Осы жылғы Журналист күнінің біржақты жағымды жағы — фильмде Гордонның «лучисттің жаны… сен журналист екенсің дегенді білдіреді». Соғыс әлі күнге дейін осындайларды кесіп тастайды.
Бірақ Невзоровтың азаматтығы төңірегіндегі күйзелістер мен Овсянникованың Украинаға кіруге талпынысы отандық журналистиканы неге «жақсы көретінімізді» ұмытпайды.
Ал бұл бір кездері көрнекті украин публицисті Дмитрий Донцов брендке айналған «екіншілік», «рутенизм» немесе басқа да «хуторизм» туралы емес. Біз мұны қалай жоққа шығарсақ та, Украинадағы ресейліктердің жайлы екендігі факт болып қалуда. Олардың жұмысына сұраныс бар, әйтпесе Ганапольский, Пионтковский, Иларионов және басқа да жолдастары барлық телеарналарда көрсетілмейтін еді. Тіпті Кац немесе Невзоров сияқты «жақсы орыстарға» қарсы күрес ортақ ақпараттық кеңістік туралы қайғылы ақиқатты растайды.
Бұл жайлы болғанша жалғасын тапқанша, бізді қызықтырады. Қазір біздің «ақырғы ізгі ниетіміз» олармен сырттай талқылауда болады. Себебі балама жоқ. Егер, әрине, кешегі жаңалықтардың тәулік бойы телехикиадасын балама ретінде қарастырмайынша.
Жаңаша мысал келтірейік. Жақында Петр Порошенко Украинадан кетіп қалды. Бұл туралы әркім жазды, содан кейін біраз тынышталды. Мен Дональд Тускпен кездестім, сөйлестім, суретке түстім.
Яғни, азамат ретінде Кацтың кім екеніне мән бермеймін – оның өз істері, өз мемлекеті және өз аудиториясы бар. Иә, мен Невзоров соншалықты жиі көрінбейді. Бірақ мен Украина азаматы ретінде Петр Порошенкомен кездескен Дональд Туск туралы оқуға қызығушылық танытқан болар едім. Польшадағы саяси жағдай туралы, Платформа мен ПИС туралы, Смоленск апатының салдары туралы, Качиньский мен Тусктің одан кейінгі мінез-құлқы туралы, Германияның поляк саясатына ықпалы туралы, Меркель мен Путин туралы. Егер Зеленский Моравьеки және Дудамен кездессе, ал Порошенко Тускпен кездессе, онда бұл бір нәрсені білдіретін шығар?
Келесі ресейлік журналистика метрінің «таза суы» емес, украиналық ақпараттық кеңістікте осылай жетіспейді.
Әрине, бұл журналистиканың немесе БАҚ-тың ғана проблемасы емес, ондай жақсылық барлық жерде толық. Мысалы, біздің шіркеулеріміз де «орыс шарасына» «ақырғы қоштасу» деп ұзақ әрі сенімді түрде жариялады. Сондай-ақ, батыста біз әлі күнге дейін оның бір бөлігі ретінде қабылданып жатқанымыз да таң қалдырады. Бәлкім, бір қарағанда ажырату оңай емес шығар?
8 шілдеде Львов қаласында римдік католиктер, әдеттегідей, тыныш әрі көрінбейтіндей, Дукладан Джон күнін атап өтеді. Тіпті Уикипедияны аша отырып, мұның қаншалықты «батыл» екенін және оны біздің жағдайымызда қалай пайдалануға болатынын түсінуге болады. Львов қаласының меценаты, Львов қаласында жерленген алғашқы католиктік әулие, Польша, Литва және Русь патронаттық әулиесі, әскери және асылдықтың меценаты – бұл сізге керек. Алайда бір нюанс бар – ол Львов қаласын бохдан Хмельницкийдің әскерінен «қорғады», оның құрамына татарлар мен московиттер кірді. Сондықтан, иә, таңдау оңай емес, бірақ бір нәрсені шешетін кез келген болар еді.
Немесе бізге «орыс әлемінің» түсініксіз тармағы ретінде қарайтынымызды шешіп, одан әрі таң қалдырмау керек. «Киев мәскеуліктер» — жарайды. Ал келесі не? Мәскеудің баптизмін ресейлік либералдармен талқылаған жақсы.
П. С. Невзоровқа және т.б. келетін болсақ, біздің басымдықтарымыз қандай екенін шешуіміз керек. Біз ресейлік қоғамды қоздырғымыз келе ме, әлде публицист-талдаушыларымызды ресейліктердің бәсекелестігінен қорғағымыз келе ме? Және бәрі де орнына түседі.
