Sergey Postolovsky pisze:
„Wypowiedź Bidena powinna przyspieszyć objawienie w Ukrainie. Musimy zrozumieć, że teraz na pewno Stany Zjednoczone nie wyślą ani jednego żołnierza na śmierć w ukraińskim Donbasie. Zmniejsza się również prawdopodobieństwo planu wprowadzenia sił pokojowych, a jeśli taki plan zostanie wprowadzony, to dopiero po wdrożeniu przez Ukrainę „formuły Steinmeiera” i pod warunkiem udziału rosyjskiego kontyngentu w misji pokojowej w Donbasie. Czy jest to dla nas korzystne? Pytanie jest retoryczne”.
Jest to apel prezydenta USA Joe Bidena do narodu w związku z wycofaniem wojsk z Afganistanu. Warto zwrócić większą uwagę na jeden akapit z tego wystąpienia:
„Decyzja w sprawie Afganistanu nie dotyczy tylko Afganistanu. Mówimy o końcu ery dużych operacji wojskowych mających na celu przekształcenie innych krajów. Przeprowadziliśmy misję antyterrorystyczną w Afganistanie, aby walczyć z terrorystami i powstrzymać ataki. Ale przekształciła się w budowę narodu, w próbę stworzenia demokratycznego, spójnego i zjednoczonego Afganistanu, czego nigdy nie zrobiono w wielowiekowej historii tego kraju. Porzucenie tego światopoglądu i rozmieszczenie wojsk na dużą skalę uczyni nas silniejszymi, bardziej wydajnymi i bezpieczniejszymi w kraju.
Chodzi więc tylko o „koniec ery wielkich” Wojskowy operacje transformacyjne innych krajów”. Jest więc mało prawdopodobne, aby Waszyngton wysłał kontyngent wojskowy w Ukrainę, aby chronić Ukraińców przed rosyjską agresją. Ale czy ktoś naprawdę na to liczył? Czy to bardzo naiwni ludzie.
Ale administracja USA nie odmawia pomocy Ukrainie w przeprowadzaniu demokratycznych reform i budowaniu struktur bezpieczeństwa oraz w innych kwestiach bezpieczeństwa. Świadczą o tym porozumienia podczas wizyty prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego w Stanach Zjednoczonych. Ostateczne memorandum podpisane przez Zełenskiego i Bidena wyraźnie oddaje intencje stron do przeniesienia współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa na nowy poziom. I zauważ, że nie ma wzmianki ani o „formule Steinmeiera” w szczególności, ani o porozumieniach mińskich w ogóle.
I w tym kontekście wycofanie wojsk amerykańskich i sojuszników z Afganistanu powinno być wyłącznie z korzyścią dla Ukrainy. W końcu od teraz Zachód nie wyda szalonych kwot na tę kampanię. Według ekspertów same Stany Zjednoczone wydawały około 300 milionów dolarów dziennie na sprawy afgańskie. To przerażające nawet sobie wyobrazić. Zwłaszcza jeśli założymy, że te środki mogłyby być wykorzystane w Ukrainie. Tak, co najmniej jedna dziesiąta z nich.
Od teraz Zachód będzie mniej skupiał się na regionie Azji Środkowej, więc hipotetycznie więcej troski może okazać Ukrainie. Czy będzie chciał? Muszę chcieć. Zwłaszcza Stany Zjednoczone, ponieważ obecna administracja Białego Domu desperacko potrzebuje jakiejś historii sukcesu w polityce zagranicznej na tle niezadowolenia obywateli amerykańskich z „afgańskiej porażki”. Ukraina jest bardzo przywiązana do takiej roli. Miejmy więc nadzieję na najlepsze.
